ποίημα

Πολλὰ ἄρα Ὁμήρου ἐπαινοῦντες, ἀλλὰ τοῦτο οὐκ ἐπαινεσόμεθα… οὐδὲ Αἰσχύλου, ὅταν φῇ ἡ Θέτις τὸν Ἀπόλλω ἐν τοῖς αὐτῆς γάμοις ἄδοντα «ἐνδατείσθαι τὰς ἑὰς εὐπαιδίας, νόσων τ’ ἀπείρους καὶ μακραίωνας …

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες. Ποτέ από το χρέος μη κινούντες· δίκαιοι κι ίσοι σ’ όλες των τες πράξεις, αλλά με λύπη κιόλας κ’ …

Σ’ αυτὲς τες σκοτεινὲς κάμαρες, που περνώ μέρες βαρειές, επάνω κάτω τριγυρνώ για νάβρω τα παράθυρα. Όταν ανοίξει ένα παράθυρο θάναι παρηγορία. Πλὴν τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ …

Το έργον των θεών διακόπτομεν εμείς, τα βιαστικὰ κι άπειρα όντα της στιγμής. Στης Ελευσίνος και στης Φθίας τα παλάτια η Δήμητρα κ’ η Θέτις αρχινοῦν έργα καλὰ μες σε …

Μες στα παληὰ τα σώματα των τα φθαρμένα κάθονται των γερόντων η ψυχές. Τί θλιβερὲς που εἶναι η πτωχὲς και πώς βαρυούνται την ζωὴ την άθλια που τραβούνε. Πώς τρέμουν …

Εἰς τὸν Θεόκριτο παραπονιοῦνταν μιὰ μέρα ὁ νέος ποιητὴς Εὐμένης ˚ “Τώρα δυὸ χρόνια πέρασαν ποῦ γράφω κ’ ἕνα εἰδύλλιο ἔκαμα μονάχα. Τὸ μόνον ἄρτιόν μου ἔργον εἶναι. Ἀλλοίμονον, εἲν’ …

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας σαν μια σειρά κεράκια αναμμένα — χρυσά, ζεστά, και ζωηρὰ κεράκια. Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν, μια θλιβερὴ γραμμὴ κεριών σβυσμένων· τα πιὸ …

Πρὸς σὲ τὰς χείρας μου, πρὸς σὲ τοὺς εφθαλμούς μου αίρω, τὰ φλέγοντά μου δάκρυα θυσίαν σοὶ προσφέρω· ετάκη η καρδία μου, ωσεὶ κηρός, εντός μου· ελέησόν με, ο Θεός, …

Βαρυάν οδύνη έχει ο Ζεύς. Τον Σαρπηδόνα εσκότωσεν ο Πάτροκλος· και τώρα ορμούν ο Μενοιτιάδης κ’ οι Αχαιοί το σώμα ν’ αρπάξουνε και να το εξευτελίσουν. Αλλά ο Ζεύς διόλου …