19 Μαΐου 1919 Δεν ξεχνώ
Με την απόβαση του Κεμάλ Ατατούρκ στη Σαμψούντα ξεκινά η β’φάση της γενοκτονίας των Ποντίων. Πρωταγωνιστής των δεινών που ακολούθησαν ήταν ο Τοπάλ Οσμάν, ένας από τους χειρότερους εχθρούς των Ελλήνων. Πολέμησε τους Έλληνες στους βαλκανικούς πολέμους και συνέχισε να εξοντώνει με το ίδιο πάθος στο Πόντο. Έμεινε στην ιστορία ως “Ύαινα του Πόντου”. Αυτό που ακολούθησε ήταν πέρα για πέρα αδιανόητο. Η σύλληψη της ιδέας εξόντωσης των Ποντίων έγινε από γερμανό στρατηγό που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των Νεότουρκων, Το όνομα αυτής της ιδέας “λευκός θάνατος”. Εξόντωση λοιπόν δίχως να λερώσουν τα χέρια τους. Ακολούθησαν πορείες Τούρκων με στόχο τον θάνατο Ποντίων από “φυσικά αίτια”, τα οποία και ήταν η πείνα, οι κακουχίες, το κρύο, η δίψα, η εξάντληση. Οι πορείες εναντίων τους συνέβαιναν διαστήματα ακραίων φυσικών φαινομένων με κατεύθυνση κυρίως προς τα ορεινά. Οι νεκροί, χιλιάδες. Ο θάνατός τους αργός και βασανιστικός. Αυτό που ήθελαν να εξασφαλίσουν οι Νεότουρκοι ήταν η αποφυγή ευθυνών από την διεθνή κατακραυγή. Για τον υπόλοιπο κόσμο δεν υπήρξαν εκτελέσεις από μέρος τους, το αγκάθι που πονά έως και σήμερα.
Λίγο πριν το 1919…
Το ποντιακό αντάρτικο ξεκίνησε από νωρίς, από την πρώτη μόλις φάση της γενοκτονίας. Οι πρώτες ομάδες ξεκίνησαν από την Σάντα, μια από αυτές τις ομάδες και εκείνη του Ευκλείδη Κουρτίδη. Σπουδαίος οπλαρχηγός που μαζί με τριακόσιους αντάρτες και γυναικόπαιδα στα ψηλά βουνά στη Σάντα, αντιστάθηκε στους Νεότουρκους. Το 1918 και προκειμένου να γλιτώσουν τα μεγαλύτερα παιδιά ανάμεσα στους ανταρτες και τα γυναικόπαιδα, συνέβη κάτι τραγικό. Οι σελίδες της ιστορίας γράφτηκαν με αίμα. Ένα από τα μεγαλύτερα δεινά του Πόντου έλαβε μέρος.
Μάνες αναγκάστηκαν να πνίξουν τα ίδια τους τα μωρά ώστε να μην ακουγεται το κλάμα τους και γίνουν αντιληπτοί από τους Τούρκους. ” Άνθρωποι που σκοτώνουν τα ίδια τους τα μωρά δεν πρόκειται ποτέ να παραδοθούν” ήταν τα λόγια Τούρκων που αντίκρισαν φθάνοντας στο σημείο επτά νεκρά μωρά.
