Παιδιά σημαίνει ζωή. Μισοζώντανα τα σπίτια χωρίς αυτά. Οδοί με αποκλειστική παραπομπή στη ζωή τα αυτοκίνητα, δεν είναι ίδιες με οδούς που παίζουν παιδιά. Βοηθούν τους ενήλικες να έρθουν πιο κοντά και αποτελούν τη βάση της κοινωνίας μας. Πόσο καλά όμως καλύπτουμε τις ανάγκες τους;
Τα μωρά «ζουν» αποκλειστικά στον πνευματικό κόσμο. Αντιλαμβάνονται το συναίσθημα, όχι τον υλικό κόσμο. Στους ενήλικες αυτό αντιστρέφεται. Ανάμεσα τους υπάρχει η παιδική ηλικία. Ένα ταξίδι στην ανεξαρτησία μέσα από την εκμάθηση. Όλα είναι θέμα εξερεύνησης και δοκιμών. Το παιχνίδι είναι σοβαρή υπόθεση.
Τα παιδιά δεν αγοράζουν, δεν έχουν ιδιοκτησία. Ζουν σε χώρους σχεδιασμένους από ενήλικες για παιδιά ή μάλλον από ενήλικες για ενήλικες. Ωστόσο το παιδί κατέχει το εργαλείο της φαντασίας. Η εκμάθηση βασίζεται στη φαντασία. Τα πάντα γύρω αποτελούν ερέθισμα. Τι θα γίνει αν ρίξω αυτό; παρέχουμε παιχνίδια στα παιδιά ώστε να οξύνουν τη φαντασία τους, όχι όμως χώρους.
Το σπίτι είναι ο πρώτος χάρτης. Είναι όλος ο κόσμος και παρέχει ασφάλεια. Μια προστατευμένη αυλή είναι επίσης ζωτικής σημασίας. Ενθαρρύνει τα παιδιά να πειραματιστούν και να παίξουν δημιουργικά. Αναπτύσσονται και κερδίζουν την αυτονομία τους.
Τα παιδιά δεν έχουν άμυνες. Εκτίθενται σε ποιότητες και τις κοινωνούν. Η σκληρότητα τα κάνει σκληρά. Άκαμπτες μορφές και επιθετικοί χώροι τα παγιδεύουν και τα προωθούν σε υπολογιστικές σκέψεις. Τα τετράγωνα δεν έχουν κάτι να εξερευνήσεις. Αντίθετα, τα έπιπλα σε παιδική κλίμακα, υλικά που προσκαλούν σε αφή, ζωντανές γραμμές και κινούμενα αντικείμενα αναπτύσσουν διάλογο, είναι ζωτικά και απελευθερώνουν το ψυχισμό του παιδιού.
Τα έντονα βασικά χρώματα των παιχνιδιών πουλάνε αλλά δεν έχουν διάρκεια. Η τόνωση δε διαρκεί. Τα παιδικά δωμάτια με έντονα χρώματα και ταπετσαρίες cartoon έχουν επίδραση στους ενήλικες! Τα παιδιά προτιμούν κάτι πιο μαγικό. Χρώματα που προκαλούν ενθουσιασμό και μπλεγμένες υφές εμπνέουν το παιδί να φτιάξει ιστορίες με τον εαυτό του πρωταγωνιστή!
Τα διαμερίσματα έχουν σαφή όρια και η ¨παιδική χαρά¨ έχει αντικατασταθεί από τον παιδότοπο. Τα παιδιά μεγαλώνουν σε αφιλόξενο περιβάλλον και η κοινωνικοποίησή τους νοσεί. Τα δέντρα, τα λουλούδια, το γρασίδι, οι λιμνούλες και γενικότερα το νερό που λατρεύουν σπανίζουν. Η επαφή με τον φυσικό κόσμο χάνεται. Λείπει ο χώρος που θα τα επιτρέψει να ξεδιπλώσουν τη προσωπικότητά τους και θα τους προσφέρει μια υγιή ενήλικη ζωή. Απ την άλλη, ο δημόσιος χώρος χωρίς παιδιά παραδίνεται στην εγκληματικότητα.
Originally posted 2018-04-27 10:20:26.
