Ο λόγος αυτές τις μέρες για το “Pride”…απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας. H διοργάνωσή του στοχεύει στην υπεράσπιση του ατομικού δικαιώματος της σεξουαλικής διαφορετικότητας, στην ίση μεταχείριση των ΛΟΑΤΚΙ (λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφισεξουαλικοί, τρανς, κουήρ, ίντερσεξ) και στην καταπολέμηση των διακρίσεων.
Το “Pride” σήμερα, αν μη τι άλλο, αποτελεί μια παρέλαση, σε ρυθμούς αποκριάς, που έχει ως στόχο να προπαγανδίσει έως και να προσηλυτίσει, να προκαλέσει έως και να συκοφαντήσει, και να συμβάλλει στην ανατροπή της σεξουαλικής αποκωδικοποίησης του χώρου, βοηθώντας στη συγκρότηση νέου queer χώρου και αποσταθεροποιώντας τον ετερόφυλο προσδιορισμό του. Δεν είναι απλά θέμα επιλογής ερωτικού συντρόφου, αλλά θέμα πολιτισμικής ταυτότητας και άσκησής της στο χώρο. Οι ΛΟΑΤΚΙ ταυτότητες αισθάνονται περιθωριοποιημένες σε ένα ετερόφυλο περιβάλλον και αναζητούν χώρο. Οι ΛΟΑΤΚΙ εντάσσονται στην κατηγορία των «σωμάτων που παρεκκλίνουν» από τη συμβατική έκφραση της ανδρικής σεξουαλικότητας. Οι αξιώσεις των ΛΟΑΤΚΙ γίνονται αντιληπτές. Ωστόσο, θα πρέπει να γίνουν αντιληπτά και τα εξής:
– Η ανωνυμία δίνει τη δυνατότητα να εκφραστούν διαφορετικές σεξουαλικότητες, ειδικά στις μεγαλουπόλεις.
– Η δήλωση του σεξουαλικού προσανατολισμού δεν είναι υποχρεωτική.
– Η εκκεντρικότητα, από μόνη της, δύναται να προκαλέσει διάκριση.
– Η αισθητική αποτελεί βασικό κομμάτι της προσωπικής και της πολιτισμικής ταυτότητας και βασικό στοιχείο παιδείας και πολιτισμού. Η έννοια της ειναι δι-υποκειμενική.
– Όσο και αν η έκφραση της σεξουαλικής διαφορετικότητας συνιστά δικαίωμα, άλλο τόσο και η αποδοχή της συνιστά υποχρέωση, αρκεί να σέβεται την υπόσταση του/ων άλλου/ων.
– Σε κάθε πολιτισμένη και οργανωμένη κοινωνία, η βούληση της πλειοψηφίας πρέπει να γίνεται σεβαστή έτσι ώστε τα περισσότερα άτομα-πολίτες-άνθρωποι να αναγνωρίζουν τον «εαυτό» τους στο χώρο, στο πλαίσιο της δημοκρατίας, της ελευθερίας έκφρασης, της αισθητικής αυτοπραγμάτωσης και της ευζωίας.
– Οι ΛΟΑΤΚΙ αποτελούν μια μειονοτική ομάδα με διαφορετικά, αντιδιαμετρικά και ετερόκλητα χαρακτηριστικά, τα μέλη της οποίας μπορεί να ανήκουν και σε άλλες ομάδες (που δεν έχουν ως προτεραιότητα τη «σεξουαλική επανάσταση» ή την έμφυλη θέαση και ερμηνεία του κόσμου) και οι αντιλήψεις τους, όπως προβάλλονται μέσα από φιέστες όπως το “Pride”, δεν εκφράζουν μια μεγάλη μερίδα ομοφυλοφίλων και λεσβιών.
Εδώ να σημειωθεί ότι μέσω της αποκαλούμενης «πατριαρχικής κυριαρχίας» εκφράζουν ελεύθερα τη βούληση και τη σεξουαλικότητά τους τόσο άνδρες όσο και γυναίκες. Το δικαίωμα (της πλειονότητας) των γυναικών στη μητρότητα και στην «πατριαρχική» θηλυκότητα είναι αναφαίρετο. Όπως και το δικαίωμα ορισμένων ομοφυλοφίλων και λεσβιών (π.χ. goth lesbian) στην πατριαρχική ηθική, έκφραση, αισθητική, κλπ. Αλλά φυσικά και το δικαίωμα της μη έμφυλης/σεξουαλικής προτεραιοποίησης της προσωπικής ταυτότητας. Αυτά, λοιπόν, ας πούμε είναι υπό την ομπρέλα της μισητής πατριαρχίας (πόση αγάπη ν’ αντέξουμε;). Ας πάμε σε επί μέρους θέματα.
Θα μπορούσε εύκολα να γίνει διακριτό:
– Πότε κάποιος πολεμά τις διακρίσεις σε βάρος των ομοφυλοφίλων και πότε προπαγανδίζει για τον εξωραϊσμό του άμετρου queer κιναιδισμού (κίναιδος είναι «εκείνος που κινεί την αιδώ» ή «ο κενός αιδούς» και η προέλευση της λέξης είναι μάλλον προ-ελληνική και πιθανόν ακκαδική).
– Πότε κάποιος πολεμά τις διακρίσεις σε βάρος των ομοφυλοφίλων και πότε διασύρει και συκοφαντεί την ηθική της αρρενωπότητας/ πατριαρχίας (δηλαδή της ταυτότητας εκείνων που αποτελούν την πλειονότητα της κοινωνίας) και τα όσια και ιερά των άλλων.
– Πότε προστατεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και συγκεκριμένα η σεξουαλική ελευθερία σε μια κοινωνία και πότε εργαλειοποιείται πολιτικά η ομοφυλοφιλία που αποτελεί βασικό κομμάτι της πολιτικής ορθότητας (όχι τυχαία… εφόσον το επιτάσσουν οι δυνάμεις της αγοράς) και βασικό κομμάτι (ενός στρεβλού) “προοδευτισμού”.
– Πότε κάποιος ενδιαφέρεται για ανθρώπινα δικαιώματα και πότε προωθεί δόγματα που προπαγανδίζουν -λιγότερο ή περισσότερο- αντιστροφή των αξιών.
– Πότε διευρύνεται η προστασία των ατομικών ελευθεριών σε μια κοινωνία και πότε συρρικνώνεται (σε βάρος άλλων και για χάρη μειοψηφιών, αμφιβόλου κοινής βούλησης και συνοχής).
– Πότε υπηρετείται μια οργανωμένη και πολιτισμένη κοινωνία μέσω της οποίας υπάρχουν τα “άτομα” και πότε ο εγωπαθής και στείρος αστικός και υλιστικός ατομισμός που αδιαφορεί για τις κοινωνικές νόρμες.
– Πότε κάποιος προσπαθεί να κατανοήσει την πραγματικότητα και πότε να προκαλέσει και να πάρει εκδίκηση από αυτή, έχοντας πρόθεση διαιώνισης μιας (αποτυχημένης) κοινωνικής επανάστασης μέσω της προώθησης αυτής της “σεξουαλικής επανάστασης”.
Όπως θα μπορούσαν να γίνουν διακριτές και οι παρακάτω αντιφάσεις:
– Η αντίφαση της ρητορικής «σεβασμός στη διαφορετικότητα» και της ρητορικής του «είμαστε όλοι ίδιοι» .
– Η αντίφαση της ανοχής έως σθεναρής υποστήριξης συνηθειών υπερσυντηρητικών ομάδων (π.χ. ισλαμιστές) που προέρχονται από διαφορετικές πολιτισμικά κοινωνίες με αυτή της μη ανοχής των «νοικοκυραίων» οι οποίοι στερεοτυπικά παρουσιάζονται ως υποκριτές, κρυφο-απατεώνες, οπορτουνιστές, μοχθηροί, απαίδευτοι, αδίστακτοι, αμόρφωτοι, κλπ… ακόμα και ως κρυφο-κίναιδοι (όλα χωράνε!).
Ποιος δεν θα μπορούσε πραγματικά να διακρίνει τον αισθητισμό, τη λεπτότητα, την ελευθερία της αγάπης και τη λατρεία του Ωραίου του Oscar Wilde από το χυδαίο και αντι-αισθητικό και μηδενιστικό εξευτελισμό του σώματος, τη φτηνή τηλεοπτική κουλτούρα, τη βιομηχανία του θεάματος και το αντίστοιχο lifestyle που κάθε άλλο παρά αντιτίθενται στους κίναιδους;
Και ποιος δεν θα μπορούσε να διακρίνει τη δυνητική αντίστροφη ισχύ των παρακάτω στερεοτύπων (που βασίζονται σε διακρίσεις) στα οποία στηρίζεται η ρητορική των ΛΟΑΤΚΙ που θεωρούν ότι μπορούν αυτοδίκαια να εκφράζουν όλη την (ετερόκλητη) κατηγορία των ομοφυλοφίλων;
α) οι «νοικοκυραίοι» καταδικάζουν τους ομοφυλόφιλους (αντιστρόφως: οι «κίναιδοι» καταδικάζουν τους νοικοκυραίους),
β) οι ομοφυλόφιλοι δέχονται bullying (αντιστρόφως: οι «κίναιδοι», λόγω απωθημένων, ασκούν το δικό τους bullying),
γ) οι ομοφυλόφιλοι είναι τα πάσχοντα θύματα (αντιστρόφως: οι «νοικοκυραίοι» είναι, εξ ορισμού, τα πάσχοντα θύματα).
Εν τέλει, τι γίνεται με το αφήγημα όταν κάποιοι ομοφυλόφιλοι (αρκετοί) εντάσσονται στην κατηγορία των «νοικοκυραίων»;
Στα παραπάνω θα μπορούσαμε να προσθέσουμε:
– τη συνδρομή της Δημόσιας Τηλεόρασης με τα χρήματα και τους πόρους όλων των φορολογούμενων πολιτών,
– την οικονομική συνδρομή της αυτοδιοίκησης (του Δήμου Αθηναίων και της Περιφέρειας Αττικής), τη στιγμή που δεν βρίσκουν χρήματα για να συμβάλλουν στα αυτονόητα (π.χ. αντιπλημμυρικά έργα, προστασία δασών, προβλήματα οδικού δικτύου),
– τη φωταγώγηση της βουλής στα χρώματα του “Pride” τη στιγμή που δεν φωταγωγήθηκε ποτέ στα χρώματα της ελληνικής σημαίας στις επετείους,
– την εμμονική άρνηση των παρελάσεων από το κοινό που επικροτεί, ή ακόμα και υπερασπίζεται φανατικά, τη συγκεκριμένη παρέλαση.
Ας σταματήσω εδώ… Τα παραπάνω λεγόμενα είχαν ως πρόθεση να τροφοδοτήσουν και να ταξινομήσουν τη σκέψη, να θέσουν το ζήτημα μέσα από μια άλλη διάσταση και να εντείνουν τον προβληματισμό, διευρύνοντας τις οπτικές.
Η υπεράσπιση της ελευθερίας της αγάπης και του έρωτα (ευρείες και βαθιές έννοιες) είναι καθήκον των ρομαντικών, των αισθητιστών και των ονειροπόλων. Όπως καθήκον είναι και η καταγγελία του ωφελιμισμού και των επαίσχυντων πρακτικών της αγοράς, της εμπορευματοποίησης ψυχών και σωμάτων, της πολιτικής εργαλειοποίησης, της αισθητικής υποβάθμισης, της κατασκευής νέων μορφών ιμπεριαλισμού από τις «ισχυρές μειοψηφίες», των νέων μορφών σκλαβιάς που σερβίρονται ως «νέες μορφές ελευθερίας» και των δυνάμεων της πολιτισμικής και κοινωνικής διάλυσης που στοχεύουν σε βίαια αντιστροφή αξιών και σε αποδόμηση και αναδόμηση αφηγήσεων. Ναι είναι θέμα παιδείας…
Αντί επιλόγου παραθέτω ένα εξαιρετικό απόσπασμα από το κύκνειο άσμα “De Profundis” του αισθητιστή Oscar Wilde που έπλασε μια απεικόνιση «της χαράς που αντέχει για μια στιγμή» και που μπορεί να σώσει ψυχές… Ας αντιπαραβληθεί με τη χυδαιότητα του “Pride” και με τη συχνή απολυταρχία της πολιτικής προσέγγισης των «δικαιωματιστών».
Όταν με πήραν απ’ τη φυλακή για να με πάνε στο δικαστήριο των πτωχεύσεων, τη στιγμή που βρισκόμουν ανάμεσα σε δύο χωροφύλακες, ο Ρόμπυ περίμενε στο μακρύ και σκοτεινό διάδρομο για να μπορέσει μπροστά σε όλο το πλήθος – μπροστά σε όλους αυτούς που μια πράξη τόσο τρυφερή και απλή τους έκανε να σωπάσουν – να μου βγάλει με σοβαρότητα το καπέλο, καθώς εγώ περνούσα μπροστά του με τις χειροπέδες στα χέρια και με χαμηλωμένο κεφάλι. Είναι άνθρωποι που πήγαν στον παράδεισο για μικρότερα πράγματα απ’ αυτό. Μ’ αυτό το πνεύμα και με τέτοια αγάπη οι άγιοι γονατίζουν για να πλύνουν τα πόδια του φτωχού ή σκύβουνε να φιλήσουνε το λεπρό στο μάγουλο. Δεν του είπα ποτέ μου ούτε μια λέξη γι’ αυτό που έκανε. Δε γνωρίζω ως τα τώρα αν ξέρει πως αντιλήφθηκα την πράξη του. Η πράξη του είναι από κείνες που ξεπερνάνε τις τυπικές ευχαριστίες και τις τυπικές λέξεις. Τη φυλάω στο θησαυροφυλάκιο της καρδιάς μου. Την κρατάω εκεί σαν μυστικό χρέος που μ’ ευχαρίστησή μου σκέφτομαι πώς δεν θα μπορέσω ποτέ μου να ξεπληρώσω. Είναι βαλσαμωμένη και διατηρείται γλυκιά με τη σμύρνα και την κάσια πολλών δακρύων.
Όπως είπε και ο Oscar: “Να είσαι ο εαυτός σου. Όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι”… Παρών!
