Αφού η παρούσα Βουλή των Ελλήνων έλυσε όλα τα υπόλοιπα προβλήματα που ταλαιπωρούν τον λαό μας, αποφάσισε να ασχοληθεί με την αναδοχή και υιοθεσία, υπερψηφίζοντας, με διευρυμένη πλειοψηφία, σε ονομαστική ψηφοφορία, και το άρθρο 8, με το οποίο δίνεται η δυνατότητα και σε ομόφυλα ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης να γίνουν ανάδοχοι. Υπέρ του άρθρου τάχθηκαν 161 και κατά 103, ενώ υπήρξαν και διαφοροποιήσεις, με βουλευτές να ψηφίζουν αντίθετα με την επίσημη θέση των κομμάτων τους. Υπολογίσιμος αριθμός βουλευτών – ανάμεσά τους πρώην πρωθυπουργοί και υπουργοί – φρόντισαν να είναι απόντες από την ψηφοφορία, αποφεύγοντας έτσι την επίσημη τοποθέτηση δια το αμετάκλητον της ψήφου.
Μπορεί το νομοσχέδιο να έγινε νόμος του κράτους, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι αποδεκτό από την μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Άλλωστε, η «προοδευτική» συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖ.ΑΝΕΛ έχει νομοθετήσει τα μύρια όσα μέσα σ᾽ αυτήν την Βουλή, τα οποία δεν τολμούσε να τα συλλάβει ο πλέον νεοφιλελεύθερος τραπεζίτης του Βερολίνου στις πιο τρελές φαντασιώσεις του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα μετρά αυτά στηρίζονται από τον λαό. Εδώ, ο νυν πρωθυπουργός έκανε την απόλυτη κυβίστηση, ανατρέποντας δημοψήφισμα όπου το 61% ψήφισε κατά του Μνημονίου (όπως ζήτησε), για να τους αγνοήσει στην συνέχεια και να υπογράψει νέο μνημόνιο!
Οπότε, δύσκολα πείθεται κανείς ότι η κυβέρνηση και τα κόμματα που υποστήριξαν το επίμαχο άρθρο 8 έπραξαν ορμώμενοι από κάποια ιδιαίτερη μέριμνα για τα ομόφυλα ζεύγη και πολύ περισσότερο για τα παιδιά που θα ανατρέφονται πλέον από δυο μπαμπάδες ή δυο μαμάδες ή όποιο άλλο ερμαφρόδιτο πάντρεμα προκύψει.
Οι λόγοι ήταν κυρίως παραπλανητικοί και ψηφοθηρικοί. Αφ᾽ ενός, απασχολώντας την κοινή γνώμη με μια αρκετά προκλητική προοπτική, αποσπάται η προσοχή του λαού από το πραγματικό πρόβλημα, που είναι η διάλυση των πάντων από την εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική. Δεύτερον, έχοντας υποστηρίξει ολόθερμα τις πλέον άδικες πολιτικές του μνημονίου, η κυβέρνηση (και οι συνιστώσες του ΚΙΝΑΛ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, καθώς και κάποιες χτυπητές περιπτώσεις της ΝΔ) αναζητούν απεγνωσμένα το προσωπείο της «προοδευτικότητας» που θα του παράσχει μια επιφανειακή έστω επικάλυψη της νεοφιλελεύθερης ταυτότητάς τους. Επικαλούνται την ανάγκη για «άρση των διακρίσεων», όμως σε όσες ψηφοφορίες αφορούν την επιβολή των πλέον αδίκων διακρίσεων εις βάρος του πολιτών – και μάλιστα των πλέον ευάλωτων ομάδων της κοινωνίας – ψηφίζουν πάντα αφιλάδελφα, οι δήθεν προοδευτικοί.
Μαζί με τα τηλεοπτικά κανάλια, οι πολιτικοί έχουν γίνει οι μεγαλύτεροι πολέμιοι του παραδοσιακού θεσμού της οικογένειας στην Ελλάδα. Αξίζει, όμως, να τονιστέι ότι στα δύσκολα η δύναμη του Έλληνα υπήρχε πάντα οικογένειά του. Σύμφωνα με τον δάσκαλο κ. Δημήτρη Νατσιό, «Οι στατιστικές λένε ότι τα περισσότερα παιδιά γεννήθηκαν την περίοδο της Κατοχής, εν μέσω φρικτής και ανείπωτης σκλαβιάς». Όπως και τότε, στην νέα κατοχή που βιώνει ο σημερινός Ελληνισμός, μόνο ο θεσμός της οικογένειας έχει επιτρέψει στους πολίτες να αντέξουν σε συνθήκες πρωτοφανούς οικονομικής καταστροφής σε περίοδο ειρήνης!
Αξίζει να το θυμηθούμε αυτό όταν βρεθούμε μπροστά στην κάλπη ξανά, αλλά και όταν βάζουμε τους πολυπόθητους σταυρούς προτίμησης…
Originally posted 2018-05-11 09:34:27.
