Η ταπεινωτική συμπεριφορά του Τούρκου προέδρου κ. Ταγίπ Ερντογάν προς την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κα φον ντερ Λάιεν επέσυρε την κριτική της διεθνούς κοινότητος εναντίον του. Ενδεικτικά, ο νέος Ιταλός πρωθυπουργός κ. Μάριο Ντράγκι έφτασε στο σημείο να τον αποκαλέσει δικτάτορα, δημιουργώντας προστριβές στις διμερείς σχέσεις Ρώμης-Άγκυρας, ενώ άλλοι ηγέτες εξέφρασαν την λύπη τους για τον «μισογυνισμό» του σουλτάνου.
Κατά την άποψη του γράφοντος, το μόνο γεγονός που θα έπρεπε να προβληματίζει την διεθνή κοινότητα ή να προκαλεί σε αυτήν εκνευρισμό είναι η απραξία των Ευρωπαίων ηγετών απέναντι στην ιταμότητα και παραβατικότητα των Τούρκων. Θα πρέπει να ζει κανείς σε έναν εντελώς φανταστικό κόσμο, να βρίσκεται κυριολεκτικά εκτός τόπου και χρόνου, για να εκπλήσσεται με τα καμώματα του κ. Ερντογάν ή τις αντιλήψεις του περί διπλωματίας.
Οπότε, όποιο συμπέρασμα και να εξάγει κανείς από τις αντιδράσεις των Ευρωπαίων, θα πρέπει να νοιώθει βαθιά απογοήτευση και έντονη ανησυχία για το λεγόμενο «ευρωπαϊκό οικοδόμημα» στο οποίο τόσο βασίζεται η Ελλάς.
ΕΕ και Τουρκία: Μια επικίνδυνη σχέση με άγνωστες προεκτάσεις
Στην καλύτερη περίπτωση οι Ευρωπαϊκή ηγεσία υποκρίνεται, προκρίνοντας τα επιμέρους συμφέροντα κάποιων ισχυρών κρατών-μελών ή τις κερδοφόρες οικονομικές συναλλαγές έναντι των λεγομένων ευρωπαϊκών αξιών και του γενικού συμφέροντος της ΕΕ.
Στην χειρότερη περίπτωση, δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος του πολιτικού και πολιτισμικού κινδύνου που εγκυμονεί η προκλητική συμπεριφορά του αρχομανούς κ. Ερντογάν όταν γίνεται αποδεκτή, σε κορυφαίο μάλιστα επίπεδο, αδιαμαρτύρητα.
Η ταπείνωση προς το πρόσωπο της κας φον ντερ Λάιεν και η απροθυμία-ανημποριά που εξέπεμψε ο έτερος Ευρωπαίος αξιωματούχος, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου κ. Σαρλ Μισέλ, δεν αφορούν μόνο στα πρόσωπά τους ως ιδιώτες, αλλά στο σύνολο των Ευρωπαίων πολιτών. Και υπό την έννοια αυτή θα έπρεπε ήδη να έχουν κληθεί να λογοδοτήσουν για την διπλωματική αβελτηρία τους, η οποία εξέθεσε μιαν ολόκληρη ήπειρο.
Ο μύθος του σκορπιού και του βατράχου
Ο κ. Ερντογάν, μαζί άλλωστε με την συντριπτική πλειοψηφία των Τούρκων πολιτικών, όπως έχει επιβεβαιωθεί εμπειρικά, μοιάζουν με τον σκορπιό του γνωστού μύθου που σχετίζεται με τον μύθο του Αισώπου «γεωργός και έχιδνα».
Ο μύθος κάνει λόγο για έναν σκορπιό που επιθυμούσε να περάσει στην απέναντι όχθη ενός ποταμού και, μη μπορώντας ο ίδιος να διεκπεραιώσει το ταξίδι μόνος του, προσπαθούσε να πείσει έναν βάτραχο να τον μεταφέρει επάνω στην πλάτη του. Επιχειρώντας να κάμψει τις αρχικές αντιρρήσεις του βατράχου, ο σκορπιός υποσχέθηκε να μην τον τσιμπήσει κατά την διάρκεια της διαδρομής, επιχειρηματολογώντας ότι κάτι τέτοιο θα ήταν παράλογο, αφού θα πνιγόταν και ο ίδιος εάν τραυμάτιζε τον βάτραχο.
Στην μέση της διαδρομής, όμως, ο σκορπιός δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί και τσίμπησε με το θανατηφόρο κεντρί του τον ευκολόπιστο βάτραχο, ο οποίος, καθώς βούλιαζαν αμφότεροι, πρόλαβε να ρωτήσει τον σκορπιό γιατί αθέτησε τον λόγο του, οδηγώντας και τους δύο στον θάνατο; Ο σκορπιός απάντησε ότι είναι στην φύση του να τσιμπάει όποιον βρεθεί μπροστά του, οπότε, όταν του δόθηκε η ευκαιρία, απλά έπραξε ό,τι ήταν φυσικό για εκείνον.
Ο ρόλος του βατράχου αντιστοιχεί στην σημερινή ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδος, καθώς εξαπατείται κατ’ εξακολούθηση από τον κ. Ερντογάν. Με την άκριτη εμπιστοσύνη που του δείχνει, από αφέλεια ή υποκρισία αδιάφορο, η Ευρώπη τον αφήνει να της επιφέρει θανατηφόρο κτύπημα.
Η ανοχή της ΕΕ στα τουρκικά παζάρια εκθέτει την Ευρώπη
Χρόνια τώρα, η Τουρκία εκβιάζει και λαμβάνει τεράστιους πακτωλούς χρημάτων από τις Βρυξέλλες, συμμετέχοντας στην διακίνηση εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, με απώτερο σκοπό την πληθυσιακή αλλοίωση της Ευρώπης και ειδικά της Ελλάδος. Η πρακτική αυτή εντάσσεται στο πλαίσιο ενός υβριδικού πολέμου που διεξάγει με επιτυχία η Άγκυρα, χωρίς να αντιμετωπίζει καμία συνέπεια ή αντίποινο.
Το ίδιο συμβαίνει με τις συνεχείς παραβιάσεις της ΑΟΖ, του εναερίου χώρου και των χωρικών υδάτων Ελλάδος και Κύπρου και τις παράνομες γεωτρήσεις που διενεργεί η Άγκυρα, υιοθετώντας πρακτικές που μόνο σε πειρατές ταιριάζουν.
Η ΕΕ παρακολουθεί την απροκάλυπτη αυτή αμφισβήτηση ευρωπαϊκού εδάφους αποχαυνωμένη, παραπέμποντας την λήψη έστω και συμβολικών μέτρων από την μία σύνοδο κορυφής στην άλλη, μπουκώνοντας, παράλληλα, την Τουρκία με μπόλικο χρήμα, ωσάν να επιβραβεύει την θρασύτητά της. Μέχρι τώρα, η Ελλάδα και η Κύπρος συμμετέχουν στην παρωδία αυτή, αρνούμενες να προβάλουν βέτο.
Η έλλειψη αλληλεγγύης διατυπώνεται και στις σχέσεις των αξιωματούχων
Δεδομένης της φοράς των πραγμάτων, ο Τούρκος πρόεδρος άριστα έπραξε και φέρθηκε στην κα φον ντερ Λάιεν σαν υποδεέστερη. Η ανύπαρκτη αντίδραση του κ. Μισέλ επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά αυτό που ήδη αντιλήφθηκε ο πονηρός Ανατολίτης.
Η ΕΕ μοιάζει με ένα αδειανό πουκάμισο, ένα πουλόβερ που ξηλώνεται, διότι δεν υφίσταται η έννοια της ουσιώδους αλληλεγγύης. Όταν η ίδια η ΕΕ χωρίζει τα κράτη-μέλη της σε προνομιούχα και μη, «αδειάζοντας» τα πιο αδύναμα για να προωθήσει τις σχέσεις των ισχυροτέρων με τρίτες χώρες, έστω και αν αυτές είναι εχθρικά διακείμενες προς κάποια κράτη-μέλη, είναι θέμα χρόνου η αφιλάδελφη συμπεριφορά αυτή να αποτυπωθεί και στις σχέσεις μεταξύ των αξιωματούχων της.
Κάποιοι μπορεί να εξηγούν την προσβολή που επιφύλαξε ο κ. Ερντογάν προς την κα φον ντερ Λάιεν ως απλή εκδήλωση του μισογυνισμού του, όμως, ο «σουλτάνος», που διαφεντεύει την Τουρκία για σχεδόν δύο δεκαετίες και έχει ξεδοντιάσει τους άλλοτε πανίσχυρους κεμαλικούς στρατηγούς, αν μη τι άλλο, διαθέτει ένστικτο. Εντοπίζει γρήγορα τα αδύναμα σημεία των αντιπάλων του και τα εκμεταλλεύεται. Έχει μάθει να διεκδικεί τα μέγιστα, να δίνει ελάχιστα και να πιέζει προς κάθε κατεύθυνση για να προωθεί τα συμφέροντά του.
Βέβαια, παρά το πολιτικό ένστικτο που διαθέτει και την παρά δύναμιν τόλμη που επιδεικνύει, δεν παύει να είναι αυτοκαταστροφικός, σαν τον σκορπιό του μύθου. Τσιμπάει όποιον βρεθεί μπροστά του, μη μπορώντας να διακρίνει το μακροπρόθεσμο συμφέρον του, διότι, πολύ απλά, αυτό τον προστάζει να κάνει η φύση του. Κάποια στιγμή, θα τσιμπήσει τον βάτραχο εκείνο που θα παρασύρει και τον ίδιο στον πάτο του ποταμού.
Η ΕΕ, συνάπτοντας συμφωνίες με έναν τόσο αναξιόπιστο και επικίνδυνο συνομιλητή και αδιαφορώντας για τις θέσεις των πιο ευάλωτων εταίρων της, τεντώνει η ίδια τα νώτα της προς τον σκορπιό, προκαλώντας την τύχη της.
Τα όσα συνέβησαν στο τουρκικό Sofagate δεν φανερώνουν απλά μια άτυχη στιγμή ή μια παρερμηνεία του διπλωματικού πρωτοκόλλου. Αποτελούν την προσωποποίηση της αφερεγγυότητας που υπάρχει μεταξύ Βρυξελλών και κρατών-μελών της ΕΕ και διατυπώνεται στις λιλιπούτειες φιγούρες του διδύμου που ηγείται των κορυφαίων ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων.
Οι βάτραχοι των Αθηνών έχουν αντιληφθεί το κεντρί του σκορπιού που τους απειλεί;
Όσο δεν ξυπνάει η ΕΕ και εξακολουθεί να αφήνει την Τουρκία να προσδιορίζει την ατζέντα στην Ανατολική Μεσόγειο, για να εξυπηρετεί τα οικονομικά συμφέροντα της Γερμανίας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών που συναλλάσσονται με την Άγκυρα, άλλο τόσο θα την «γλεντάει» ο σουλτάνος, ο οποίος μοιάζει να έχει ψυχολογήσει τους Ευρωπαίους συνομιλητές του πολύ καλά.
Εδώ δεν μπορούσαν να υποχρεώσουν τον κ. Ερντογάν να φέρει άλλη μια πολυθρόνα στην αίθουσα υποδοχής για την πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και περιμένουν κάποιοι από αυτή την ηγεσία να υπερασπιστεί την Ελλάδα και την Κύπρο σε περίπτωση επίθεσης ή να επιβάλει κυρώσεις στην Τουρκία για να την συνετίσει;
Το ίδιο παράδοξο ισχύει και στην ελλαδική πολιτική σκηνή, που ακολουθεί τυφλά τις εντολές της Γερμανίας και αποδέχεται τις τουρκικές προκλήσεις, την μία μετά την άλλη. Σε τι ακριβώς ελπίζουν οι θιασώτες της παθητικής αυτής στάσης ή μάλλον, ποιους ακριβώς σκοπούς εξυπηρετούν;
Κάτι πρέπει να κατάλαβε ο Έλληνας υπουργός εξωτερικών, που έσπευσε να διαφοροποιήσει την στάση του εσχάτως, αντιλαμβανόμενος, προφανώς, ότι ο επόμενος στόχος του ανατολικού σκορπιού ίσως είναι ο κ. Μητσοτάκης, που φρόντισε να περικυκλωθεί με ουκ ολίγους πολιτικούς βατράχους που προήλθαν από το Ποτάμι που στέρεψε και έχουν γεμίσει το Μέγαρο Μαξίμου με τους κρωγμούς τους.
