Η πρόσφατη αποτυχία της συγκέντρωσης της απαιτούμενης ενισχυμένης πλειοψηφίας των 200 ψήφων για την υπερψήφιση του νομοσχεδίου που θα επέτρεπε όλους τους Έλληνες πολίτες που ζουν στο εξωτερικό (και έχουν κανονικό δικαίωμα του εκλέγειν όταν βρίσκονται στην Ελλάδα κατά την διεξαγωγή εκλογών) να ψηφίζουν από τους τόπους κατοικίας των αποτελεί ακόμη μια αδικία εις βάρος της Ελληνικής Διασποράς από τα ελλαδικά πολιτικά κόμματα, τα οποία, άλλωστε ευθύνονται για τα περισσότερα δεινά που ταλανίζουν τον εγχώριο Ελληνισμό, όπως η οικονομική κρίση, η πληθυσμιακή αλλοίωση και η ευάλωτη θέση της χώρας εξαιτίας λαθών και παραβλέψεων στους τομείς της διπλωματίας και της άμυνας.
Για λόγους ιστορικούς, παραθέτουμε τα ονόματα των κομμάτων που καταψήφισαν το νομοσχέδιο που αποστερεί Έλληνες πολίτες από το αυτονόητο δικαίωμα ψήφου που δικαιούνται και αφήνει άλυτο ένα χρονίζων πρόβλημα που έχει τακτοποιηθεί ακόμη και σε τριτοκοσμικές χώρες, για να μην αναφερθούμε στα κράτη-μέλη της ΕΕ: Σύριζα, ΚΚΕ, Μέρα24. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι και τα υπόλοιπα κόμματα δεν έχουν ευθύνη για την κοροϊδία που γίνεται ενάντια στους Έλληνες πολίτες του εξωτερικού για πολλές δεκαετίες τώρα και συνιστά άλλη μια κουρελοποίηση του Συντάγματος.
Δήθεν προοδευτική ιδεοληψία: Τρεις φορές αριστερά ίσον μία δεξιά…
Όσον αφορά στον αποκλεισμό των Ελλήνων πολιτών της αλλοδαπής για αποκλειστικά ιδεοληπτικούς και συμφεροντολογικούς λόγους, φαίνεται ότι τα κόμματα της τάχα και αριστεράς έχουν βρει νέο «πεδίον δόξης λαμπρόν» για να πρωταγωνιστούν. Άλλωστε, αυτή ακριβώς η ιδεοληψία είναι που τα οδηγεί μέρα με την μέρα σε μετάλλαξη και αποσύνθεση. Εγκλωβισμένα ρητορικά σε ένα εμφυλιοπολεμικό παρελθόν, σκιάζονται δήθεν από το φάντασμα της δεξιάς, που βλέπουν να αιωρείται, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι συγκλίνουν οσημέραι με αυτήν για να στοιχειώνουν από κοινού τους ταλαίπωρους πολίτες, συμπορευόμενοι χέρι-χέρι στην ολισθηρή λεωφόρο της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού.
Αυτοσυστήνονται ως δήθεν πολέμιοι του φασισμού, βυθισμένοι στις δονκιχώτικες φαντασιώσεις τους και τις ονειρώξεις τους για πανεπιστήμια-αχούρια, ανύπαρκτα σύνορα, πορείες που ταλαιπωρούν μόνον τους καημένους τους μεροκαματιάρηδες που προσπαθούν να πάνε στην δουλειά διότι δεν έχουν την πολυτέλεια να το παίζουν επαναστάτες του καναπέως και εκφοβισμό σε όποιον εκφράζει γνώμη αντίθετη με την δική τους (που αποτελεί προϊόν κομματικής ντιρεκτίβας), ενώ στην ουσία τον υποθάλπουν με τις μονομερείς και αντικοινωνικές ενέργειές τους. Συνεπώς, η εμμονή των κομμάτων της δήθεν αριστεράς στον αποκλεισμό μεγάλης μερίδος Ελλήνων πολιτών από το προβλεπόμενο από το Σύνταγμα δικαίωμα του εκλέγειν δεν αποτελεί έκπληξη.
Το γεγονός ότι τα επιχειρήματα που προτάσσουν έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα αιτήματα της αριστεράς διεθνώς περί απλοποίησης της εκλογικής διαδικασίας και μη αποκλεισμού πολιτών φανερώνει ακόμη περισσότερο την υποκρισία της ελλαδικής λεγόμενης αριστεράς και το πόσο «δεξιές» τακτικές μπορεί να επιστρατεύει όταν την συμφέρει.
Ηθική υπεροχή εκ του ασφαλούς;;;
Όμως, και τα κόμματα που εκπροσωπούν τους υπόλοιπους πολιτικούς χώρους στην Ελλάδα δεν είναι άμοιρα ευθυνών. Για παράδειγμα, μπορεί μεν η ΝΔ να ανακίνησε την διαδικασία για την ψήφο των Ελλήνων του εξωτερικού, αλλά το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο λόγω της γνωστής αντιδραστικότητος των (κάθε άλλο παρά) «προοδευτικών» κομμάτων. Επομένως, η ΝΔ προσπαθεί να δρέψει την ηθική υπεροχή, χωρίς ουσιαστικά να τολμήσει κάτι ρηξικέλευθο.
Η κυβέρνηση και όσα κόμματα στήριξαν την πρότασή της κρύβονται πίσω από την προβλεπόμενη απαίτηση για ενισχυμένη πλειοψηφία των δύο-τρίτων της Βουλής, επικαλούμενοι ότι τα χέρια τους είναι δεμένα. Είναι όμως πράγματι έτσι;
Μια ενδιαφέρουσα πρόταση που ξεπερνάει πολιτικούς εκβιασμούς
Ο κ. Ανδρέας Σταλίδης, ιδρυτής του ιστοτόπου «Αντίβαρο», παρουσιάζει μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση. Σε άρθρο του στις 14 Απριλίου 2021 στην «Εστία» με τίτλο «”Ψήφος ομογενών”: Η λύση της επιστολικής ψήφου», αφού παραθέτει πολύ λογικά επιχειρήματα που στρέφονται κατά του ισχύοντος νόμου και τις αυθαίρετες διακρίσεις που κάνει μεταξύ α) Ελλήνων πολιτών της ημεδαπής και της αλλοδαπής και β) μεταξύ των ίδιων των ομογενών, προτείνει η διευκόλυνση της ψήφου για τον εκάστοτε Έλληνα πολίτη (που ζει είτε εντός συνόρων, είτε εκτός) να γίνεται διαμέσου της επιστολικής ψήφου, ώστε να μπορεί να ψηφίζει κανονικά από τον τόπο της κατοικίας του.
Γράφει επί λέξει: «Μία τέτοια ρύθμιση, παύει να είναι ρύθμιση “για την ψήφο των ομογενών”. Είναι ρύθμιση που αφορά σε όλους τους Έλληνες υπηκόους, άρα και ψηφοφόρους. Έτσι, θα μπορούν να ψηφίζουν εντός Ελλάδος από το σπίτι τους οι γηραιοί, οι ασθενείς, οι ετεροδημότες, οι δημόσιοι υπάλληλοι σε απόσπαση, οι στρατιωτικοί, όσοι ταξιδεύουν, όσοι απλώς δεν θέλουν να περιμένουν στην ουρά, αλλά και εκτός Ελλάδος όσοι έχουν μεταναστεύσει ή απλώς βρίσκονται προσωρινά εκεί, οι ναυτικοί κλπ.
Εφόσον η επιστολική ψήφος αφορά όλους τους Έλληνες όχι μόνο τους Έλληνες του εξωτερικού, έχουμε και το περίεργο (αλλά σύννομο κατά το Σύνταγμα) αποτέλεσμα, να μην απαιτούνται 180 ψήφοι στη Βουλή, αλλά απλώς 151 όπως σε κάθε άλλο νόμο που ρυθμίζει τα περί των εκλογών».
Να ένα πραγματικά προοδευτικό και καινοτόμο μέτρο που θα μπορούσε να εφαρμοσθεί από μια κυβέρνηση που ισχυρίζεται ότι επιθυμεί να λύσει το χρόνια πρόβλημα της ψήφου των αποδήμων, χωρίς να παραμένει δέσμια των τερτιπιών του κάθε αντιπολιτευόμενου κομματάρχη. Μελλοντική κυβέρνηση που θα επιχειρούσε να καταργήσει την εν λόγω διευκόλυνση θα βρισκόταν αντιμέτωπη με το μένος όχι μόνο των Ελλήνων του εξωτερικού, αλλά και εγχωρίων ψηφοφόρων, που υποχρεούνται σε έξοδα και περιττές μετακινήσεις, μόνο και μόνο για να ασκήσουν το δικαίωμα της ψήφου, λες και δεν μπορεί να καταμετρηθεί η ψήφος τους από τον τόπο της μόνιμης κατοικίας τους.
Επιλέγοντας τον επόμενο υποψήφιο τύραννό σου
Βέβαια, όσο εξοργιστικός και παράλογος είναι παρών αποκλεισμός του μεγαλύτερου μέρους των Ελλήνων πολιτών που ζουν στο εξωτερικό από το συνταγματικό δικαίωμα συμμετοχής στις εκλογές, δεν γίνεται να παραβλέψουμε ότι είναι τρόπον τινά και «ευεργετικός», διότι τους ελαφρύνει την συνείδηση από την εκούσια επιλογή του υποψηφίου τυράννου τους. Φανταστείτε, π.χ., πόσο εμπαιγμένοι αισθάνονται όσοι ψήφισαν την κ. Μητσοτάκη εξαιτίας της Συριζοπροωθούμενης Συμφωνίας των Πρεσπών, μόνο και μόνο για να τον δουν να εξυμνεί την συμφωνία που κάποτε καταψήφισε και να ετοιμάζεται να περάσει πρεσπομνημόνια στην σημερινή Βουλή. Το ίδιο ισχύει και για τους ψηφοφόρους του πάλαι ποτε αντιμνημονιακού κ. Τσίπρα, που τον είδαν να περνάει, αβρόχοις ποσί, το πλέον σκληρό και άδικο από όλα τα καταραμένα μνημόνια, σαν καλό μαθητούδι της κας Μέρκελ.
Η κοροϊδία που συντελείται στην ελλαδική πολιτική σκηνή είναι αχαρακτήριστη και θα πρέπει να σκεφθεί πολύ σοβαρά κάποιος αν αξίζει όντως να συμμετάσχει στην παρωδία αυτή της κατ’επίφασην δημοκρατίας. Πλην όμως, γράφονται οι γραμμές αυτές επειδή η αδικία που ασκείται εις βάρος του Ελληνισμού της Διασποράς είναι κατάφορη και πρέπει να καταγγελθεί.
Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι οι Έλληνες του εξωτερικού πρέπει να εγκαταλείψουν την οργάνωση της δικής τους παροικίας και να θέσουν ως πρώτη προτεραιότητα την ελλαδική πολιτική σκηνή. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Ελληνισμός κρατήθηκε ζωντανός και ακμαίος από τις κοινότητες του εξωτερικού πριν καν ιδρυθεί το νεοελληνικό κράτος και θεμελιωθεί από τους Βαυαρούς μαστροχαλαστές.
Πάνω απ’ όλα η αναδιοργάνωση των ελληνικών παροικιών του εξωτερικού
Στις ΗΠΑ, η ελληνική παιδεία βιώνει παρατεταμένη κρίση. Διορίσθηκε πρόσφατα ένας μη ελληνόφωνος (για πρώτη φορά στην ιστορία του) ως νέος διευθυντής του μοναδικού ελληνοαμερικανικού λυκείου στις ΗΠΑ, χωρίς καν να προκηρυχθεί η θέση. Θα δείξει άραγε την απαραίτητη ευαισθησία στην προώθηση της ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού; Αλλά και ανάμεσα στο ομογενειακό στοιχείο, σοβαρές καινοτόμες προτάσεις σπανίζουν, διότι η ίδια ευάριθμη ομάδα κολλητών νέμονται την εξουσία και μονοπωλούν τα φώτα της δημοσιότητας για δεκαετίες τώρα. Υπό ποιες προϋποθέσεις να γίνει ένας καρποφόρος διάλογος όταν μιλάνε πάντα οι ίδιοι και ίδιοι;
Σε τριτοβάθμιο επίπεδο, παραιτήθηκε αιφνιδιαστικά για άγνωστους μέχρι τώρα λόγους ο πρόεδρος του μοναδικού τριτοβάθμιου ιδρύματος του Ελληνισμού στις ΗΠΑ (Θεολογική Σχολή Τιμίου Σταυρού/Ελληνικό Κολλέγιο), ο οποίος είχε αναλάβει καθήκοντα μόλις προ διετίας, για να σώσει την ακαδημαϊκή αναγνώριση της σχολής από τις κρατικές αρχές. Για πολλά χρόνια τώρα, οι απόφοιτοι της Σχολής ξεχωρίζουν για τον λειτουργικό αναλαφαβητισμό γύρω από την ελληνική γλώσσα, που συνεπάγεται τον σταδιακό παραγκωνισμό της ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού και μια υποβόσκουσα εχθρικότητα απέναντί τους. Ως γνωστόν, ο φθόνος και το αίσθημα μειονεξίας είναι κακοί σύμβουλοι…
Σε συλλογικό επίπεδο, τοπικά και εθνικά σωματεία λύνουν τις διαφορές τους δικαστικώς, χωρίς να προσκομίζει καμία πλευρά σοβαρές προτάσεις για την ανασυγκρότηση των παροικιών που εκπροσωπούν. Τόσα χρόνια, με την διοργάνωση μιας παρέλασης ήταν όλο κι όλο επιφορτισμένοι και ακόμη δεν έχουν καταλάβει ότι δεν γίνεται να παρελαύνουν μαθητές των σχολείων με ομοιόμορφη ενδυμασία πίσω από τραπεζικά ιδρύματα με κιτς άρματα και συλλόγους φιλάθλων…
Γι’ αυτό, καλή και δίκαια η συμμετοχή στις εκλογές για τους ομογενείς, αλλά απείρως πιο σημαντική είναι η συμμετοχή των ομογενών στα κοινά της παροικίας και η μετοχή κρίσεως και αρχής σε κοινοτικό επίπεδο. Με την αναβάθμιση των ελληνικών κοινοτήτων ποιος θα ασχοληθεί; Η πείρα δεν αφήνει περιθώρια αισιοδοξίας για τους όποιους βουλευτές πρόκειται να εκλεγούν κάποια μέρα από τις τάξεις της Ομογένειας…
