Η ουσία της σημερινής μέρας. Για να ξεκαθαρίσουμε τις έννοιες. Για να αντιληφθούμε τι πραγματικά συμβαίνει. Όχι πως η σημερινή ημέρα δεν έχει την αξία της, αλλά είναι ένα βήμα μακριά από την κρίση και όχι δέκα βήματα που προσπαθεί να περάσει η κυβέρνηση. Γιατί στην πολιτική πάντα υπήρχε υπερβολή, όμως δεν πρέπει να υπεραισιοδοξούμε.
Για να μιλήσω με όσο απλά λόγια γίνεται θα σας αναφέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Χρωστάω στο μπακάλη της γειτονιάς μου. Το χρέος είναι μεγάλο μέχρι το 2010, αλλά συνεχίζω να αγοράζω ασύστολα χωρίς να έχω από τη δουλειά μου τις ανάλογες αποδοχές, με συνέπεια το χρέος να ανεβαίνει και οι προοπτικές του να δείχνουν, ότι δεν πρόκειται να μειωθεί. Το Μάιο του 2010 ο “Μπακάλης” μου λέει ότι δεν μπορώ να σου δίνω τόσα πολλά προϊόντα, θα στα μειώσω ανάλογα με τις αποδοχές σου χωρίς να μειώνεται όμως το αρχικό σου χρέος. Αρχίζω να πεινάω γιατί δεν μου φτάνουν αλλά σιγά σιγά μου φτάνουν μεν, χωρίς να μειώνεται το χρέος. Δηλαδή, καταφέρνω να την περνάω με λίγα χωρίς να κάνω προσπάθεια ούτε να μειώσω το χρέος, ούτε να πιάσω μια καλύτερη δουλειά για να έχω περισσότερα αγαθά, με αποτέλεσμα σήμερα να μπορώ μεν να τα βγάζω πέρα, αλλά φτωχός και καταχρεωμένος.
Αυτό έγινε και με την Ελλάδα. 8 χρόνια αντί να κάνει μεταρρυθμίσεις και οι κόποι μας να συμβάλλουν, ώστε να αυξηθεί το ΑΕΠ για να αποπληρώσουμε το χρέος μας και να έχουμε υψηλότερο βιωτικό επίπεδο, άρα να κάνουμε 10 βήματα, αρκούμαστε στο να είμαστε στο όριο απλά για να ζούμε και να μη χρεοκοπούμε ποτέ. Η επιτήρηση θα παραμείνει και μάλιστα προσωπικά τη θεωρώ πιο δύσκολη γιατί δεν θα υπάρχει χρηματοδότηση, κάτι που σημαίνει ότι ουσιαστικά θα γίνεται κουμάντο στα δικά μας λεφτά.
Δεν είναι το ιδανικό αποτέλεσμα μετά από 10 χρόνια φοροληστρικής πολιτικής. Είναι ένα βήμα. Όχι το ιδανικό.
