Μετά τον σάλο που δημιουργήθηκε με την αφισοκόλληση του κινήματος ‘’Αφήστε με να ζήσω’’ στο μετρό της Αθήνας και την βίαια κάλυψη της καμπάνιας από μια μερίδα νέων του Σύριζα με αποπροσανατολισμένα μυαλά και ‘’δολοφονικές’’ τάσεις και την ταχεία υποστήριξη της κυβερνήσεως για την απομάκρυνση του κοινωνικού μηνύματος για την σωτηρία των βρεφών και τις ψυχές τους με την ντροπιαστική δικαιολογία πως το θέμα διχάζει, αποφάσισα να γράψω μια ιστορία θεωρώντας πως το ευαίσθητο θέμα της γέννησης ενός παιδιού ή την δολοφονία του εντός της μήτρας δεν χρειάζεται και δεν μπορεί να αναλυθεί με τρόπο επιστημονικό, ιδεολογικό ή πολιτικοποιημένο αλλά με απλά και ειλικρινή λόγια, με λόγια καρδιακά!
Η ιστορία που ακολουθεί θα μπορούσε να ήταν, ίσως και να είναι σε κάποια γωνιά της γης ή και να είναι στο μέλλον αληθινή.
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα νεαρό ζευγάρι, ο Μηνάς και η Δήμητρα. Ο Μηνάς ήταν 25 χρονών και η Δήμητρα 24 χρονών. Και οι δύο ζούσαν μια έντονη, ερωτική και επιπόλαια σχέση εδώ και 9 μήνες. Νεαροί και οι δύο μέσα στο πάθος της νιότης τους και με τα μυαλά τους έξω από τα κεφάλια τους, όπως ήμασταν όλοι σε αυτή την ηλικία περνούσαν τον χρόνο τους από καφέ σε καφέ και από βόλτα σε βόλτα ερωτοτροπώντας, απολαμβάνοντας την ζωή και ονειροπολώντας ο καθένας ξεχωριστά τι θα ήθελε να πετύχει στη ζωή του.
Ο Μηνάς δεν είχε σπουδάσει κάτι και εργαζόταν σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων. Καλό παιδί, φιλότιμο και εργατικό. Η Δήμητρα είχε τελειώσει κομμωτική σε κάποιο Ι.Ε.Κ. και εργαζόταν ως ημι-απασχόληση σε ένα συνοικιακό κομμωτήριο. Mία ωραία και τρυφερή κοπέλα που της άρεσε να φροντίζει τους άλλους. Ο Μηνάς ήθελε να πάρει καινούριο αυτοκίνητο και να βρει δουλειά σε μια εταιρεία αυτοκινήτων, ενώ η Δήμητρα επιθυμούσε να ανοίξει το δικό της Σαλόνι Ομορφιάς.
Όλα κυλούσαν ομαλά, ανέμελα και παρορμητικά όταν ξαφνικά η Δήμητρα μένει έγκυος. Η πρώτη της σκέψη είναι:
‘’Όχι, όχι τώρα, δεν μπορεί! Δεν μπορώ να γίνω μάνα τώρα!’’.
Τρομοκρατημένη το εκμυστηρεύεται στον Μηνά, ο οποίος μένει για λίγα λεπτά σιωπηλός. Μετά από λίγο ψιθυρίζει δειλά:
‘’Εντάξει, δεν το θέλαμε, δεν έπρεπε αλλά εντάξει, θα δούμε τι θα κάνουμε’’.
Η Δήμητρα του απαντάει:
‘’Τι εννοείς; Θα το κρατήσουμε;’’
‘’Και τι προτείνεις να κάνουμε;’’ της αποκρίνεται ο Μηνάς.
‘’Να το ρίξουμε αφού δεν είμαστε έτοιμοι, ούτε σίγουροι ο ένας για τον άλλον’’, ισχυρίζεται η Δήμητρα με παρρησία.
Ο Μηνάς σωπαίνει ξανά. Γνωρίζει πως έχει δίκιο. Δεν είναι σίγουρος ούτε κι αυτός. Έχει σχέδια για το μέλλον και θέλει όπως κάθε άνδρας να γνωρίζει κι άλλες γυναίκες στη ζωή του κι αυτό ήταν μια μεγάλη δέσμευση και υποχρέωση αλλά δεν είχε το θάρρος να το προτείνει στη Δήμητρα και να αναλάβει τέτοια ευθύνη.
‘’Εγώ δεν μεγαλώνω παιδί σε τέτοια ηλικία. Και τι θα πω στους γονείς μου;
Tι θα σκεφτούν οι φίλες μου;’’ ξεστομεί η Δήμητρα και κρατάει μέσα της τις σκέψεις που την βαραίνουν, ‘’Πως θα βγαίνω με τις φίλες μου; Πως θα ταξιδέψω στον κόσμο; Πως θα κάνω αυτό που επιθυμώ όταν θα πρέπει να φροντίζω ένα παιδί με έναν άνθρωπο που δεν είμαι σίγουρη αν τον αγαπώ’’.
Με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς να συμβουλευτούν ειδικούς και κοντινούς τους ανθρώπους, με παρόρμηση όπως συνήθιζαν να ζουν και με τον φόβο ενός παιδιού που μεγαλώνει μέσα στη μήτρα της κοπελιάς, ενός προβλήματος που διογκώνονταν όσο ενέπνεε , έτσι το αντιλαμβανόντουσαν τότε, αποφασίζουν με ελαφρά την καρδία να κάνουν έκτρωση.
Στην αρχή έψαχναν να βρουν δικαιολογίες για την πράξη τους, ότι το παιδί δεν θα μεγαλώσει όπως του αξίζει, ότι η κοινωνία μας δεν είναι έτοιμη να δεχθεί παιδιά χωρισμένων γονιών σε περίπτωση χωρισμού τους, είχαν φτάσει ακόμα και στο σημείο να συζητούν ένα βράδυ αν το έμβρυο έχει ψυχή ή όχι, ή αν έρχεται η ψυχή μετά τον 3ο ή τον 6ο μήνα.
Ο Μηνάς αναλαμβάνει να πληρώσει την έκτρωση καθώς η Δήμητρα αδυνατούσε.
Εξάλλου, μερίδιο ευθύνης φέρνουν πάντα και οι δύο σε μία τέτοια πράξη.
Όταν κάνεις ελεύθερο έρωτα σαν άνδρας και δεν λογαριάζεις το πιθανό αποτέλεσμα αυτής της πράξης και πετάς ‘’ τα ζάρια σου’’ μέσα παίρνοντας ρίσκο να φέρεις ‘’εξάρες’’ και ως γυναίκα επιτρέπεις στον σύντροφο σου χωρίς να είσαι σίγουρη για αυτόν αλλά και για σένα να ολοκληρώσει με μόνο σκοπό να βιώσετε και οι δύο την ‘’απόλυτη’’ ερωτική ηδονή που σας θα εκτοξεύσει για λίγα δευτερόλεπτα, φέρετε ευθύνη και τα δύο φύλα.
Μετά την έκτρωση στον 1,5 μήνα του μωρού, το ζευγάρι θα παραμείνει για λίγο καιρό μαζί , ώσπου μετά πολλές διαμάχες, τσακωμούς για ασήμαντα πράγματα, εντάσεις που δεν υπήρχαν προηγουμένως και παύση της πρωταρχικής ερωτικής έλξης που είχαν πριν του μοιραίου γεγονότος, αποφασίζουν να χωρίσουν, επιβεβαιώνοντας έτσι στο μυαλό τους ότι τότε ‘’καλώς’’ έπραξαν.
4 Χρόνια μετά
Η Δήμητρα περπατάει αμέριμνα στο δρόμο βλέποντας ένα κοριτσάκι χαμένο να κοιτάει δεξιά και αριστερά και να μην ξέρει που να πάει. Χωρίς δεύτερη σκέψη η Δήμητρα επιταχύνει το βήμα της και πάει προς το μέρος της για να την βοηθήσει. Τεντώνεται το χέρι της και την αγγίζει στον ώμο, το κοριτσάκι κάνει να γυρίσει το κεφάλι της… και η στιγμή χάνεται.
Η Δήμητρα ξυπνάει από τον ύπνο της και είναι αναστατωμένη. Δεν το σκέφτεται πολύ κατά τη διάρκεια της μέρας αλλά της φάνηκε πολύ έντονο. Την απασχολούσε για δύο μέρες ώσπου συνέχισε χωρίς να δώσει ξανά σημασία.
Μετά από μια βδομάδα κάθεται σε ένα πάρκο και διαβάζει ένα βιβλίο. Με την άκρη του ματιού της βλέπει το ένα κοριτσάκι να παίζει στη παιδική χαρά. Το κοριτσάκι παίζει με άλλα παιδάκια, τρέχει, κάνει κούνια, τσουλήθρα και ακούγεται δυνατά το ευχάριστο γέλιο της, όταν ξαφνικά καταλαβαίνει πως είναι το ίδιο κορίτσι που είχε δει στον δρόμο χαμένο. Η Δήμητρα σηκώνεται ευθύς αμέσως από το παγκάκι και πηγαίνει προς μέρος της να την δει από μπροστά. Ήθελε πολύ να δει την όψη της!
Μόλις πλησιάζει κοντά της, το κοριτσάκι κάνει μια απότομη κίνηση στη κούνια και πάει να αναποδογυρίσει. Τρομάζει η Δήμητρα και τρέχει να την αρπάξει για να μην πέσει, ώσπου… η στιγμή χάνεται και πάλι.
Η Δήμητρα ξυπνάει και πάλι. Αναστατωμένη αυτή τη φορά, πίνει άφθονο νερό και προσπαθεί να καταλάβει ποιο είναι αυτό το κοριτσάκι και γιατί το είδε δεύτερη φορά. Το εκμυστηρεύεται σε μια ‘’ψαγμένη’’ φίλη της και της λέει:
‘’Μην δίνεις σημασία. Όλα αυτά είναι παιχνίδια του υποσυνείδητου. Είναι πρόσωπα που είδες κάπου, κάποτε, κάπως και έχουν καταγραφεί στο πίσω μέρος του εγκεφάλου σου’’.
Κι όμως δεν την έπεισε. Ήταν πολύ έντονο και αληθινό για να είναι απλά υποσυνείδητο. Αλλά κι αν το υποσυνείδητο μας έχει τέτοια τεράστια δύναμη, αναρωτήθηκε για μια στιγμή…
Ένα μήνα μετά και αφότου είχε ησυχάσει από το σοκ και νομίζοντας ότι το κοριτσάκι δεν θα εμφανιστεί ξανά, επανέρχεται.
Αυτή τη φορά το όνειρο ξεκινάει καλά. Το κοριτσάκι κάθεται στη μέση μιας πλατείας και κρατάει ένα παιδικό βιβλίο. Η Δήμητρα που δεν κατάλαβε πως βρέθηκε σε αυτή τη πλατεία το βλέπει και με αργά βήματα αλλά με αγωνία στο πρόσωπο της ώστε να αντικρύσει πια το πρόσωπο της μικρής, κατευθύνεται προς το κοριτσάκι.
‘’Γεια σου!’’, της λέει η Δήμητρα και συστήνεται.
‘’Γεια σας!’’, της απαντάει με μια γλυκιά φωνή το κοριτσάκι που ‘’σκλαβώνει’’ την Δήμητρα.
‘’Πως σε λένε;’’, ρωτάει η Δήμητρα.
Το κοριτσάκι δεν απαντάει και συνεχίζει να έχει κατεβασμένο το κεφαλάκι της και να κοιτάει το βιβλίο της.
Δήμητρα: ‘’Δεν θα μου πεις το όνομα σου;’’
Κοριτσάκι: ‘’Δεν το ξέρω’’.
Δήμητρα: ‘’Δεν ξέρεις ή δεν θέλεις;’’
Kοριτσάκι: ‘’Θα το ήθελα πολύ, αλλά πραγματικά δεν γνωρίζω κυρία’’.
Δήμητρα: ‘’Είναι δυνατόν να μην ξέρεις’’;
Κοριτσάκι: ‘’Οι γονείς μου δεν μου έδωσαν όνομα’’, λέει πικραμένο.
Δήμητρα: ‘’Μα, καλά πως γίνεται αυτό;’’… αναρωτιέται με ένα ελαφρύ χαμόγελο στα χείλη θεωρώντας πως το κοριτσάκι θα κατάλαβε ότι δεν είναι μάλλον βαφτισμένη. ‘’Όλα τα παιδάκια έχουν ένα όνομα!’’…συμπληρώνει.
Κοριτσάκι: ‘’Όχι όλα! Υπάρχουν αρκετά που δεν έχουν!’’
Δήμητρα: ‘’Καλά, ποια παιδιά είναι αυτά που δεν έχουν όνομα;’’
To κοριτσάκι σταματάει να γυρίζει αργά και υπομονετικά στις σελίδες και στρέφει το βλέμμα του προς την Δήμητρα. Η Δήμητρα βλέποντας την μένει αποσβολωμένη από την ομορφιά της, την χάρη της και την γλυκύτητα της!! Νιώθει να την διαπερνάει ένα σοκ όπου την έχει καθηλώσει στο πεζούλι και δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη. Απλά κάθεται και την χαζεύει!
Περνάνε αρκετή ώρα μαζί. Η Δήμητρα τις κάνει ερωτήσεις και το κοριτσάκι είναι πάντα πρόθυμο να απαντήσει σε αυτές. Κάτι που κάνει την Δήμητρα να θέλει να την αρπάξει στην αγκαλιά της και να την σφίξει αλλά κρατιέται. Την ρωτάει ποιο είναι το αγαπημένο της φαγητό, πως της αρέσει να περνάει τον χρόνο της, τη μουσική την γεμίζει, τι την εκνευρίζει αφάνταστα, κ.α.
Το κοριτσάκι κάνει κι αυτό που και που κάποιες ερωτήσεις, αρκετά εύστοχες θα μπορούσα να πω.
Κοριτσάκι: ‘’Εσείς με τι ασχολείστε;’’
Δήμητρα: ‘’Δουλεύω σε ένα κομμωτήριο. Φτιάχνω τα μαλλάκια των ανθρώπων’’.
Κοριτσάκι: ‘’Σας αρέσει αυτό που κάνετε;’’
Δήμητρα: ‘’Κάποτε μου άρεσε περισσότερο, τώρα απλά το συνήθισα.’’
Κοριτσάκι: ‘’Δεν φαίνεσθε και πολύ ευτυχισμένη έτσι όπως το λέτε;’’
Δήμητρα: ‘’Ε, εντάξει, δεν είμαι και δυστυχισμένη. Απλά τα περίμενα αλλιώς τα πράγματα.’’
Κοριτσάκι: ‘’Tα πράγματα στη ζωή δεν έρχονται ποτέ όπως τα θέλουμε’’.
Δήμητρα: ‘’Και τι ξέρεις εσύ από τη ζωή, χρυσό μου;’’ αποκρίνεται γελώντας χαριτωμένα.
Κοριτσάκι: ‘’Εγώ δεν ξέρω από ζωή. Δεν πρόλαβα να την μάθω. Ξέρω όμως ότι θα ήθελα να είχα ένα όνομα.’’
Για μια στιγμή η Δήμητρα νιώθει έναν κόμπο στο λαιμό της. Καταπίνει με δυσκολία και αποφασίζει να αλλάξει θέμα. Όμως μετά από λίγα λεπτά και αιφνιδίως το κοριτσάκι αρχίζει να αισθάνεται άσχημα και να το λούζει κρύος ιδρώτας.
Δήμητρα: ‘’Tι έπαθες καλό μου;’’
Κοριτσάκι: ‘’Δεν αισθάνομαι καλά κυρία. Πονάει το κεφάλι μου.’’
Δήμητρα: ‘’Δεν είναι τίποτα. Θα περάσει. Δεν έχω και παυσίπονο μαζί μου. Μισό να πεταχτώ να σου φέρω ένα.’’
Κοριτσάκι: ‘’Νιώθω σαν μου τρυπάνε το κεφάλι κυρία.’’
Δήμητρα: ‘’Ωχ , βρε κοριτσάκι μου γλυκό, τι σε έπιασε στα καλά καθούμενα;’’
Κοριτσάκι: ‘’Κι αυτός ο θόρυβος που ακούγεται εδώ γύρω τον κάνει πιο δυνατό.’’
Δήμητρα: ‘’Ποιος θόρυβος ψυχή μου; Δεν ακούγεται κάτι!’’
Κοριτσάκι: ‘’Κυρία Δήμητρα, δεν αισθάνομαι καλά. Νιώθω τα άκρα μου να μουδιάζουν. Σαν να με κόβουν κομμάτια.’’
Πανικόβλητη η Δήμητρα παίρνει στην αγκαλιά της το νεαρό κοριτσάκι προσπαθώντας να την ηρεμήσει και της ζητάει να μην λέει τέτοιες κουβέντες.
Κοριτσάκι: ‘’Είστε πολύ καλή, σας ευχαριστώ για την συμπαράσταση! Όμως νιώθω πως σήμερα θα φύγω από αυτόν τον κόσμο’’.
Δήμητρα: ‘’Τι είναι αυτά που λες κοριτσάκι μου; Σε παρακαλώ, σταμάτα. Δεν θα πας πουθενά. Εδώ θα μείνεις μαζί μου! Μα, καλά, που είναι οι γονείς; Πως σε λένε τελοσπάντων;’’ ….και βάζει τις φωνές στη πλατεία εκλιπαρώντας για βοήθεια.
Όμως κανείς δεν ανταποκρίνεται. Ο κόσμος που περπατούσε, η νεολαία που έπινε καφέ στη καφετέρια, οι γέροι που διάβαζαν την εφημερίδα τους στο παγκάκι, όλοι τους έχουν μείνει ακίνητοι με κατεβασμένο το κεφάλι τους!
Δήμητρα: ‘’Τι κάθεστε έτσι; Kάντε κάτι μωρέ! Πως καταντήσατε έτσι εσείς οι Έλληνες;’’…. Φωνάζει με δάκρυα στα μάτια νιώθοντας τη μικρή να γίνεται όλο και πιο κρύα.
‘’Γιατί το κάνετε αυτό; Γιατί;’’…. συνεχίζει με οδυρμούς και πριν αρχίσει να τους βρίζει άσχημα, η μικρή τεντώνει το χέρι της και το βάζει στα χείλη της Δήμητρας, την κοιτάει γλυκά στα μάτια και της λέει:
Kοριτσάκι: ‘’Δεν το κάνουν αυτοί, μαμά. Εσύ το έκανες!!’’ και σβήνει στα χέρια της.
Η Δήμητρα νιώθει όλο το αίμα της να παγώνει. Έχει καταλάβει απευθείας ποιο ήταν το νεαρό κοριτσάκι. Γιατί δεν είχε όνομα. Γιατί και οι απαντήσεις της ακόμα για το αγαπημένο φαγητό και την αγαπημένη μουσική έμοιαζαν με τα δικά της γούστα. Ξαφνικά, τα αντιλήφθηκε όλα! Και αμέσως ξυπνάει από το όνειρο.
Έκλαψε! Έκλαψε πολύ εκείνο το βράδυ η Δήμητρα! Ζητούσε συγνώμη από τον Θεό.
Παραμιλούσε και έλεγε ότι δεν ήξερε. Δεν την είχαν ενημερώσει. Ότι ποτέ δεν το φαντάστηκε. Ότι ήταν νέα και ότι ο μπαμπάς δεν ήταν έτοιμος. Τα δάκρυα όμως συνέχισαν να κυλούν ορμητικά και κατά διαστήματα να βγάζει λυγμούς πόνου και μετανοίας.
Η τυχαία συνάντηση
40 μέρες μετά καθώς περπατούσε στο κέντρο της πόλης και αναλογιζόταν πως θα ήταν η ζωή της αν είχε κρατήσει τελικά εκείνο το παιδί συναντάει μπροστά σε ένα take away cafe τον Μηνά. Ο Μηνάς την βλέπει και της χαμογελάει. Εκείνη μένει για λίγο σαστισμένη μιας και όλο αυτό το διάστημα σκεφτόταν τον Μηνά πολύ έντονα, ακόμα και να του γράψει για να του πει για το όνειρο αλλά φοβόταν την αντίδραση του, μήπως την περάσει για τρελή ή αδιαφορήσει. Είχε να τον δει και 2,5 χρόνια. Δεν ήταν λίγο. Ο Μηνάς την προσκαλεί να πάνε κάπου άνετα και να πιούμε έναν καφέ για μάθει τα νέα της κι εκείνη δέχεται.
Ο Μηνάς είχε προχωρήσει στη ζωή του. Είχε δεσμό εδώ και δύο χρόνια με μια κοπέλα 4 χρόνια μικρότερη, καλή διαφορά ηλικίας και προσπαθούσαν να κάνουν παιδί. Η Δήμητρα ήταν ελεύθερη και μετά τον Μηνά δεν μπόρεσε να μπει σε άλλη σχέση αντίστοιχης χημείας, πάθους και εντάσεως. Είχε σχέσεις μικρής διαρκείας 3-4 μηνών μέχρι και που έμεινε μόνη της για σχεδόν 1 χρόνο. Δυστυχώς, για τον Μηνά, οι τελευταίες εξετάσεις είχαν δείξει όμως ότι δεν μπορεί να κάνει παιδί. Έπρεπε να σπαταλήσουν πολύ χρήμα, πολύ χρόνο και πολλή υπομονή. Προσπαθούσαν έναν χρόνο και τον Μηνά τον απασχολούσαν τώρα δύο πράγματα, δύο ήταν οι φόβοι του πλέον:
πρώτον, αν τελικά θα τα καταφέρουν μιας και οι ιατροί έδιναν ποσοστό επιτυχίας μετά την θεραπεία ως 50%
και δεύτερον, αν σε περίπτωση αποτυχίας, η κοπελιά θα παρέμενε μαζί του ή θα τον εγκατέλειπε δεδομένου ότι πάντοτε ήθελε να κάνει δική της οικογένεια.
Μετά την εκμυστήρευση του περιστατικού αυτού, η Δήμητρα παίρνει το θάρρος που έψαχνε και του εξηγεί λεπτομερώς το όνειρο που είδε. Ο Μηνάς γούρλωσε τα μάτια. Δεν πίστευε ποτέ του ότι θα μπορούσε να είχε συμβεί κάτι τέτοιο. Δεν ήξερε τι να πει. Και ιδίως μια στιγμή που σκεφτόταν πόσο θα ήθελε να έχει ένα παιδί!
Περνάνε λίγα λεπτά παραμένοντας και οι δύο σκεπτικοί και ρίχνοντας κλεφτές ματιές ο ένας στον άλλον. Κατάλαβαν και οι δυο τους πως σκέφτονταν εκείνη τη στιγμή πως θα ήταν τώρα η ζωή τους αν τελικά είχαν κρατήσει τότε τη μικρή κορούλα.
Δήμητρα: ‘’Σκέφτεσαι μήπως κάναμε λάθος;’’… βρίσκει το θάρρος και τον ρωτάει πρώτη.
Μηνάς: ‘’Δεν ξέρω. Η αλήθεια είναι πως δεν το σκεφτήκαμε και πολύ καλά τότε.’’
Δήμητρα: ‘’Πιστεύεις πως θα κάναμε μια καλή οικογένεια;’’
Μηνάς: ‘’Θα προσπαθούσαμε.’’
Δήμητρα: ‘’Ήμασταν μικροί όμως και είχαμε βλέψεις.’’
Μηνάς: ‘’Ναι, είχαμε. Αλλά εγώ ακόμα δουλεύω από συνεργείο σε συνεργείο μιας και αλλάζω συνεχώς λόγω της κρίσης, εσύ;’’
Δήμητρα: ‘’Eγώ ακόμα δεν άνοιξα δικό μου κομμωτήριο και κατέληξα να δουλεύω πολλές ώρες γιατί η δουλειά ανέβηκε και αν δεν το έκανα, θα με απέλυαν για να προσλάβουν άλλη που θα ήταν πρόθυμη.’’
Μηνάς: ‘’Επομένως, και οι δύο μείναμε στα ίδια.’’
Δήμητρα: ‘’Έτσι φαίνεται. Και χειρότερα ίσως.’’… απαντάει κουνώντας το κεφάλι της.
Μηνάς: ‘’Αν είχαμε και παιδί… θα ήμασταν χειρότερα τώρα’’ συμπληρώνει μετά από σκέψη θέλοντας να την κάνει να αισθανθεί καλύτερα αλλά δεν το πιστεύει πραγματικά.
Δήμητρα: ‘’Δεν το πιστεύεις αυτό, Μηνά. Σε ξέρω. Εξάλλου εσύ τότε ήσουν έτοιμος να τη δεχθείς, εγώ ήταν που ήμουν κάθετη.’’… και βάζει τα κλάματα.
Ο Μηνάς της κάνει μια σφιχτή αγκαλιά και της λέει παρήγορα να μην αντιδράει έτσι κι ότι πλέον δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Η Δήμητρα είχε αρχίσει να προσεύχεται πολύ μετά το τελευταίο όνειρο. Προερχόταν από μια αστική ελληνική οικογένεια όπου πήγαινε στην εκκλησία μόνο κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα. Τώρα όμως ένιωθε την ανάγκη να πηγαίνει πιο συχνά στην εκκλησία και πως μόνο εκεί έβρισκε λίγη παρηγοριά.
Ο Μηνάς ήταν από πιο θρησκευόμενη οικογένεια, κυρίως από τη πλευρά της μητέρας του όμως κρατούσε πάντα αποστάσεις από τον Θεό και την εκκλησία χωρίς να βλασφημεί και χωρίς να προκαλεί την πίστη των Ελλήνων.
Οι δύο νέοι χαιρετιούνται θερμώς, με βλέμμα διαπεραστικό, κάνοντας μια φευγαλέα ματιά στο παρελθόν τους και μία ακόμα πιο φευγαλέα στο μέλλον τους αν ήταν ακόμη μαζί. Η αλήθεια είναι πως ταίριαζαν. Είχαν χημεία, πάθος, έρωτα και ήξεραν να περνάνε καλά, απλά ήταν πολύ νέοι και δεν πρόσεχαν όσο έπρεπε.
Η ιστορία τους των δύο νεαρών τελειώνει κάπου εδώ. Βιαίως και απότομα όπως κόπηκε κάποτε το νήμα της ζωής του απρόσκλητου βρέφους. Κανείς δεν ξέρει αν η Δήμητρα έγινε ποτέ της μητέρα ή αν ο Μηνάς τα κατάφερε τελικά να γίνει πατέρας. Εξάλλου, σε όλες αυτές τις ιστορίες, ποτέ δεν μαθαίνουμε το τέλος των πρωταγωνιστών και ασφαλώς δεν μπορούμε ποτέ να υποθέσουμε, ούτε και να υπολογίσουμε. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, όταν ο Θεός μας στέλνει ένα παιδί το κάνει διότι θέλει να σφραγίσει μια σχέση και να μας οδηγήσει σε ένα άλλο στάδιο της προσωπικής μας εξέλιξης. Αν εμείς δεν είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο, που ίσως και ποτέ να μην είμαστε, ιδίως εμείς οι άνδρες, τότε καλύτερα να είμαστε πιο προσεκτικοί.
Μπορεί αναμφισβήτητα τα σώματα μας, να μας ανήκουν, όπως και οι ζωές μας άλλωστε, οι ψυχές όμως των παιδιών ΔΕΝ μας ανήκουν!
Originally posted 2020-01-16 21:46:27.
