Διαπροσωπικές-κοινωνικές σχέσεις πραγματώνονται εκεί, όπου υπάρχει δυνατότητα κοινωνικότητα και Κοινωνική Οικονομία εδραιώνεται εκεί, που υπάρχουν αληθινά πρόσωπα. Το πρόβλημα των μη κοινωνικών συστημάτων είναι ότι ο χωρίς Θεό καπιταλιστικός άνθρωπος αγωνίζεται να δημιουργήσει κέρδος, με βάση τα διάφορα κοινωνικοπολιτικά συστήματα , την καπιταλιστική κοινωνία του. Αυτός ο Σισύφειος αγώνας όλων των γνωστών, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, καπιταλιστικών συστημάτων, που καταντούν στο τέλος και όταν ακόμα επικρατήσουν κοινωνικά, ουτοπικά μέγιστη μεγιστοποίηση κέρδους, γιατί ή αποδεικνύονται ανεφάρμοστα ή εφαρμόζονται μεν, αλλά με πολλές παρεκκλίσεις από τις αρχικές συλλήψεις των δημιουργών (για παράδειγμα Μαρξισμός). Στην Κοινωνική Οικονομία δεν υπάρχει αυτή η αγωνία, γιατί τα μέλη των κοινωνικών επιχειρήσεων δεν αγωνίζονται να δημιουργήσουν καπιταλιστικές κοινωνίες αλλά καλούνται να εισέλθουν στην Κοινωνία των ανθρώπων. Ο πνευματικός χώρος μέσα στον οποίο πραγματώνεται η Κοινωνική Οικονομία και διαμορφώνονται οι διαπροσωπικές σχέσεις είναι η συνεισφορά στον άνθρωπο με κορύφωση και επίκεντρο τον Θεό. Η κοινωνική οικονομία είναι προέκταση της λατρείας. Είναι λειτουργικό καθήκον από τον άνθρωπο στον άνθρωπο, είναι ένας συχνός όρος που χρησιμοποιείται σήμερα στις θρησκευτικές σχέσεις. Αν η Κοινωνική Οικονομία δεν είναι άμεσα και οργανικά συνδεδεμένη με την προσφορά στην Κοινωνία τότε δεν μπορεί να περιλαμβάνει κοινωνικές επιχειρήσεις. Ο πρωταρχικός πυρήνας της Κοινωνικής Οικονομίας είναι η περιφέρεια ταυτιζόμενη αρχικά με το αρχικό οικονομικό κομμάτι της Κοινωνικής επιχειρηματικότητας. Η προσφορά στην τοπική κοινωνία είναι το επίκεντρο της κοινωνικής επιχειρηματικότητας ώστε να μπορέσει να επιβιώνει η τοπική κοινότητα, στην συνέχεια η περιφέρεια και στην συνέχεια το κράτος.
