Ψευδής Συνείδηση και Ατομική Ευθύνη

Προτού εξηγήσουμε τι είναι ψευδής συνείδηση, οφείλουμε να δώσουμε μια ερμηνεία της συνείδησης για να έχει ο αναγνώστης μια εικόνα της πραγματικής έννοια της λέξεως.

Σύμφωνα με την Ψυχολογία η συνείδηση αποτελεί το επίπεδο εγρήγορσης του ατόμου, το οποίο έχει το βιολογικό του υπόστρωμα στον δικτυωτό σχηματισμό και διακρίνεται σε δύο σκέλη: το αισθητικό και το κινητικό. Το αισθητικό σκέλος είναι αυτό που δέχεται ερεθίσματα από το περιβάλλον ενώ το κινητικό είναι αυτό που απαντάει στα ερεθίσματα ή τα επεξεργάζεται μέσα του.

Η λειτουργία αυτή λειτουργεί πολύπλοκα καθώς ενεργοποιούνται οι μηχανισμοί άμυνας του εγκεφάλου, οι οποίοι ‘’φιλτράρουν’’ τι θα περάσει στο συνειδητό και τι θα αποθηκευτεί στο ασυνείδητο. ‘’Η συνείδηση αποτελεί το δομικό στοιχείο στο οποίο στηρίζονται όλες οι άλλες ψυχικές λειτουργίες’’, αποσαφηνίζουν οι ειδικοί της επιστήμης της ψυχολογίας και της ψυχοθεραπείας.

Το ζήτημα της συνείδησης αποτέλεσε θέμα προς συζήτηση και προς εξερεύνηση και από τους φιλοσόφους κάθε εποχής προσπαθώντας να δώσουν μία πιο φιλοσοφική προσέγγιση και ιδεαλιστική κατεύθυνση. Η συνείδηση για τους φιλοσόφους αποτελεί το ανώτερο κομμάτι της ανθρώπινης υπόστασης και θεωρείται το δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο και αυτό που τους συνδέει μεταξύ τους. Όταν συμβουλεύουμε κάποιον να ακούσει την συνείδηση του, στην ουσία τον παραπέμπουμε να ακούσει τον Θεό μέσα του και να επικοινωνήσει με τον ανώτερο του εαυτό.

Τι είναι η ψευδής συνείδηση;

Ψευδής συνείδηση λογίζεται όταν ένας άνθρωπος λόγω ψυχολογικών συμπλεγμάτων, τραυματικών εμπειριών, επιθετικού και καταπιεστικού περιβάλλοντος ή πλύσης εγκεφάλου, έχει απολέσει τον πραγματικό του εαυτό και έχει δημιουργήσει μία άλλη ‘’προσωπικότητα’’ έχοντας ταυτιστεί πλήρως με αυτήν.

Λόγω της πολυπλοκότητας των λειτουργιών του εγκεφάλου σε συνδυασμό με τις νευρολογικές του συσπάσεις και τις ψυχικές του αντιδράσεις, ο άνθρωπος για να μπορέσει να επιβιώσει και να προσαρμοστεί στο μεταβαλλόμενο περιβάλλον μεταλλάσσεται ώστε να αποφύγει τον βιολογικό αφανισμό ή την υπαρξιακή εκμηδένιση. Υιοθετεί νέα στάση ζωής, συμπεριφοράς και λόγου νοηματοδοτώντας κατά αυτόν τον τρόπο την ύπαρξη του. Αυτόν τον ψεύτικο εαυτό, ο Καρλ Γιουνγκ, Ελβετός ψυχολόγος, ψυχίατρος και θεμελιωτής της ψυχολογίας του ασυνείδητου, τον ονόμασε ‘’σκιά’’. Η συνείδηση του ανθρώπου διαταράσσεται και διαφοροποιείται οδηγώντας το άτομο στην αποδοχή της σκιάς του ως πραγματικό εαυτό και με τον αληθινό εαυτό να περνάει σε αναστολή.

Ψευδής Συνείδηση και Κοινωνία

Ότι μπορεί να συμβεί ή να επιτευχθεί στον άνθρωπο, μπορεί να εφαρμοστεί και σε μια κοινωνία, μιας και η κοινωνία δεν είναι παρά ένα σύνολο ανθρώπων με παρόμοιες, συμβατικές και αντιφατικές ψυχικές λειτουργίες, παρορμήσεις, συναισθήματα, εμπειρίες και πεποιθήσεις. Η κοινωνία και οι μηχανισμοί της αποτέλεσαν το αντικείμενο μελέτης και ερμηνείας των κοινωνιολόγων, οι οποίοι διακρίθηκαν σε δύο βασικές κατηγορίες: τους δυνητικούς και τους δογματικούς. Οι πρώτοι ασχολήθηκαν με την καταγωγή μιας κοινωνίας, τις παραδόσεις, την ιστορία και την αιματολογική της σύνθεση ώστε να βρουν απαντήσεις και να δώσουν ερμηνείες για την δομή, την ταυτότητα και την αποστολή της ‘’εθνικής’’ κοινωνίας.

Οι δεύτεροι επικεντρώθηκαν στο περιβάλλον της κοινωνίας, όχι τόσο από φυσιοκρατική οπτική γωνία, αλλά περισσότερο από την ‘’κοινωνική’’ της πλευρά, δηλαδή την τεχνοκρατική, εκπαιδευτική και την πολιτιστική για να μπορέσουν να εντοπίσουν τον προορισμό του ανθρώπου μέσα στο κοινωνικό σύνολο και να επιλύσουν τις κοινωνικές ανισότητες. Προέβησαν σε μια σειρά κοινωνικών πειραμάτων ώστε να στηρίξουν την επιχειρηματολογία τους και να κατευθύνουν την επιστημονική κοινότητα πως με την αλλαγή του περιβάλλοντος, μεταβάλλεται σταδιακά και ο άνθρωπος, επομένως και οι συνήθειες του, οι αντιλήψεις του, η συμπεριφορά του και ο τρόπος έκφρασης του.

Το πιο γνωστό πείραμα είναι αυτό της κοινωνικής συμμόρφωσης του (……..) και αυτό της αυθεντίας του Μίλιγκραμ. Στο πρώτο, ο ‘’αφελής’’ πολίτης που έχει διαφορετική άποψη και πιθανώς να είναι και η σωστή, αναγκάζεται να υποκύψει στην ‘’πίεση’’ του κοινωνικού συνόλου και να ασπαστεί μία λανθασμένη άποψη ώστε να μην διαφοροποιηθεί. Ενώ στο δεύτερο, οι πολίτες υπό τις οδηγίες ενός ‘’ειδικού’’ επιστήμονα, προβαίνουν σε μια σειρά μικρών τιμωριών ενάντια σε συμπολίτες τους διότι έδιναν λανθασμένες απαντήσεις σε ένα ερωτηματολόγιο στο οποίο είχαν δεχθεί να συμμετάσχουν. Παρακάτω θα αναφέρουμε ορισμένα παραδείγματα ψευδών κοινωνικών συνειδήσεων καταγεγραμμένα στην ανθρώπινη ιστορία.

Ψευδής Συνείδηση και Ιστορία

Στην ιστορία της ανθρωπότητας έχουν υπάρξει παραδείγματα ψευδών συνειδήσεων, όπου κοινωνίες και έθνη είχαν αποκτήσει μια κοινή συλλογική συνείδηση και είχαν θέσει όλη τους την ύπαρξη σε μια κοινή αποστολή παγκόσμιας εμβέλειας με πιο πρόσφατες και πιο χαρακτηριστικές να είναι αυτές των ολοκληρωτικών καθεστώτων του 20ου αιώνα: της Σοβιετικής Ένωσης και της Ναζιστικής Γερμανίας.

Σοβιετική ένωση και Λαϊκή Συνείδηση

Η ιστορία του κομμουνισμού είναι γνωστή στην ανθρωπότητα, όπως και τα εγκλήματα του κατά της ανθρωπότητας, αυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι πως οι κομμουνιστικές ηγεσίες κατάφεραν να κρατήσουν ενωμένο και υποταγμένο ένα μωσαϊκό λαών με διαφορετικές κουλτούρες και παραδόσεις για πάνω από 70 χρόνια. Τι ήταν αυτό που υποκινούσε τους ανθρώπους να παραμένουν πιστοί στο κομμουνιστικό καθεστώς και τι ήταν αυτό που τους έκανε να δραστηροποιούνται υπέρ της κομμουνιστικής ιδέας ακόμα κι αν το βιοτικό επίπεδο της χώρας δεν ήταν και το καλύτερο. Η απάντηση βρίσκεται σαφώς, στις τεχνικές και στις μεθόδους της πολιτικής χειραγώγησης και προπαγάνδας (ρωσικός όρος) , τις οποίες επινόησαν και δημιούργησαν οι επιστήμονες ανθρωπολογίας, νευρολογίας, ψυχολογίας και πολιτικών επιστημών του σοβιετικού καθεστώτος, με πατέρα όλων αυτών, τον επαναστάτη και ινστρούχτορα, Βλαδίμηρο Λένιν.

Η Σοβιετική Ελίτ για να μπορέσει να διατηρήσει ενωμένη την αχανή αυτοκρατορία της έπρεπε να δημιουργήσει ένα κρατικό αφήγημα και μια κοινή αποστολή ώστε να προτρέπει τους υπηκόους της να αγωνίζονται υπέρ αυτής. Το αφήγημα αυτό ήταν η λαϊκή συνείδηση και η αποστολή τους, ο σοσιαλιστικός παράδεισος. Έτσι, όλοι οι λαοί της σοβιετικής αυτοκρατορίας παραμέρισαν τις εθνικές και θρησκευτικές τους αντιφάσεις και διαφορές εις το όνομα μιας κοινής λαϊκής ιδέας ή λαϊκής συνείδησης. Είχαν πάψει πλέον να διαχωρίζονται μεταξύ τους με βάση την εθνική τους ταυτότητα, τον πολιτισμό τους και την θρησκεία τους και τα είχαν αντικαταστήσει με την τεχνική λαϊκή ταυτότητα, τον σοβιετικό πολιτισμό και την λενινιστική-μαρξιστική θρησκεία υπό την ‘’πεφωτισμένη’’ καθοδήγηση του σοβιετικού ‘’ιερατείου’’.

Κανένα καθεστώς όμως, δεν πρόκειται να διατηρηθεί στην εξουσία αν δεν υπάρχει απέναντι ή και ανάμεσα τους ένας εχθρός και αν δεν υπάρχει ένα πρότυπο μίμησης και ταύτισης. Στην πρώτη περίπτωση επινόησαν τον μύθο του αστού, όπου κάθε παλαιά συνήθεια και κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα προ Λένιν εποχής, θεωρούνταν κατακριτέα και κατάλοιπο της αστικής κουλτούρας και χαρακτηρίζονταν αμέσως ως ‘’εχθρός του λαού’’. Επομένως, ο εχθρός εντός της κομμουνιστικής είναι ο αστός που κρύβει μέσα του ο κάθε άνθρωπος και ο εξωτερικός, η κάθε μορφή αστικής δημοκρατίας.

Στην δεύτερη περίπτωση, στα εργαστήρια της πολιτικής χειραγώγησης των λαών και πλύσης εγκεφάλων πλάσθηκε η ιδέα του Σοβιετικού Ανθρώπου. Ενός νέου μοντέλου ανθρώπου, αποκομμένο από κάθε αστική προκατάληψη και από κάθε ‘’αστικό’’ συναίσθημα, χωρίς Θεό και οικογένεια, χωρίς ρίζες και παραδόσεις, πιστό και υποταγμένο στην κομμουνιστική ιδέα, στους ‘’ειδικούς’’ του σοβιετικού κόμματος και ταυτισμένο πλήρως με τον νέο του υπαρξιακό ρόλο.

Τρανό παράδειγμα προς μίμηση, που επινοήθηκε και βραβείο προσφοράς, είναι η περίπτωση του Πάβελ, ενός νεαρού παιδιού μιας πολύτεκνης οικογένειας σε ένα απομακρυσμένο χωριό της Ρωσίας όπου εργαζόταν στα χωράφια του πατέρα του. Οι γονείς του εργάζονταν σκληρά όλη μέρα μαζί με τα παιδιά τους και κρατούσαν μόλις το 1/3 της σοδειάς παραδίδοντας το υπόλοιπο στο κράτος σύμφωνα με το σύστημα του κολλεκτιβισμού. Μια μέρα, οι γονείς αποφάσισαν να παραδώσουν λιγότερο ποσοστό στα στελέχη περισυλλογής καρπών και σιτηρών διότι δεν μπορούσαν να συντηρήσουν τα παιδιά τους και είχαν κουραστεί να παραδίνουν όλο τον βίο τους. Ο νεαρός Πάβελ, μέλος της κομμουνιστικής νεολαίας θεώρησε την πράξη τους ατιμωτική και αντιλαϊκή, και κατέδωσε τους ίδιους του τους γονείς στην τοπικό κομμουνιστικό γραφείο. Οι γονείς του συνελήφθησαν, απεστάλησαν στην Σιβηρία και δεν τους είδε ποτέ κανείς στο χωριό. Το χωριό αντιπάθησε τον νεαρό Πάβελ για την ανίερη πράξη του αλλά η σοβιετική ελίτ ανακήρυξε τον Πάβελ σε λαϊκό ήρωα και τον βράβευσε για την συνεισφορά του. Ο Πάβελ, μόλις 14 ετών είχε μετατραπεί σε ένα νέο είδος ανθρώπου, όπου δεν αναγνωρίζει δεσμούς αίματος και συγγένειας, ανθρωπιάς και συμπόνοιας αλλά μόνο το ύψιστο καθήκον του αληθινού κομμουνιστή και λαϊκού ‘’αγωνιστή’’ καταδίδοντας ακόμα και τους ίδιους του τους γονείς με την τεχνητή σοβιετική ορολογία σαν ‘’εχθρούς του λαού’’.

Ναζιστική Γερμανία και Άρια Συνείδηση

Ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός δεν άντεξε πολύ στον χρόνο, φάνηκε όμως ικανός και ισχυρός σε χώρο και σε τρόπο ώστε να αφήσει με ανεξίτηλο χρώμα το στίγμα του πάνω στην ανθρώπινη συμπεριφορά και στην παγκόσμια ιστορία. Παίρνοντας επάξια τον τίτλο μιας βάρβαρης ιδεολογίας και συναγωνιζόμενος σε εγκλήματα πολέμου και φρίκης τον κομμουνισμό, όπου η ανθρωπότητα είχε να τα δει από τον ‘’διαφωτισμό’’ της γαλλικής επανάστασης σε τοπικό επίπεδο, κατάφερε να ενοποιήσει έναν φτωχοποιημένο οικονομικά, αποσαθρωμένο κοινωνικά και καταρρακωμένο εθνικά λαό και να του δώσει νόημα ζωής και κοινή αποστολή.

Ο Χίτλερ ως εξαιρετικός μύστης της ανθρώπινης συμπεριφοράς και ψυχισμού και ως βαθύς γνώστης της προπαγάνδας συνδύασε με μοναδικό τρόπο την επιστήμη της χειραγώγησης με την επιστήμη της ψυχολογίας του ασυνείδητου ώστε να μπορέσει να αναστήσει και πάλι την Γερμανία και να την κατατάξει αστραπιαία στις Μεγάλες Δυνάμεις. Το νέο κρατικό αφήγημα της ναζιστικής κυβέρνησης και ήταν απλό και λακωνικό: ‘’Πάνω απ’ όλα η Γερμανία’’ και ‘’Οι εβραίοι φταίνε για όλα τα δεινά της χώρας.’’ Το πρώτο μέσα σε ένα πλαίσιο θεμιτού και υγιούς πατριωτισμού είναι αποδεκτό και απαραίτητο, το δεύτερο παρόλο που οι γερμανοεβραίοι πράγματι εναντιώθηκαν στην Γερμανία το τελευταίο έτος του πολέμου υπέρ της Βρετανίας, δεν δικαιολογεί τις πράξεις των ναζιστών εις βάρος τους, ούτε την αποποίηση ευθυνών των Γερμανών για τα πολιτικά και στρατηγικά τους λάθη.

Έτσι έχουμε τον μύθο του 4ου Ράιχ και της Γερμανίας των 1000 χρόνων και το κρατικό αφήγημα της εθνοφυλετικής συνείδησης. Κάθε Γερμανός φέρνει στις φλέβες του ένδοξο προγονικό γενετικό υλικό, το οποίο οφείλει να το διατηρήσει και να κυριαρχήσει επί των κατώτερων φυλετικών ομάδων. Αποστολή του εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος ήταν μία δημιουργία μιας Νέας Ευρώπης, λευκής και άριας της οποίας θα ηγούταν η Γερμανία με στόχο την ολοκληρωτική κατάκτηση της Ευρασίας. Τα σχέδια του Χίτλερ σταματούσαν στα Ουράλια Όρη και στη Μέση Ανατολή, σε αντίθεση με τον πρώην σύμμαχο του και άσπονδο εχθρό, Στάλιν, ο οποίος ονειρευόταν μία παγκόσμια επανάσταση του προλετοριάτου εναντίων των αστών και των φασιστών. Το πρότυπο που επιλέχθηκε ήταν αυτό του Άριου Ανθρώπου, εμπνευσμένο από τα γραπτά του Υπεράνθρωπου του Φρειδερίκου Νίτσε, ενός ανθρώπου με δύναμη και θάρρος, ισχύ και πίστη, υψηλό αίσθημα του καθήκοντος και αφοσίωση στον Φύρερ και στην Γερμανία αλλά με μειωμένο συναισθηματικό κόσμο, αναισθητοποίηση των ψυχικών αναγκών και των επιθυμιών και παντελής έλλειψη ανθρωπισμού προς όντα κρινόμενα ως ‘’μη ανθρώπινα’’ ‘η αλλιώς υπάνθρωποι (Untermenschen).

Εχθρός της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας ήταν ο σημίτης και όποιος διαφωνούσε με τις γερμανικές πολιτικές εξόντωσης κρίνονταν ως ‘’φιλοσημίτης’’.

Κατηγορία, η οποία ήταν αρκετή για να σε σημαδέψει και να σου δημιουργήσει προβλήματα στην εργασία σου, στην κοινότητα σου και στις προσωπικές σου σχέσεις. Όποιος ήταν φιλοχιτλερικός, ήταν θερμός πατριώτης ενώ όποιος ήταν αντιχιτλερικός χαρακτηρίζονταν ως ‘’εχθρός της Γερμανίας’’ ή ‘’προδότης του αίματος’’, ακόμα και άνδρες που είχαν πολεμήσει στα χαρακώματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου με τα χρώματα της γερμανικής σημαίας και είχαν αποδείξει εμπράκτως την αγάπη τους στο έθνος τους.

Η διπολική πολιτική του ‘’ Ή μαζί μας ή εναντίων μας’’ είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα των ολοκληρωτικών καθεστώτων και των στενόμυαλων εγκεφάλων των ανθρώπων, καθώς η μία άποψη από την άλλη, πολλές φορές απέχει πολλά χιλιόμετρα και όταν την εντάξεις εντός ενός στενού ψευδούς διλήμματος τότε ένα ποσοστό του κόσμου το δεσμεύεις και το υποτάσσεις, αλλά ένα πολύ σημαντικό στρέφεται στην άλλη κατεύθυνση από αντίδραση και από την πίεση που του ασκείται.

Ατομική Ευθύνη και Συλλογικό Καθήκον

Ο άνθρωπος ως ελεύθερο βουλητικό ον, πέρα από δικαιώματα και επιθυμίες, δεσμεύεται και με καθήκοντα και υποχρεώσεις. Κάθε άνθρωπος που επιθυμεί να είναι ελεύθερος και να παραμείνει τέτοιος, οφείλει να αναλαμβάνει την ατομική ευθύνη και την ανάληψη ατομικής δράσης ώστε να εκφράσει δημόσια την γνώμη του, να διαχωρίσει την θέση του από λανθασμένες πολιτικές, να αντισταθεί στην καταπάτηση της ατομικής του αυτονομίας και στην καταστρατήγηση της κοινωνικής ελευθερίας, ειδάλλως θα εξελιχθεί βραχυπρόθεσμα σε ένα έρμαιο πολιτικών χειραγωγήσεων, ψυχολογικών επιχειρήσεων και κοινωνικών πειραμάτων.

Οι Ρώσοι, οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Ουκρανοί, οι Λεττονοί, οι Πολωνοί, όλοι οι άνθρωποι έχουν την προσωπική τους κρίση και βούληση για το αν ασπαστούν την κρατική ιδεολογία, αν θα ταυτιστούν πλήρως μαζί της και αν θα την δικαιολογήσουν για τους δικούς τους προσωπικούς, οικονομικούς ή ψυχολογικούς λόγους. Το θέμα είναι πως η ατομική ευθύνη δεν αναιρείται με δικαιολογίες και ψέματα. Κάθε Γερμανός είχε το δικό το μερίδιο ευθύνης απέναντι στον φυλετικό φασισμό της Άριας φυλής του Χίτλερ και κάθε Σοβιετικός το δικό του απέναντι στον ταξικό φασισμό της εργατικής τάξης του Στάλιν. Όπως και τώρα, οι Έλληνες πολίτες και οι λαοί της γης φέρνουν το δικό τους μερίδιο της ατομικής ευθύνης απέναντι στον υγειονομικό φασισμό της Νέας Τάξης των κοινοβουλίων και των δημοκρατιών.

Αν δηλαδή, εμείς μπορούμε εύκολα να κρίνουμε τους παλαιούς που δεν αντιστάθηκαν και συμμετείχαν στο ‘’κίνημα περηφάνιας’’ του Χίτλερ ή στο ‘’κίνημα ειρήνης’’ του Στάλιν κατηγορώντας τους ότι φάγανε το παραμύθι και δείλιασαν, γιατί οι επόμενες γενιές που θα έρθουν μετά από εμάς και θα διαβάσουν την ιστορία να μην σχηματίσουν και αυτοί την ίδια άποψη για εμάς τους τωρινούς, ότι φάγαμε αμάσητο το παραμύθι του κορονοιού και υποταχθήκαμε πρόθυμα και άκριτα στο ‘’κίνημα ασφαλείας’’ του παρουσίασαν οι δημοκρατικές κυβερνήσεις;;;

Για όσους τους φαίνεται δύσκολο να κατανοήσουν το πρόβλημα και την ομοιότητα, αρκεί να κάνουν μία ταύτιση των εννοιών και των πρακτικών και θα οδηγηθούν αβίαστα στο θεμιτό συμπέρασμα.

Το κρατικό αφήγημα υπάρχει, είναι αυτό της ‘’δημόσιας υγείας και ασφάλειας’’.
Η κοινή αποστολή υπάρχει, είναι αυτή του κοινωνικού εγκλεισμού και του μαζικού εμβολιασμού.
Ο μύθος υπάρχει, είναι αυτός του ‘’καλού και συνειδητού πολίτη’’ που τηρεί τα μέτρα και δέχεται τις αποστάσεις.
Ο εχθρός υπάρχει, είναι ο αόρατος και ο ορατός. Ο πρώτος αντιμετωπίζεται με αποστάσεις και εγκλεισμό (βέβαια, τα στοιχεία και οι αριθμοί αποδεικνύουν πως αυτό δεν επιβεβαιώνεται) και ο δεύτερος είναι αυτός που αρνείται τα μέτρα και αντιστέκεται στην κρατική πολιτική και χαρακτηρίζεται ως ‘’συνωμοσιολόγος ή εχθρός της δημόσιας υγείας’’.
Και ασφαλώς το πρότυπο της Νέας Εποχής, ο Ανέπαφος Άνθρωπος. Ένας άνθρωπος όπου θα έχει απολέσει την παλιά του ανθρώπινη ζωή και τις παλαιές του συνήθειες και δραστηριότητες, και θα έχει γίνει ένα νέο μοντέλο ανθρώπου με ανέπαφες σχέσεις σε οικονομικό, κοινωνικό και συναισθηματικό πεδίο, με αποστάσεις από την κοινωνία και τον ίδιο του τον εαυτό, ελεγχόμενο πλήρως σε υγειονομικό, οικονομικό, κοινωνικό και διατροφικό επίπεδο και εξαρτημένο ψυχικά και νοητικά από τις ψηφιακές πολιτικές και τεχνολογικές καινοτομίες της νεοταξικής πραγματικότητας και του ιερατείου της Νέας Εποχής.

Ένας άνθρωπος όμως που δεν θα είναι άνθρωπος αλλά πραγματικός μισάνθρωπος. (με την έννοια του μισού ανθρώπου)

Επίλογος

Οι Ρώσοι είχαν πέσει στην παγίδα του κομμουνισμού από τις λενινιστικές μεθόδους και την προπαγάνδα των κομμουνιστών και είχαν αποκτήσει την ψευδή συνείδηση του ‘’λαικού αγωνιστή’’ και της ‘’αταξικής κοινωνίας’’.
Οι Γερμανοί είχαν παρασυρθεί από τις φαντασιώσεις του Χίτλερ και από την προπαγάνδα των εθνικοσοσιαλιστών και είχαν αποκτήσει την ψευδή συνείδηση του ‘’Άριου πολεμιστή’’ και της ‘’4ης Αυτοκρατορίας’’.
Οι σύγχρονες γενιές και οι τωρινοί άνθρωποι έχουν αποπροσανατολιστεί από τις δημαγωγίες και τις τρομοκρατίες των δημοκρατών και έχουν δημιουργήσει στον κόσμο την ψευδή συνείδηση του ‘’υγιή πολίτη’’ και της ‘’υγιής κοινωνίας’’.

Η ιστορία έδειξε όμως πως οι πρώτοι έφαγαν μια καλή αριστερή γροθιά και σωριάστηκαν, οι δεύτεροι με το δεξί υπερυψωμένο χέρι να κατεβαίνει με φόρα στο κεφάλι τους και να τους λυγίζει και οι τρίτοι, αναμένουν πότε η αγκωνιά (νέος χαιρετισμός του υγειονομικού φασισμού) θα σκάσει στη μούρη τους και θα τους ξαπλώσει κάτω.

Μετά λοιπόν την ατομική ευθύνη της αποστασιοποίησης και της απάθειας, θα ήθελα να δω πόσοι θα έχουν το θάρρος να αναλάβουν και την ατομική ευθύνη στο μερίδιο της οικονομικής καταστροφής και της ψυχολογικής κατάρρευσης και πόσοι από αυτούς θα αναλάβουν ατομική δράση για να σώσουν ότι μπορούν από αυτά που ανέχθηκαν τόσο εύκολα να χαθούν;;;

Η ευθύνη δεν θα αναιρεθεί με το τέλος της γρίπης, απλά θα αλλάξει μορφή.