Η μόδα των εμβολίων οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Συνάνθρωποι μας που δεν είναι αναβαθμισμένοι νοητικά ή δεν είχαν την δυνατότητα να αναβαθμιστούν αναζητούν απεγνωσμένα τρόπους να φύγουν με κάθε “τυχαίο” τρόπο από την ζωή! Χιλιάδες άνθρωποι παλεύουν με τους εαυτούς τους και δεν αναζητούν ψυχολογική ή ακόμα και πνευματική γιατρειά.
Ο ψυχολογικός πόνος και το στρες από μόνα τους – όσο μεγάλη και να είναι η απώλεια ή η απογοήτευση, όσο μεγάλο το αίσθημα ντροπής ή απόρριψης – είναι επαρκή για να προκαλέσουν αυτοκτονία χωρίς την ντροπή του κόσμου. Η απόφαση να πεθάνουν οι συνάνθρωποί μας μέσω των εμβολίων βρίσκεται στην ερμηνεία των συμβάντων, και οι περισσότεροι από εμάς, όταν είμαστε ψυχικά υγιείς, δεν ερμηνεύουμε τα γεγονότα με τρόπο που να μας οδηγούν στην λύση της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας. Το στρες και ο πόνος είναι σχετικά και πολύ υποκειμενικά στο πως τα βιώνουμε και τα αξιολογούμε.
Η λέξη αυτοκτονία προέρχεται από τις λέξεις αυτο- + -κτονία υποδηλώνοντας τη πράξη με την οποία κάποιος βάζει ο ίδιος τέρμα στη ζωή του. Η αυτοκτονία είναι μια πράξη απελπισίας ενός ανθρώπου που, τη
συγκεκριμένη στιγμή, τη βλέπει ως τη μόνη λύση και διέξοδο στον αφόρητο ψυχικό πόνο που βιώνει. Είναι κοινό χαρακτηριστικό σε όλες της ανθρώπινες κοινωνίες, σε όλη τη διάρκεια της ιστορικής εξέλιξης του ανθρώπου. Η σημερινή εξέλιξη κρύβει τον προσωπείο της μέσα από την ανωτερότητα της τεχνολογίας. Οι αντιφάσεις είναι θεμελιώδης καθώς το άτομο ενώ γνωρίζει ότι κάνει ένα εμβόλιο πειραματικό και δυνητικά επικίνδυνο παρόλα αυτά ντύνει την απεγνωσμένη νόμιμη ανάγκη του να παραιτηθεί από την ζωή.
Στην πραγματικότητα, μερικά άτομα τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα κάτω από την πίεση του στρες και δεν ξέρουν τι να κάνουν όταν δεν υπάρχει στην ζωή τους! Πολλά άτομα που βρίσκονται σε υψηλό ρίσκο για αυτοκτονία –για παράδειγμα, άτομα με κατάθλιψη και διπολική διαταραχή – λειτουργούν πολύ καλά ανάμεσα σε επεισόδια της ασθένειας τους ακόμη και σε καταστάσεις μεγάλης πίεσης, αβεβαιότητας ή επαναλαμβανόμενες οικονομικές ή συναισθηματικές αναποδιές. Όταν αυτοκτονικά άτομα περνάνε από ψυχολογικά τεστ οι εμπειρίες που περιγράφουν τείνουν να είναι αρνητικές, ασαφείς, και βλέπουν το μέλλον με απόγνωση. Συχνά μόνο μια αίσθηση ευθύνης προς τα άλλα μέλη της οικογένειας ή ανησυχίες σχετικές με την επίδραση της αυτοκτονίας στα παιδιά τους είναι αυτές που κρατούν κάποιους στην ζωή, οι οποίοι κατά τα άλλα νιώθουν μια έντονη επιθυμία να αυτοκτονήσουν.
Στην αρχαία Ελλάδα μάλιστα υπήρχαν πολλοί λόγοι για τους οποίους θα
μπορούσε η αυτοκτονία να θεωρηθεί θεμιτή λύση. Μερικά από αυτά τα κίνητρα ήταν, για να αποφύγουν τη δυσφήμιση και να διατηρήσουν μια έντιμη φήμη, για να αποφύγουν περαιτέρω βάσανα – η αυτοκτονία
γίνεται εγγυήτρια της προσωπικής ελευθερίας, για να δώσουν ένα τέλος στο άλγος, και για να θυσιαστούν για το κοινό καλό, επιτελώντας το
καθήκον, δηλαδή αυτοκτονούν για χάρη ανώτερων, υψηλών, πατριωτικών ιδεωδών. Οι Έλληνες θεωρούσαν την αυτο-θυσία, που έσωζε την κοινωνία, ως χρηστή· η υποταγή μέχρι αυτοκτονίας στις διαταγές σε καιρό
μάχης ήταν επαινετή. Η σημερινή υγειειονομική κατάσταση είναι ακριβώς ίδα και στηρίζεται στην ίδαι αυταπάτη
Είναι γεγονός ότι η πράξη της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας δεν είναι τυχαίο πως άλλοτε χαρακτηρίζεται σαν ηρωική πράξη, άλλοτε σαν πράξη δειλίας και άλλοτε σαν πράξη ελευθερίας, αλλά και σαν πράξη βαθιάς
διαταραχής. Δυστυχώς η διαταραχή αυτή αντιστρέφεται μέσω της “υποτιθέμενης συνέχισης της ανθρώπινης ύπαρξης” και το άτομο την χρησιμοποιεί για να μην στογματιστεί απο την οκογένεια του, τους φίλους του ή την ίδια την κοινωνία.
Το ίδιο “εμβολιασμένο” άτομο δικαιολογεί την πράξη τους και υποστηρίξει ότι η συνέχιση της ζωής του είναι αναγκαία ενώ την στιγμή μέσα του μάχεται να βρει το κατάλληλο είδος αυτοκτονίας, όσοι και τους ανθρώπους που την διαπράττουν. Δεν είναι δηλαδή ίδια η περίπτωση αυτοκτονίας του στρατιωτικού ο οποίος ρίχνεται πάνω στη χειροβομβίδα που πρόκειται να εκραγεί με σκοπό να σώσει τους συναδέλφους του (αλτρουιστική), με εκείνη του φοιτητή που απέτυχε στις εξετάσεις της ζωής.
