Η ειδησεογραφία, ως καταγραφή των συμπτωμάτων μιας κοινωνίας, φανερώνει βαθύτερα νοσήματα του ζωντανού αυτού οργανισμού. Κατά κοινή ομολογία, τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας, ειδικά από την ένσκηψη της πανδημίας και εντεύθεν, σοκάρουν. Στυγερά εγκλήματα και κτηνώδεις πράξεις, που κάποτε ήταν τόσο σπάνιες και ασυνήθιστες για την ελληνική κοινωνία, έχουν γίνει πλέον μέρος της καθημερινότητας. Φόνοι, βιασμοί, εκμετάλλευση ανηλίκων με τον χειρότερο τρόπο, παραβατική συμπεριφορά από αμούστακα ακόμη σχολιαρόπαιδα έχουν πλέον γίνει τόσο σύνηθες θέαμα στα δελτία ειδήσεων, ώστε ο κόσμος έχει αναισθητοποιηθεί. Τώρα πια εντύπωση προκαλούν μόνο τα εγκλήματα ιδιαίτατης ειδεχθείας.
Κολλημένοι στις οθόνες των τηλεοράσεών και των ηλεκτρονικών μας συσκευών, παρακολουθούμε τον συντελούμενο εκφυλισμό της ελληνικής κοινωνίας σαν θεατές σε ταινία τρόπου, οι οποίοι, εθισμένοι στην αιματοχυσία και την βία, αναζητούν όλο και πιο τρομακτικές σκηνές για να «ικανοποιηθούν». Μπορεί η Ελλάδα να είναι ακόμη ουραγός σε διάφορους δείκτες ως προς την οικονομική σύγκλησή της με τις ανεπτυγμένες δυτικές χώρες, αλλά ως προς την εγκληματικότητα, δείχνει να κλείνει την ψαλίδα που την χώριζε με καλπάζουσα ταχύτητα.
Πώς αλλάζουν οι καιροί…
Πριν λίγες μόνο δεκαετίες, ο μέσος Έλληνας, βλέποντας την κατάσταση που επικρατούσε στην αμερικανική κοινωνία και στις μεγάλες πόλεις της Ευρώπης, απορούσε με την κατάσταση της εγκληματικότητας αλλά και την εξοικείωση του γενικού πληθυσμού με το τρομακτικό θέαμα. Τώρα, η κατάσταση στην Ελλάδα δεν διαφέρει ιδιαίτερα από αυτή των υπολοίπων δυτικών κοινωνιών. Ίσα-ίσα, σε κάποιες γειτονιές της Αθήνας, ίσως είναι και χειρότερα τα πράγματα.
Πολλοί αποδίδουν την έξαρση της εγκληματικότητας στην ψυχολογική αγωνία που προκάλεσε η πανδημία και ο υποχρεωτικός εγκλεισμός. Άλλοι, πάλι, ρίχνουν το βάρος στους νεήλυδες που κατακλύζουν την Ελλάδα, κουβαλώντας μαζί τους μια νοοτροπία μη συμβατή με την ελληνική. Ίσως να ισχύουν οι απόψεις αυτές εν μέρει.
Όμως, δεν είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα περνάει μια πανδημία, ούτε η πρώτη φορά που ο ελληνικός λαός ζει μέσα σε πολυπολιτισμικές συνθήκες. Αυτό που άλλαξε άρδην, παράλληλα με την σύνθεση του πολιτισμού ή την υγειονομική κατάσταση της χώρας, είναι οι συνήθειες και η νοοτροπία του γηγενούς πληθυσμού.
Ακριβή στα πίτουρα και φτηνή στο αλεύρη η ελληνική δικαιοσύνη
Νωρίτερα αυτόν τον μήνα, καταδικάστηκε ιερέας της Ι. Μητροπόλεως Πατρών από ελληνικό δικαστήριο σε οκτάμηνη φυλάκιση με αναστολή επειδή…τέλεσε την Θεία Λειτουργία ανήμερα της μεγάλης εορτής του Ευαγγελισμού κατά την περίοδο του εγκλεισμού το 2020. Αλγεινή εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι ενώ η πολιτεία εξάντλησε όλη την αυστηρότητά της επάνω σε έναν κληρικό και εκπρόσωπο της πατροπαράδοτης πίστης των Ελλήνων, παρόμοιες καταδικαστικές αποφάσεις δεν εκδόθηκαν για ιμάμηδες των παρανόμων τζαμιών ή μέλη κομμάτων και συνδικαλιστικών φορέων που παρέβησαν τα διατάγματα περί συναθροίσεων κατά την περίοδο του εγκλεισμού.
Στο παρελθόν, σε παρόμοιες περιστάσεις, η τέλεση παρακλήσεων και λιτανειών ήταν αυτονόητη και ήταν αδιανόητο να εμποδιστούν από την πολιτεία. Άσχετα με τον προσωπικό βαθμό της πίστεως του καθενός, η πράξη γινόταν αποδεκτή ως εκδήλωση μιας μακραίωνης πολιτισμικής κοσμοθεωρίας βαθύτατα συνυφασμένης με την ελληνική ταυτότητα. Εξάλλου, ακόμη και αν κρίνουμε αποκλειστικά με την ψυχρή λογική των αριθμών και των αποτελεσμάτων, η επίκληση του θείου ελέους δεν δείχνει να είναι λιγότερο «αντιεπιστημονική» πρακτική από το αμφιλεγόμενο φετίχ της γενικής μασκοφορίας και της διάκρισης του λαού σε εμβολιασμένους και μη εμβολιασμένους – ειδικά όταν μιλάμε για ένα εμβόλιο αμφιβόλου αποδοτικότητας. Στο κάτω-κάτω της γραφής, οι απογοητευτικές επιδόσεις της υγειονομικής στρατηγικής δείχνουν ότι κάποιες επιπλέον μεσιτείες προς τον Θεό δεν θα έβλαπταν το σύστημα υγείας, που φαίνεται ότι τις έχει απόλυτη ανάγκη.
Όμως, η κυβέρνηση και τα περισσότερα κόμματα πόνταραν ότι το φρόνημα του λαού έχει αλλάξει σε τέτοιο βαθμό που δεν θα αντιδρούσε σθεναρά στις ενέργειές τους. Δηλαδή, η ψήφος του δεν θα μετατρεπεί σε τιμωρητική όταν φθάσει η ώρα της κάλπης. Με το ίδιο σκεπτικό, κάποια κόμματα έσπευσαν με περίσσια ξετσιπωσιά να εκμεταλλευτούν πολιτικά την πρόσφατη υπόθεση με τον βιασμό και την μαστροπεία της άτυχης 12χρονης από τον Κολωνό, επιχειρώντας να ταυτίσουν πρόσωπα, θεσμούς και έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο με τον δράστη. Προβαίνοντας σε μια τόσο εξόφθαλμα άδικη και «φασιστική» γενίκευση, θεωρούν προφανώς ότι οι κομματικές παρωπίδες του λαού και η αλλοίωση της πολιτιστικής ταυτότητας θα υπερισχύσουν της όποιας ευθιξίας του για την προσβολή των θρησκευτικών του πεποιθήσεων και εν τέλει της ίδιας του της λογικής. Εδώ, όταν κυβερνούσε η σημερινή αντιπολίτευση, μείωσε την ποινή για την διάπραξη εγκλημάτων εις βάρους ανηλίκων και κάποιοι ανεγκέφαλοι οπαδοί της τολμούν και συνδέουν διαφόρους ανύποπτους, που έτυχε να φωτογραφηθούν με τον δράστη κατά καιρούς, με τις αποτρόπαιες πράξεις του. Μιλάμε για τον ορισμό του θράσους!
Κάποιοι προσπαθούν να επανακαθορίσουν τις παραδοσιακές αξίες του Ελληνισμού
Οι νεολογισμοί που εισάγονται στο λεξιλόγιό μας διαμέσου των ΜΜΕ είναι εξίσου ύποπτες. Για ποιον ακριβώς λόγο εισήχθη ο όρος παιδοβιαστής; Μέχρι σήμερα, στην ελληνική γλώσσα, η λέξη παιδεραστία ήταν συνώνυμη με τον βιασμό. Με την αλλαγή της ορολογίας, μήπως διατείνονται κάποιοι ότι η παιδεραστία είναι θεμιτή σε περίπτωση συναίνεση του ανηλίκου, στο πλαίσιο των νέων θεωριών περί φύλων και σεξουαλικότητας που επιχειρείται να μας επιβληθεί με το στανιό;
Ως ιστορικός λαός με ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο πολιτισμικής καλλιέργειας, οι Έλληνες ανέπτυξαν μηχανισμούς για να διαφυλάξουν τα πνευματικά τους αισθητήρια και την νοοτροπία τους από ξένες επιρροές που δεν είναι συμβατές με το ήθος τους. Η μετατροπή των ειδήσεων σε θέαμα και η εισαγωγή υπόπτων νεολογισμών βραχυκυκλώνουν τους εν λόγω μηχανισμούς. Η τρομακτική αύξηση των ειδεχθών εγκλημάτων στην Ελλάδα μπορεί να είναι αποτέλεσμα ποικίλων παραγόντων, αλλά δεν είναι άσχετη και με την παρείσφρηση πολλών ξενόφερτων νεωτεριστικών αντιλήψεων.
Η ελληνική κοινωνία διέθετε, όπως όλες, την δική της ξεχωριστή ιεράρχηση αξιών. Ο καθορισμός της ιεράρχησης αυτής αποτελεί ένα κομμάτι της αυτόβουλης άσκησης ελευθερίας και ανεξαρτησίας στο πλαίσιο του πολιτικού αθλήματος. Οι συντονισμένες παρεμβάσεις για τον επανακαθορισμό αυτών των αξιών συνιστούν άλλη μια προσπάθεια χειραγώγησης της ελληνικής κοινωνίας. Αν κρίνουμε από την σημερινή κατάσταση, το αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά συμφέρει τον ελληνικό λαό και τον τόπο.
