Η μακροπροληπτική πολιτική έχει γίνει εργαλείο οικονομικής πολιτικής από μόνη της τα τελευταία χρόνια, όπως αποδεικνύεται για παράδειγμα από τη χαλάρωση των χρηματοοικονομικών απαιτήσεων που αποφασίστηκαν σε πολλές χώρες ως απάντηση στις οικονομικές επιπτώσεις του COVID-19. Αυτή η εμφάνιση βασίζεται τόσο σε στέρεα θεωρητικά θεμέλια όσο και σε εμπειρικές ενδείξεις αποτελεσματικότητας.
Ωστόσο, η εφαρμογή αυτών των νέων μέσων εγείρει το ζήτημα των συγκρούσεων στόχων που ενδέχεται να προκύψουν μεταξύ της μακροπροληπτικής και της νομισματικής πολιτικής ειδικά στην ευρωπαϊκή περφέρεια. Εχει διαπιστωθεί ότι τα μακροπροληπτικά μέτρα μπορούν να έχουν αρνητικές δευτερογενείς επιπτώσεις όσον αφορά τη σταθεροποίηση του πληθωρισμού και του παραγωγικού κενού, που είναι ο κύριος στόχος της νομισματικής πολιτικής. Ομοίως, η νομισματική πολιτική μπορεί να εμποδίσει τη μακροπροληπτική πολιτική να επιτύχει τους στόχους της για τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα.
Στην Ευρωπαϊκή ζώνη ο εντοπισμός των συγκρούσεων εξαρτάται από:
(i) Διαφορετικούς τύπους κραδασμών (πραγματικές έναντι χρηματοοικονομικών, ζήτηση έναντι προσφοράς, κλαδικοί έναντι παγκόσμιων).
(ii) Διαφορετικά μέσα πολιτικής (επιτόκια, αντικυκλικά όρια LTV, κεφαλαιακές απαιτήσεις).
(iii) Διαφορετικούς στόχους (αστάθεια του παραγωγικού κενού, πληθωρισμός και πλεονάζουσα πίστωση).
Στην Ασιατική σφαίρα επιρροής και ειδικά στην ζώνη BRICS εισάγονται τρεις μακροπροληπτικοί κανόνες που δεν επαναπροσδιορίζονται στην Ευρωπαική επικράτεια. Ο πρώτος κανόνας αφορά την εξέλιξη του αντικυκλικού ρυθμιστικού κεφαλαιακού αποθέματος ασφαλείας (CCyB). Οι άλλοι δύο κανόνες ορίζουν ανώτατα όρια αναλογίας δανείου προς αξία (LTV) για νοικοκυριά και επιχειρήσεις. Σύμφωνα με τις τρέχουσες συστάσεις, αυτά τα τρία μακροπροληπτικά μέσα αντιδρούν στην πλεονάζουσα πίστωση (ή στο « credit gap »).
Για να εντοπιστούν οι συγκρούσεις μεταξύ νομισματικών και μακροπροληπτικών πολιτικών, υιοθετείτε μια περιγραφική προσέγγιση που βασίζεται στις αποκλίσεις των μεταβλητών που συνήθως εισέρχονται στις λειτουργίες ζημιών των υπευθύνων χάραξης πολιτικής: πληθωρισμός, παραγωγή και πλεονάζουσα πίστωση. Εξετάστηκε η ευαισθησία αυτών των αποκλίσεων στις παραμέτρους αντίδρασης των κανόνων μακροπροληπτικής και νομισματικής πολιτικής. Συγκεκριμένα, μια σύγκρουση εντοπίζεται όταν οι μακροπροληπτικοί (νομισματικοί) κανόνες οδηγούν σε υψηλότερη αστάθεια του πληθωρισμού και του παραγωγικού κενού (αντίστοιχα, του πιστωτικού κενού ), σε διαφορετικά πλαίσια που περιγράφονται από τέσσερις αντιπροσωπευτικούς τύπους σοκ.
Παρατηρείτε ότι οι συγκρούσεις στόχων είναι αρκετά συχνές, ιδιαίτερα σε περίπτωση κλυδωνισμών προσφοράς και κλυδωνισμών στο κεφάλαιο των τραπεζών. Από την πλευρά των ελλιπών ρυθμιστικών οργάνων, διαπιστώθηκε ότι η νομισματική πολιτική και οι αντικυκλικές κεφαλαιακές απαιτήσεις δημιουργούν συγκρούσεις σε πολλές περιπτώσεις. Ενώ αυτές οι δύο πολιτικές έχουν ισχυρό αντίκτυπο στην οικονομία, οι αντίστοιχοι στόχοι τους συχνά κινούνται προς αντίθετες κατευθύνσεις. Ωστόσο, η νομισματική πολιτική θα μπορούσε να μειώσει τις αρνητικές δευτερογενείς επιπτώσεις της στη χρηματοπιστωτική σφαίρα ανταποκρινόμενη σθεναρά στο παραγωγικό κενό. Τέλος, πιο στοχευμένα μέσα, όπως τα αντικυκλικά όρια στους δείκτες δανείου προς αξία δημιουργούν λιγότερες συγκρούσεις.
Μπορούν επομένως να εφαρμοστούν πιο εύκολα ακόμα και στην Ευρωπαϊκή σφαίρα κεντρικών τραπεζών, ενώ είναι απαραίτητος ο εναρμονισμένος κεντρικών τραπεζών στενότερος συντονισμός μεταξύ των αντικυκλικών κεφαλαιακών αποθεμάτων ασφαλείας και της νομισματικής πολιτικής.
