Φέτος συμπληρώνονται μόλις 79 χρόνια από την μεγάλη και ιστορική εθνική επέτειο του ΟΧΙ και όμως, στην σημερινή Ελλάδα, μοιάζει το γεγονός αυτό τόσο μακρινό. Σαν να είχε πραγματοποιηθεί το σύγχρονο αυτό ανδραγάθημα, η σπουδαία τούτη ηρωική και νικηφόρος αντίσταση στον ξένο εισβολέα, σε κάποιο άλλο σημείο του πλανήτη, από άλλους ανθρώπους, οι οποίοι εμφορούντο από άλλες αξίες και ιδανικά. Σαν να μην ανήκει στην σημερινή Ελλάδα καμία μερίδα της κληρονομιάς αυτής της τόσο καθοριστικής στιγμής στον 20ο αιώνα, έστω και αν υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που έζησαν και πολέμησαν στο ηρωικό αυτό έπος.
Βέβαια, τα όσα εγράφησαν παραπάνω ευσταθούν εν μέρει μόνο. Ακόμα δεν κατάφεραν οι καλά αμειβόμενοι παραχαράκτες της ιστορίας να μας πείσουν ότι η πρώτη σπουδαία νίκη εναντίον των δυνάμεων του Άξονος δεν έχει την αρχή της στο γενναίο «Όχι» που βροντοφώναξαν οι Έλληνες την 28η Οκτωβρίου 1940 ή ότι η στρατιωτικά και οικονομικά ανίσχυρη Ελλάδα δεν στάθηκε ως άλλος σύγχρονος Νέστωρ, νικώντας τον Λυαίο με την απόλυτη πεποίθηση ότι «ο Θεός του Δημητρίου» θα είναι πάντα βοηθός τους και η Παναγία θα τους σκεπάζει με τις πρεσβείες της. Ο κ. Σόρος και η παρέα του ακόμη δεν κατόρθωσαν να σβήσουν από την συλλογική μνήμη του λαού τα όσα έγιναν στην Πίνδο, την Χειμάρρα ή την Κορυτσά ή να εξαλείψουν τις συγκλονιστικές μαρτυρίες εκείνων που βίωσαν τις ιστορικές στιγμές ενός σύγχρονου θαύματος.
Μπορεί να ηχούν παράξενα στα αυτιά μας οι ιστορίες των απλών ανθρώπων μιας Ελλάδας που ακόμη καλά-καλά δεν κατάφερε να συνέλθει από τις πληγές της Μικρασιατικής Καταστροφής ή της φτώχειας που έσπειρε το παγκόσμιο οικονομικό κραχ, που διηγούνται τα αυθόρμητα ξεσπάσματα του λαού να ψέλνει τον διαχρονικό εθνικό ύμνο «Τη Υπερμάχω», την ατάραχη τόλμη και τάξη που επέδειξαν οι πολίτες όταν αντιμετώπισαν με γενναιότητα τις απειλές του Μουσολίνι, τον σχεδόν ενθουσιώδη τρόπο με τον οποίο προθυμοποιήθηκαν οι πολίτες (ακόμη και φυλακισμένοι αντικαθεστωτικοί) να πολεμήσουν υπέρ της πατρίδας. Ίσως φταίει που είναι μπολιασμένα από τις αηδίες που εξεμούν τα «ελληνικά» ΜΜΕ τόσα χρόνια τώρα.
Οι «λωτοφάγοι» των κομμάτων και των ΜΜΕ και τα επικίνδυνα «ναι»
Η χρόνια ηττοπάθεια και μοιρολατρία που εκπέμπουν ανταγωνίζεται του εκφυλισμού και της κακογουστιάς που προωθούν με απόλυτη συνέπεια. Ώρες ατέλειωτες φροντίζουν καθημερινά να μας τρομοκρατούν ότι αν δεν υποκύψουμε στις προσταγές του Βερολίνου θα σωθούν τα i-Phones από την χώρα και μετά τί θα απογίνουμε και όταν δεν προβάλλουν τουρκικές σειρές, φροντίζουν να κραδαίνουν για λογαριασμό του κ. Ερντογάν το γιαταγάνι του, θυμίζοντάς μας πόσο φοβερός και τρομερός αντίπαλος είναι για την μικρή και αδύναμη χώρα μας, αποσιωπώντας πάντα τα αίτια της ραγδαίας αύξησης της τουρκικής οικονομίας και του πληθυσμού και της ανάλογης εν Ελλάδι συρρίκνωσης.
Ναι μεν το ηρωικό έπος του ΟΧΙ να συντελέστηκε από τους άμεσους προγόνους μας, οι οποίοι ζούσαν στον ίδιο τόπο με εμάς και αντιμετώπιζαν ανάλογες προκλήσεις (στην πραγματικότητα πολύ χειρότερες). Είχαν λίγο-πολύ τα ίδια προτερήματα και μειονεκτήματα που χαρακτηρίζουν την διαχρονική ψυχοσύνθεση του λαού μας, αλλά προφανώς τους ενέπνεαν διαφορετικές αξίες και ιδανικά. Δεν εξηγείται αλλιώς η ανοχή που δείχνει ο σημερινός κόσμος σε ένα πολιτικό κατεστημένο που με δόλιες απάτες υπηρετεί τα θελήματα των ξένων αρπακτικών και μονίμως ρίχνει το ελληνικό σκάφος στα βράχια.
Σαν πολλά «ναι» να μαζεύτηκαν από τους συνήθεις «νενέκους» και καταπλάκωσαν τον Ελληνισμό. Τα «ναι σε όλα» των διαδοχικών μνημονίων, τα «ναι» των 153 βο(υ)λευτών στην θλιβερή Συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ, την οποία τιμάει με τόση προσήλωση και ο νυν πρωθυπουργός, τα «ναι» στην ασυδοσία των ΜΚΟ και τον ανεξέλεγκτο εποικισμό της Ελλάδας την στιγμή που αναγκάζεται ο γηγενής πληθυσμός να ξενιτεύεται είναι μερικά από τα επαίσχυντα «ναι» που απειλούν την Ελλάδα με αφανισμό, πετυχαίνοντας αυτό που δεν μπόρεσαν να κάνουν οι φασιστικές δυνάμεις του Μουσολίνι και η θηριωδία των Ναζί.
Διαχρονικός δρόμος στην διάσωση του Ελληνισμού τα θαρραλέα «Όχι»
Το πιο πρόσφατο «ναι» των πολιτικών καρεκλοκένταυρων που διαφεντεύουν τον τόπο είναι η λεγόμενη συμφωνία για την ψήφο των Αποδήμων, με την οποία αποκλείονται οι περισσότεροι Έλληνες πολίτες που κατοικούν στο εξωτερικό (τουλάχιστον σε ΗΠΑ, Καναδά και Αυστραλία) και δια της οποίας ξεφτιλίζεται η ψήφος τους. Ο μόνος λόγος που αναφέρεται εδώ το νομικό αυτό έκτρωμα που φημολογείται ότι θα υπερψηφίσει με ενισχυμένη πλειοψηφία που θα ξεπερνά τα δύο τρίτα της ολομέλειας η παρούσα Βουλή, είναι ότι το ηρωικό έπος της 28ης Οκτωβρίου συνάδει με μια από τις πλέον σπουδαίες στιγμές της Ελληνικής Διασποράς στις ΗΠΑ, η οποία έδωσε κι εκείνη έναν μεγάλο αγώνα και συγκέντρωσε τεράστια οικονομική βοήθεια για την εμπόλεμη Ελλάδα κατά την διάρκεια του Β´ ΠΠ και αμέσως μετά. Στο πρώτο εξάμηνο μετά την ιταλική επίθεση εναντίον της Ελλάδας, η «Εξ Αμερικής Ελληνική Πολεμική Περίθαλψις» (Greek War Relief Association) συγκέντρωσε άνω των $4 εκατομμυρίων (που αντιστοιχούν σε περίπου $60 εκατομμύρια με τα σημερινά δεδομένα). Μέχρι το τέλος του πολέμου, η οργάνωση αυτή, η οποία κινητοποίησε ολόκληρη την Ομογένεια, αλλά και ξένους Αμερικανούς πολίτες, παρέδωσε στην Ελλάδα άνω των $30 εκατομμυρίων σε βοήθεια. Τα κόμματα, με τις προσβλητικές κουτοπονηριές τους εις βάρος του συνόλου των Ελλήνων πολιτών που ζουν στο εξωτερικό, δεν λαμβάνουν αυτά τα γεγονότα υπόψη φυσικά, διότι δεν εξυπηρετούν τα κομματικά συμφέροντα.
Μαζί με το «ναι» στην παγκοσμιοποίηση εις βάρος της εντοπιότητας, το «ναι» στην Ευρώπης των τραπεζιτών εις βάρος της Ευρώπης των λαών, το «ναι» στην ιδεολογική ποινικοποίηση του πατριωτισμού και την απροκάλυπτη εγκαθίδρυση του εθνομηδενισμού σε όλες τις πτυχές της κοινωνίας, το «ναι» στο ξεπούλημα της Μακεδονίας και οσονούπω άλλων περιοχών της Ελλαδας, το κομματικό καταστημένο λέει ένα μεγάλο «ναι» στην διαίρεση της ελληνικής διασποράς και την επισημοποίηση του διαχωρισμού των πολιτών σε Α´ και Β´ κατηγορίας.
Όπως με όλα τα παραπάνω θλιβερά φαινόμενα, η διάσωση της τιμής και η ανάκτηση της αξιοπρέπειας, η εκπλήρωση του ιστορικού χρέους μας έναντι της πατρίδας, το πρώτο βήμα προς την ανατροπή κάθε δολίου σχεδίου εις βάρος του Γένους ξεκινά με ένα «Όχι». Το «όχι» αυτό το έχουν απολέσει προ πολλού οι εκάστοτε κυβερνώντες (οι περισσότεροι δεν το κατείχαν ποτέ), αλλά παραμένει ριζωμένο βαθιά στην ψυχή ενός λαού που έζησε, μεγαλούργησε και ανταπεξήλθε σε αναρίθμητες ιστορικές αντιξοότητες και προκλήσεις ακριβώς επειδή γνώριζε πολύ καλά να λέει «Όχι» και να υπερασπίζεται την επιλογή του αυτή με όλη την δύναμή του.
Originally posted 2019-10-28 22:13:35.
