Η εμμονή της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖ.ΑΝΕΛ να διακυβεύσει το όνομα και την ταυτότητα της Μακεδονίας, δρομολογώντας με μονομανία την κύρωση της συμφωνίας των Πρεσπών, φανερώνει την τραγική έλλειψη δικλείδων ασφάλειας στο πολίτευμά μας. Εν αντιθέσει με τις περισσότερες δυτικές δημοκρατίες, όπου υπάρχει ξεκάθαρη διάκριση μεταξύ της εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας, το πρωθυπουργικοκεντρικό σύστημα της Ελλάδας καθιστά τον εκάστοτε πρόεδρο της κυβέρνησης κυρίαρχο της πολιτικής σκηνής και ανεξέλεγκτο.
Ο μόνος ελεγκτικός μηχανισμός ικανός να περιορίσει τον αυταρχισμό του είναι οι βουλευτές της συμπολίτευσης, που του εξασφαλίζουν την αναγκαία δεδηλωμένη. Επειδή, όμως, το ελλαδικό εκλογικό σύστημα δεν ευνοεί τους ανεξάρτητους υποψήφιους ή τους συνδυασμούς, οι ίδιοι αυτοί βουλευτές τελούν υπό την ομηρία του πρωθυπουργού – που σχεδόν πάντα είναι και αρχηγός του κόμματός τους. Η παραμικρή διαφοροποίηση, παρέμβαση ή ένδειξη αυτόβουλης πολιτικής διάθεσης κινδυνεύει να επισύρει το μένος του αρχηγού τους, ο οποίος μπορεί να θέσει τέρμα στις πολιτικές φιλοδοξίες τους…και στις πλούσιες απολαβές που τις συνεπάγονται. Η διαγραφή από το κόμμα ή η τοποθέτηση εσωκομματικών υποψηφίων στην εκλογική περιφέρεια του βουλευτή που κάνει «τσαλίμια» ισοδυναμεί με καταδίκη σε πολιτική εξορία. Άρα, ο μοναδικός ουσιαστικός ελεγκτικός μηχανισμός απέναντι στον κυβερνητικό αυταρχισμό αχρηστεύεται εκ των πραγμάτων από το καθεστώς της κομματοκρατίας.
Παρά την εναργή αναποτελεσματικότητα αυτού του ελλιπούς συστήματος ελέγχου, την κατάφωρη εκμετάλλευσή του από θρασείς πολιτικούς και τα δεινά που έχει προκαλέσει στην χώρα, ένας ευγενικός κύριος κάθεται επί της σποδού της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης ελληνικής δημοκρατίας, νομιμοποιώντας την και φενακίζοντας τους πολίτες με τον ψιλό τίτλο και αξίωμά του. Περιορισμένος ταπεινά σε διακοσμητικό ρόλο αποψιλομένο από κάθε πολιτική εξουσία και χρηματίζοντας ως τρόπον τινά άβουλο προσυπογράφοντα των πρωθυπουργικών διαταγμάτων, ονομάζεται τάχα και Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
ΠτΔ: Ανώτατος άρχων ή διακοσμητικό στοιχείο;
Από την μεταπολίτευση και εντεύθεν, ο θεσμός αυτός επιστρατεύθηκε για την διασφάλιση της πολιτικής ομαλότητας και την εγγύηση της δημοκρατίας. Μπορεί έκτοτε να μην έχει καταλυθεί το πολίτευμα με στρατιωτικό πραξικόπημα, αλλά αξίζει να ερωτηθεί κανείς κατά πόσο ο εκάστοτε Πρόεδρος της Δημοκρατίας λειτουργεί ως πραγματικός εγγυητής του Συντάγματος και ανώτατος άρχων του Ελληνικού κράτους. Ακόμη κι αν περιοριστεί κανείς μόνο στην περίοδο των μνημονίων, θα εντοπίσει σωρεία παραβιάσεων του ελληνικού Συντάγματος με την σύμφωνη γνώμη – ή τουλάχιστον την σύμπραξη – του ΠτΔ.
Μέσα στις τόσες αντιλαϊκές πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που υπεγράφησαν, την αγνόηση του δημοψηφίσματος του 2015 και της πρωτοφανούς ακύρωσης της λαϊκής ετυμηγορίας, την εν μια νυκτί ανατροπή εθνικών γραμμών και θέσεων αποφασισμένων και διαρρήδην διατυπωμένων από Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών που εξέφραζαν διαχρονικές ελληνικές θέσεις, εντοπίζεται ο εκάστοτε ΠτΔ, συμπράττων δια της ψιλής (και διόλου πλέον υψηλής) παρουσίας του.
Διάφοροι συνταγματολόγοι, ανάμεσά τους και ο σημερινός ΠτΔ, θα επικαλεστούν διάφορα νομικά επιχειρήματα υπέρ της προεδρικής συνενοχής στα κυβερνητικά ημαρτημένα, όμως δεν υπάρχει καμμία νομική δικαιολογία που να δικαιολογεί την εκ μέρους του έλλειψη ελεύθερης βούλησης. Ακόμη και αν η συνταγματική αναθεώρηση του 1986 ξεδόντιασε σχεδόν τελείως τον ΠτΔ, δεν του στέρησε το μόνο αναφαίρετο δικαίωμά του: αυτό της αξιοπρέπειας. Αν κρίνει ένα νομοθέτημα τόσο εθνικά επιζήμιο, μπορεί τουλάχιστον να χρησιμοποιήσει την ελεύθερη βούλησή του να προκαλέσει πολιτική κρίση, αρνούμενος να το υπογράψει. Μπορεί να παραιτηθεί. Υπάρχουν πολλά ιστορικά παραδείγματα παρόμοιας λεβεντιάς και ηγετικής αυτοθυσίας.
Προεδρικές πρωτοβουλίες προς υπεράσπιση του Συντάγματος
Άλλωστε, ακόμη και σήμερα, υπάρχουν κράτη, όπως η Ισλανδία, που είχαν την τύχη να έχουν αρχηγούς τέτοιου βεληνεκούς, οι οποίοι έθεσαν το συμφέρον των πολιτών υπεράνω των διακυβερνώντων. Όσο δεν βρεθεί ΠτΔ έτοιμος να αυτοθυσιαστεί πολιτικά υπέρ της πατρίδας και του λαού του, τόσο θα τελεί ο ελληνικός λαός υπόδουλος των κομματαρχών που τον διαφεντεύουν και κάποιων θλιβερών πλανόδιων πολιτικών, φυτεμένοι στα σημερινά τους αξιώματα για να μπουν, εν ανάγκη, αποκούμπι στην συντέλεια της εθνικής μειοδοσίας.
Η εσχάτη γραμμή άμυνας απέναντι στην προδοτικό συμφωνία των Πρεσπών υπαγορεύει την κατακόρυφη αύξηση της λαϊκής και πολιτικής πίεσης στον κ. Προκόπη Παυλόπουλο είτε να αρνηθεί να υπογράψει την συμφωνία, όπως απειλεί ο Σκοπιανός ομόλογός του, είτε να παραιτηθεί, δίνοντας στον λαό την ευκαιρία να τοποθετηθεί δια της ψήφου για ένα τόσο σημαντικό εθνικό θέμα. Είναι στο χέρι του να κόψει τον γόρδιο δεσμό της προεδρικής αβουλίας, που κρατά δεμένη και την δημοκρατία, χάριν της κομματοκρατίας.
