Διαβάζω σε άρθρο τού κ. Νικολάου Κατσαρού, πρώην αντιπροέδρου τής Βουλής, που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα τής Λάρισας “Ελευθερία” στις 03/03/2019 (από όπου και η φωτογραφία), πως πριν τους Βαλκανικούς Πολέμους, στην πόλη των Σκοπίων λειτουργούσε Ελληνική Αστική Σχολή με 220 μαθητές, όταν ολόκληρη η πόλη είχε πληθυσμό γύρω στις 32.000 κατοίκους. Ο συγγραφέας εκτιμά πως ως το 1950, 2.500 Έλληνες εκδιώχθηκαν από τα Σκόπια και κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Θεσσαλονίκη, κι αυτό μια εποχή που τα Σκόπια είχαν περίπου 88.000 κατοίκους, σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές τής Γιουγκοσλαβίας. Χωρίς να συνυπολογίσουμε τους Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες στην πόλη των Σκοπίων, αυτό σημαίνει πως εκεί γύρω στο 1950, κοντά στο 3% του πληθυσμού των Σκοπίων ήταν Έλληνες, δηλαδή χοντρικά, ο 1 στους 30 κατοίκους της πόλης των Σκοπίων ήταν Έλληνας!
Σε πόση αντίθεση έρχεται αυτή η διαπίστωση με την επίσημη σκοπιανή προπαγάνδα πως πριν το 1923 δεν υπήρχε Έλληνας ούτε για δείγμα βορείως των Τεμπών, προπαγάνδα που δυστυχώς αναπαράγεται άκριτα από ελληνόφωνα μέσα της Αθήνας, αλλά και της Θεσσαλονίκης!
Ξέρουμε για την ελληνική παρουσία στο Μοναστήρι και την Αχρίδα, το Κρούσοβο και τη Γευγελή, αλλά υπάρχουν και άλλα μέρη στο κράτος των Σκοπίων που έχουν συνδέσει το όνομά τους με τον Ελληνισμό, όπως η Στρώμνιτσα και η Δίβρη, ενώ υπάρχουν και ολόκληρες αγροτικές περιοχές γεμάτες χωριά των οποίων οι κάτοικοι, σλαβόφωνοι, βλαχόφωνοι και ελληνόφωνοι, ταύτισαν τη μοίρα τους με τον Ελληνισμό, όπως για παράδειγμα το Μορίχοβο, η βόρεια πλαγια τού Καϊμακτσαλάν.
Τι να απέγιναν, άραγε, όλοι αυτοί οι Έλληνες; Εκδιώχθηκαν; Ενσωματώθηκαν; Δεν έχουν δικαίωμα όλοι αυτοί οι άνθρωποι να ασκήσουν τον εθνοτικό αυτοπροσδιορισμό τους, να ρυθμίσουν τη σχέση τους με την Ελλάδα, και να μιλήσουν ελεύθερα για την καταγωγή τους, χωρίς να φοβούνται την κρατική καταστολή;
