Εδώ και πολύ καιρό, οι εξαγγελίες από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης εκ μέρους πρωθυπουργών και των πολιτικών αντιπάλων τους μοιάζουν πιο πολύ με παρουσίαση από πλασιέ που θέλει να πουλήσει ένα προϊόν παρά με πολιτική ομιλία. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, το προϊόν που προβάλλεται είναι το κόμμα. Ο συχνάκις παρασιτικός αυτός πολιτικός εταιρισμός προσβάλλει κάθε πυρήνα της κοινωνίας, καταβάλλοντας και μεταβάλλοντας τους πυρήνες αυτούς σε εστίες μολύνσεως και οδηγώντας το υγιές κοινωνικό σύνολο σε κατάσταση αρρώστιας. Η δε περιοδική εναλλαγή των κομμάτων που διακυβερνούν την χώρα σπανίως συνιστά θεραπεία της αρρώστιας, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις, πρόκειται απλώς για μετάλλαξη του ιού της κομματίλας, η οποία όμως εξακολουθεί να προσβάλλει τα ζωτικά όργανα της κοινωνίας.
Ίσως, το μόνο στο οποίο μπορούν να ελπίζουν οι πολίτες είναι ότι η επόμενη μετάλλαξη θα είναι ηπιότερη από την σημερινή και τα συμπτώματα λιγότερα. Ενίοτε, κατ’ εξαίρεση στο παρελθόν, οι επισημάνσεις της αντιπολίτευσης από το βήμα της ΔΕΘ προσέφεραν αυτή την παρηγοριά. Η ανάλυση των χαλεπών καταστάσεων που δημιουργούν οι πολιτικές των κυβερνόντων υπήρξε ακριβής και οξεία. Ο σχετλιαστικός λόγος της αντιπολίτευσης συνοδευόταν από εποικοδομητικές προτάσεις για την αντιμετώπιση των κακώς κειμένων. Για μισό λεπτό, οι επικεφαλής των αντιπολιτευομένων παρατάξεων μιλούσαν ως ομόζυγοι πολίτες, όχι προνομιούχοι εταίροι ενός κράτους εν κράτει, ακκιζόμενοι διάδοχοι της κρατικής εξουσίας και αυριανοί εντολοδόχοι των ξένων που μας διαφεντεύουν.
Έπεα πτερόεντα οι πολιτικές εξαγγελίες
Βέβαια, οι στιγμές αυτές ειλικρίνειας ήταν κατά κανόνα λίγες και παρωδικές. Η κριτική, που τόσο σπάνια καταφέρνει να εξελιχθεί σε αυτοκριτική, δεν ακολουθεί την αντιπολίτευση όταν φτάσει η ώρα να εγκατασταθεί στο Μέγαρο Μαξίμου και να αναλάβει υπουργικούς θώκους ως κυβέρνηση. Τα δε πολύκροτα σχέδιά της αποδεικνύονται κενά διαφημιστικά σλόγκαν ή το πολύ πολύ σχέδια επί χάρτου.
Οι πολίτες είμαστε πια τόσο συνηθισμένοι στον εκφυλισμό της πολιτικής και την μετατροπή της σε διαφημιστική εκστρατεία που δεν προκαλεί καν αρνητική εντύπωση ή έστω θυμηδία για τους πιο κυνικούς. Βιώνουμε μιαν αποευαισθητοποίηση ως κοινωνία.
Πλέον, εάν κάποιος πολιτικός βρισκόταν να μιλήσει την γλώσσα της αλήθειας, να εκφράσει την αγανάκτηση του πολίτη με έναν κρατικό μηχανισμό που δείχνει να μισεί τους ίδιους του αυτόχθονες κατοίκους της επικράτειας, την βαθιά απογοήτευση με την συντριπτική πλειοψηφία των κυβερνόντων, που παρουσιάζονται τόσο κατώτεροι των περιστάσεων και συμβάλλουν τα μέγιστα, ο καθένας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, να παρουσιάζονται διαρκώς ως «των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι», με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον λαό που εκπροσωπούν, πιθανόν να μας ξένιζε ο λόγος του!
Μια απ΄τα ίδια η φετινή ΔΕΘ
Η ΔΕΘ έχει χάσει την σημασία της προ πολλού. Έχει καταλήξει να αποτελεί μιαν ευχάριστη εξόρμηση που σηματοδοτεί την έναρξη της φθινοπωρινής περιόδου σε καλές εποχές και πεδίο μάχης μεταξύ ΜΑΤατζήδων, αντιεξουσιαστών και ενίοτε διαμαρτυρομένων πολιτών σε πιο χαλεπούς καιρούς. Η φετινή ΔΕΘ δεν αποτέλεσε κάποια εξαίρεση στον κανόνα.
Ως συνήθως, γράφτηκαν αρκετά για την παροχολογία του πρωθυπουργού (σ.σ.: φοβού τους Δανούς και δώρα φέροντες). Επιχείρησε να κάνει ένα μασάζ στην κοινωνία εν όψει ενός δύσκολου χειμώνα όπου ο κίνδυνος της ακρίβειας και της ενεργειακής κρίσης έρχεται να προστεθεί στην δοκιμασία της πανδημίας. Ο φόβος για νέα λοκντάουν και επιπρόσθετο (αθέμιτο;) κυβερνητικό παρεμβατισμό καλυμμένο με την προβιά των υγειονομιών μέτρων αιωρείται απειλητικά. Η τουρκική θρασύτητα συνεχίζεται απτόητη, ο επεκτατισμός της Άγκυρας ξεδιπλώνεται βάσει επιτελικού σχεδιασμού (κάθε ομοιότητα με το εγχώριο αυτοαποκαλούμενο επιτελικό κράτος και τις σπασμωδικές κινήσεις του είναι εντελώς συμπτωματική) και η ελληνική κυβέρνηση βαυκαλίζεται με την υποτιθέμενη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και… την προστασία που θα παρέχει στην χώρα… το ΝΑΤΟ.
Θα είχε νόημα η ΔΕΘ αν…
Η ΔΕΘ θα είχε νόημα εάν μιλούσαν οι πολικοί αλλιώς και εάν οι δημοσιογράφοι ασκούσαν πραγματικά το λειτούργημά τους.
Θα είχε νόημα εάν η κυβέρνηση είχε διάθεση να συζητήσει για τις ζωτικές απειλές που αντιμετωπίζει η χώρα. Η αμυντική θωράκιση παίζει σπουδαίο ρόλο στην θωράκιση απέναντι των απειλών αυτών, αλλά η στρατηγική κατέχει μιαν εξίσου σημαντική θέση. Η ίδρυση ενός πραγματικού θεσμικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας είναι κάτι που δεν ακούστηκε στις εξαγγελίες της ΔΕΘ. Παράλληλα, δεν εξαγγέλθηκε κάποιο σοβαρό μέτρο ή μια ολοκληρωμένη πολιτική για την αντιμετώπιση των άλλων μεγάλων απειλών που αντιμετωπίζει η Ελλάς, όπως η υπογεννητικότητα και ο λαθροεποικισμός της χώρας.
Η κλιματική κρίση μονοπώλησε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, αλλά στην ΔΕΘ δεν παρουσιάστηκε κάποιος κυβερνητικός σχεδιασμός για την λελογισμένη μετάβαση στην λεγόμενη πράσινη ενέργεια. Οι ανεμογεννήτριες αντιμετωπίζονται περίπου ως φετίχ, χωρίς να είναι ξεκάθαρο τι θα γίνει όταν οι απρόβλεπτη εξασθένιση των ανέμων οδηγήσει αναπόφευκτα σε ελλείψεις στην ηλεκτροδότηση. Ούτε είναι ξεκάθαρο, από κυβερνητικών χειλέων τουλάχιστον, γιατί η Ελλάς επισπεύδει την απολιγνητοποίηση του δικτύου της την στιγμή που άλλες χώρες έδωσαν μάχη και πέτυχαν να εξασφαλίσουν μεγαλύτερη μεταβατική περίοδο απ’ ότι εμείς. Είναι δυνατόν να πιστέψουν οι πολίτες ότι οι Έλληνες πολιτικοί απλά είναι πιο ευαίσθητοι από τους ευρωπαίους ομολόγους τους ή μήπως η ελληνική κυβέρνηση εξυπηρετεί ξένα επιχειρηματικά συμφέροντα εις βάρος των Ελλήνων καταναλωτών και της ενεργειακής αυτάρκειας της χώρας;
Το τι δέον γενέσθαι με τα πολυθρύλητα κοιτάσματα φυσικού αερίου εντός της εισέτι ανολοκλήρωτης ελληνικής ΑΟΖ δεν απασχόλησε τον πρωθυπουργό στην ΔΕΘ. Την στιγμή που οι τιμές του φυσικού αερίου εκτοξεύονται, μήπως η απροθυμία (γράφε αδυναμία εξασφάλισης άδειας από τον διεθνή παράγοντα) εξόρυξης των κοιτασμάτων αποβεί μοιραίο λάθος για την ελληνική οικονομία;
Οι κομματικοί κλακαδόροι μπορεί να διατυμπανίζουν ασταμάτητα περί της περιβόητης ψηφιακής μετάβασης που δρομολογείται στην σχέση κράτους-πολίτη, αλλά τι νόημα έχει μια τέτοια μετάβαση εάν δεν συνοδεύεται από ριζικές τομές για την μείωση της ψυχοφθόρου κρατικής γραφειοκρατίας. Προς το παρόν, το μόνο που κατορθώθηκε είναι η μετακύλιση της ευθύνης για την διαχείριση των περιττών εγγράφων (ψηφιακών ή εντύπων) στον πολίτη ή σε κάποιον ιδιώτη που υποκαθιστά το κράτος διότι τρέφεται εμμέσως πλην σαφώς από αυτό. Οι τράπεζες ανέλαβαν τον ρόλο του εφοριακού, φα(σ)κελώνοντας τους πολίτες και εισπράττοντας τις πληρωμές τους, έναντι της ανακεφαλοποίησης των χρεών τους με δημόσιο χρήμα και το δικαίωμα να τρώνε το ήπαρ του Προμηθέα-πολίτη ως άλλοι διόσταλτοι γαμψόνυχοι αετοί. Τα κλειστό επάγγελμα των συμβολαιογράφων ελέγχει κάθε αγοραπωλησία και συναλλαγή συμβαλλόμενων πολιτών, έναντι της υποχρέωσης να λειτουργεί ως έμμεσος φοροεισπράκτορας του δημοσίου… Για τα διαχρονικά αυτά προβλήματα, δεν ακούστηκε ούτε ψίθυρος στην ΔΕΘ.
Τελικά, για όλους αυτούς τους λόγους και πολλούς άλλους, με τόσα που παραλείπονται, μήπως θα ήταν καλύτερο να μετονομαστεί η ΔΕΘ σε ΔΕΝ; Τουλάχιστον να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας…
