Η υφήλιος παρακολουθεί με αποτροπιασμό την εισβολή της Τουρκίας στην Συρία, με σκοπό την εξόντωση των Κούρδων μαχητών, οι οποίοι σήκωσαν το μεγαλύτερο βάρος στον πόλεμο εναντίον του λεγομένου Ισλαμικού Κράτους, την απελευθέρωση πλειάδων φυλακισμένων τζιχαντιστών, τους οποίους στήριζε ο Τούρκος πρόεδρος ποικιλοτρόπους από την έναρξη των εχθροπραξιών στην Συρία και την πληθυσμιακή αλλοίωση της περιοχής, δια της μεταφύτευσης σουνιτών μουσουλμάνων στην θέση των εντοπίων Κούρδων. Αναμφίβολα, οι εναπομείναντες Χριστιανοί της περιοχής θα αποτελέσουν τον δευτερεύοντα στόχο της τουρκικής επιθετικότητας.
Πρόκειται για ενός ακόμη από τα πολλά εγκλήματα που έχει διαπράξει ο διεθνής αυτός τρομοκράτης από την σύστασή του ως έθνος-κράτος προ περίπου ενός αιώνα, όντας μοντέρνα εξέλιξη της αιμοδιψούς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία ευθύνεται για πλείστα όσα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Ως οιωνός κάκιστος της μετεξέλιξης της Τουρκίας, η μεταβολή της πάλαι ποτέ αυτοκρατορίας σε έθνος-κράτος υπογράφτηκε με το αίμα εκατομμυρίων γηγενών Χριστιανών, επικυρωμένη με την διάπραξη των πρώτων γενοκτονιών του 20ου αιώνα.
Τα δε πιο πρόσφατα εγκλήματα της Τουρκίας, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, τα γνωρίζει εξίσου καλά ο Ελληνισμός, έχοντας βιώσει όλην την απανθρωπιά του τουρκικού κράτους, τόσο εκ μέρους των κεμαλοφασιστών, όσο εκ μέρους των ισλαμοφασιστών. Γνωρίζει, επίσης, την αδιαφορία ή και συνενοχή της Δύσης και της Ρωσίας στα εγκλήματα αυτά.
Οι μεγάλες δυνάμεις και τα ανατολίτικα παζάρια
Άρα, η απόφαση του Αμερικανού προέδρου να «πουλήσει» τους Κούρδους δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει κανέναν. Ακόμη και αμέσως μετά τον Β΄ ΠΠ, παρά την ανοικτή στήριξη της Τουρκίας στην πολεμική μηχανή των Ναζί με την πώληση σιδήρου, ατσαλιού και χρωμίτη, αλλά και την αλλεπάλληλη σύναψη (και καταπάτηση) συνθηκών σύνδεσης και φιλίας με την ΕΣΣΔ, την ΗΠΑ-Αγγλία, και Ναζιστική Γερμανία μέσα σε πολύ μικρό διάστημα, η Άγκυρα κατάφερνε πάντα να απολαμβάνει πρωτοφανής στήριξη από την Δύση. Και όλα αυτά, παρά το γεγονός ότι κατά την διάρκεια του Πολέμου, με τα ανατολίτικα παζάρια και την επαμφοτερίζουσα στάση της, η Τουρκία ήταν ανάμεσα στις ελάχιστες χώρες της ευρύτερης περιοχής που κατάφεραν, όχι μόνο να αποφύγουν τις καταστροφικές συνέπειες του πολέμου, αλλά και να βγουν υλικά κερδισμένες.
Σύμφωνα με άρθρο του Παντελή Καρύκα, υπολογίζεται ότι «μόνο από τις αποδόσεις των κρατικών της ομολόγων, χάρη στην συμμαχική στήριξη, κέρδισε περί τα 260 εκ. δολάρια εποχής. Η βιομηχανική απασχόληση στη χώρα αυξήθηκε κατά 40% και η τουρκική Κεντρική Τράπεζα έφτασε να διαθέτει μεγάλο απόθεμα χρυσού. Τέλος να σημειωθεί ότι η Τουρκία, μόνο όσον αφορά τα άρματα μάχης, έλαβε 575 από Αμερικανούς και Βρετανούς και πολλά ακόμα τεθωρακισμένα οχήματα».
Φυσικά, η ασυνέπεια της Τουρκίας έναντι των «συμμάχων» της και η διαχρονικά μαξιμαλιστικές αξιώσεις της καθιστούν την πολυθρύλητη γεωστρατηγική αξία της αμφίβολη, στην καλύτερη περίπτωση. Φαίνεται, όμως, ότι παραμένει ένα χρήσιμο κομμάτι στην διεθνή παρτίδα σκακιού που εκτυλίσσεται, πλην όμως, οι κεντρικοί παίκτες είναι πλέον υποχρεωμένοι να σκεφτούν εναλλακτικές κινήσεις. Μένει να εμφανιστεί ένας ευφάνταστος παίκτης που θα τολμήσει να θυσιάσει το κομμάτι αυτό στο πλαίσιο μιας επικαιροποιημένης στρατηγικής.
Τόσο η Αμερική όσο και η Ρωσία, που προστάτεψαν το χαϊδεμένο τους παιδί στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, εμποδίζοντας την καταδίκη της επίθεσης (βέβαια, ένα ψήφισμα του ΣΑ του ΟΗΕ έχει την ίδια αξία με μιαν ακάλυπτη επιταγή εάν δεν συνοδεύεται από την ανάλογη διάθεση να εφαρμοστεί), δεν μπορεί να μην έχουν σταθμίσει την διαχρονική αναξιοπιστία της Τουρκίας και ροπή προς την κυβίστηση. Η Άγκυρα είναι ικανή να ανατρέψει τα πάντα για να εξυπηρετήσει το συμφέρον της. Βέβαια, επειδή υπάρχει ειλικρίνεια μεταξύ κατεργαρέων, η συγκεκριμένη τάση μπορεί να θεωρείται και προτέρημα στην λυκοφιλία των συμμάχων.
Η Ελλάδα και η πολυτάραχη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου
Καθώς διαδραματίζονται όλα αυτά, η Ελλάδα έχει τον ρόλο του απλού θεατή, αλλά μπορεί τουλάχιστον να βγάλει χρήσιμα συμπεράσματα. Σχετικά με την νέα εκκλησιαστική διαμάχη που θα ξεσπάσει μεταξύ του Πατριαρχείου Μόσχας και την Εκκλησία της Ελλάδος μετά την αναγνώριση της αυτοκεφαλίας της Εκκλησίας της Ουκρανίας από την τελευταία, η Ελλαδική Εκκλησία όφειλε, ως έπραξε, να στηρίξει το Οικουμενικό Πατριαρχείο κόντρα στον καλπάζοντα ρωσικό εθνικισμό. Άλλωστε, η στήριξη των θρασυτάτων ρωσικών αξιώσεων έναντι των προνομίων της πρωτόθρονης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως δεν θα προσέφερε τίποτα το ουσιαστικό, πέρα από τριάκοντα αργύρια. Σε μια περίοδο, όμως, όπου ο Χριστιανισμός βιώνει μια νέα μεγάλη περίοδος διωγμού, είναι φανερό ότι η Ρωσία δεν είναι διατεθειμένη ή δεν δύναται να προστατεύσει τους ομόδοξους λαούς που βιώνουν σε επισφαλείς περιοχές. Εξάλλου, την διάψευση του ρόλου της Ρωσίας ως μεγάλης προστάτιδας των Χριστιανών την έχει διαπιστώσει επί αιώνες ο Ελληνισμός στο πετσί του, που παραδόθηκε στο τουρκικό γιαταγάνι.
Σχετικά με την διασφάλιση των εθνικών συνόρων, η κίνηση του μακαρίτη Τάσσου Παπαδόπουλου να θεσπίσει το κυπριακό ΑΟΖ αποδεικνύεται εξαιρετικά ευφυής. Μπορεί η Κύπρος να υφίσταται ένα είδος νέου Αττίλα από πειρατικές έρευνες υδρογονανθράκων που διεξάγει το τουρκικό ναυτικό, αλλά τα συμφέροντα μεγάλων ενεργειακών κολοσσών με πολύ δυνατότερες από την εγχώρια διπλωματία προσβάσεις στις επιμέρους κυβερνήσεις ισχυρών κρατών καθιστούν την συμμαχία με την νόμιμη Κυπριακή κυβέρνηση μονόδρομο. Ήδη, η Γαλλία και το Ισραήλ δίνουν τα πρώτα δείγματα, ενώ η πρόσφατη δήλωση του Αμερικανού ΥΠΕΞ υπήρξε πρωτόγνωρη, για την περίπτωση της Κύπρου, σε σαφήνεια. Το γεγονός ότι η Ελλάδα μοιάζει να διαθέτει ακόμη μεγαλύτερα κοιτάσματα στην ΑΟΖ της καθιστά την κήρυξή της επιβεβλημένη και την περαιτέρω χρονοτριβή αβελτηρία.
Η δε Ευρωπαϊκή Ένωση έχει δείξει υπερβολική ανοχή και κατευνασμό απέναντι στην Τουρκία, κυρίως για την εξυπηρέτηση συμφερόντων της Αγγλίας και της Γερμανίας. Είναι καιρός να δείξουν οι Βρυξέλλες ότι μπορεί να τιμωρούν υποδειγματικά όχι μόνο τα πιο αδύναμα κράτη-μέλη της ΕΕ, αλλά και τους προβληματικούς γείτονες.
Αν μας διδάσκει ένα πράγμα η φιλοσοφία της Τουρκίας, είναι ότι η σταθερή προσήλωση στο εθνικό συμφέρον αναγνωρίζεται και συνήθως γίνεται σεβαστό από τους συμμάχους. Αντιθέτως, η εκδούλευση και εθελοντική παραίτηση από κυριαρχικά δικαιώματα εκλαμβάνεται ως αδυναμία, κάτι το οποίο επιφυλάσσει ακόμη χειρότερες συνέπειες για ένα μικρομεσαίο κράτος (Πρβλ. Θουκυδίδη, διάλογος Αθηναίων-Μηλίων).
Όλα αυτά πρέπει να τα λάβει υπόψη η νέα κυβέρνηση, πρωτίστως όσον αφορά στην κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία κατέστη άκυρη εν τη γεννήσει της από την αδυναμία των Σκοπιανών να εκπληρώσουν τις προϋποθέσεις και εξακολουθεί να καταπατείται ασύστολα, με σταδιακά αυξανόμενες προκλήσεις από τους βόρειους γείτονες. Η Ελλάδα οφείλει να αντικαταστήσει την ετεροβαρή αυτή συμφωνία, διότι το μόνο που καταφέρνει είναι να την καθιστά ακόμη πιο ευάλωτη μέσα σε ένα ρευστό διεθνές περιβάλλον.
Originally posted 2019-10-14 20:04:25.
