Κάτι ψαράδες τραβούσαν τα πυκνά λινά συρόμενα δίχτυα: καθώς αυτά ήταν πολύ βαριά, χαιρόντουσαν και τραβούσαν κινούμενοι ρυθμικά, θεωρώντας ότι θα έχουν πολύ μεγάλη ψαριά.
Μόλις όμως αποτράβηξαν τα δίχτυα στην ακροθαλασσιά, βρήκαν πως είχε ελάχιστα ψάρια και τα δίχτυα ήταν γεμάτα πέτρες και άλλα υλικά* και δεν το έφεραν και λίγο βαρέως. Δεν στεναχωριόντουσαν και τόσο εξ’αιτίας τού συμβάντος αυτού καθ’αυτού, όσο για το ότι τούς πρόλαβε η αντιξοότητα.
Τότε λοιπόν ένας ψαράς ανάμεσά τους, που ήταν γέρος, τους είπε: “Αλλά ας σταματήσουμε πια συνέταιροι, διότι τής χαράς, καθώς τής μοιάζει, αδελφή της είναι η λύπη και σε μας, πάντως, μας έπρεπε που χαρήκαμε τόσο πολύ εκ των προτέρων να πάθουμε και κάτι λυπηρό.” ‘Όμως λοιπόν κι εμείς πρέπει αφού βλέπουμε πόσο ευμετάβλητη είναι η ζωή, να μην επιχαίρουμε με τα ίδια πράγματα για πάντοτε, αλλά να σκεπτόμαστε ότι μετά από πολλή καλοκαιρία χρειάζεται να έλθει και χειμώνας.
Ψαράδες με δίχτυα γεμάτα πέτρες | Αισώπου Μύθοι. Εφημερίδα ΑΡΙΣΤΕΙΑ.
Originally posted 2018-11-11 18:00:35.
