Όταν ενέσκηψε η οικονομική κρίση στην Ελλάδα το 2009, μαζί με το «αίμα, δάκρυα και ιδρώτας» που υποσχόταν οι διαδοχικές μνημονιακές κυβερνήσεις και τις κενές ευχές για «καλό κουράγιο» από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, υπήρχε μια αμυδρή ελπίδα ότι μέσα από την κρίση θα γεννιόταν κάτι καινούργιο, ότι το κομματικό κατεστημένο που διευθύνει την Ελλάδα για λογαριασμό των ξένων – κάτι σαν τον επιστάτη στην οικοδομή – θα αναγκαζόταν εκ των πραγμάτων να αλλάξει, να επανασχεδιάσει τον κρατικό μηχανισμό για να ανταπεξέλθει στις τεράστιες υποχρεώσεις που αναλάμβανε ο ελληνικός λαός. Για εννιά χρόνια, κατά την διάρκεια των οποίων, η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός ήταν αναγκασμένοι να περάσουν μέσα από Καυδιανά δίκρανα, υπήρξε η ελπίδα ότι θα καθαριζόταν έστω σε ένα βαθμό η κόπρος του Αυγείου μέσα από τον τεράστιο άθλο της λιτότητας και υπερφορολόγησης στην οποία υποβαλλόταν ο λαός. Υπενθυμίζεται ότι, σύμφωνα με επίσημους αριθμούς και στοιχεία, η υποχώρηση του ΑΕΠ, το επίπεδο ανεργίας, η άνοδος της φτώχειας και οι συναφείς οικονομικοί δείκτες αποκαλύπτουν ότι η ζημιά που υπέστη η Ελλάδα υπήρξε πρωτόγνωρη για περίοδο ειρήνης στην σύγχρονη εποχή, ξεπερνώντας ακόμη και την περίοδο της Μεγάλης Ύφεσης που έπληξε τις ΗΠΑ την δεκαετία του 1930 και που εξακολουθεί να σημαδεύει την πολιτική της.
Εννιά χρόνια μετά, η Ελλάδα προσπαθεί να συνέλθει από την κρίση…και πολύ περισσότερο, την «θεραπεία» που της χορηγήθηκε. Αυτή την εβδομάδα, η Ελλάδα «βγήκε» από το καθεστώς των μνημονίων. Η κυβέρνηση προσπαθεί να παρουσιάσει το αξιοσημείωτο ορόσημο αυτό ως μιαν οριστική έξοδο από την οικονομική κρίση και να πουλήσει το κυβερνητικό αφήγημα ότι έρχονται καλύτερες μέρες, μήπως επανακάμψει εν όψει της αντίστροφης μέτρησης για τις εκλογές. Μια σειρά από δημοσιεύσεις στον ξένο τύπο, δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων και προειδοποιήσεις του ίδιου του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής έρχονται, όμως, να την προσγειώσουν. Η πικρή αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα θα παραμείνει υπό στενή επιτήρηση για μεγάλο ακόμη χρονικό διάστημα, κατά την διάρκεια της οποίας θα υποχρεούται να συνεχίσει την ίδια αντιπαραγωγική οικονομική πολιτική που της επέβαλαν οι μεταμοντέρνοι αποικιοκράτες της…και μάλιστα, χωρίς τα φθηνά σε επιτόκιο δάνεια των μνημονίων, αλλά σύμφωνα με τους δανειακούς όρους της αγοράς.
Κάθε παρέκκλιση από το εθνικό αυτομαστίγωμα που συμφωνήθηκε ώστε να μπορέσει η Ελλάδα να επιστεψει στις αγορές θα ελέγχεται και τιμωρείται με άνοδο των επιτοκίων και την επικρεμάμενη απειλή της έλλειψης ρευστότητας, με κίνδυνο να βρεθεί η χώρα σε έναν φαύλο κύκλο. Στην ουσία, όλοι – ακόμη και οι δανειστές, όπως έχει πολλάκις τονιστεί σε εκθέσεις του ΔΝΤ – γνωρίζουν ότι οι στόχοι και απαιτήσεις που συμφωνήθηκαν για την Ελλάδα, με εμμονή του Βερολίνου, είναι παράλογοι και δεν συνιστούν μακροπρόθεσμη λύση. Απλά, κατά τα ειωθότα της ΕΕ, μεταβάλλονται τα προβλήματα για το μέλλον και κρύβονται επιμελώς κάτω από το χαλί.
Το κομματικό κράτος δεν αξιοποίησε τις ευκαιρίες της κρίσης
Κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει την κυβέρνηση για την προσπάθεια που καταβάλλει να ωραιοποιήσει την εικόνα της σημερινής οικονομικής κατάστασης. Εδώ που τα λέμε, ειδικά τα κόμματα της σημερινής συγκυβέρνησης, αναγκάστηκαν να θυσιάσουν τα βασικότερα στοιχεία της ταυτότητάς τους στον βωμό του Μαμωνά των Βρυξελλών για να παραμείνουν στις καρέκλες τους. Από την στιγμή που γκρέμισαν το κομματικό οικοδόμημα που επιμελώς έχτιζαν πριν αναλάβουν την κυβέρνηση και έχτισαν ένα εντελώς διαφορετικό και εκ διαμέτρου αντίθετο, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να προσπαθήσουν να το υπερασπιστούν…προτού πέσει να τους πλακώσει.
Άλλωστε, η εκάστοτε κυβέρνηση που βρισκόταν στην θέση της σημερινής το ίδιο θα το έπραττε, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενη. Από εδώ και πέρα, οι μόνοι που μπορεί να κατηγορηθούν και που θα φέρουν την ευθύνη είναι οι πολίτες, στην περίπτωση που παραμείνουν εξαρτημένοι στην πρέζα με το αφιόνι που πουλάει η κομματοκρατία.
Από τις διαδοχικές μνημονιακές κυβερνήσεις που πέρασαν από τον τόπο, αξίζει να θυμηθεί κανείς την εκπληκτική ταχύτητα με την οποία κατάφερναν και προωθούσαν σαρωτικές αλλαγές στις οικονομικές πολιτικές του κράτους, αλλάζοντας την ζωή μας επί το δυσμενέστερον, και να την συγκρίνει με τις ελάχιστες τομές που εφάρμοσαν για να βελτιώσουν την ζωή των πολιτών κατά την ίδια περίοδο. Το μέτρο σύγκριση δεν αφορά μόνο σε οικονομικές παροχές. Μπορεί να είναι κανείς φτωχότερος σε κατά κεφαλήν εισόδημα, αλλά να απολαμβάνει τα αγαθά ενός καλού εκπαιδευτικού συστήματος, γρήγορων και αποτελεσματικών δημοσίων υπηρεσιών, της δημόσιας ασφάλειας, του γενικού αισθήματος ότι η δικαιοσύνη αποδίδεται, της ανεμπόδιστης προοπτικής να μετέχει στην χαρά της δημιουργίας και της ευκαιρίας να αναμετρήσει τις ικανότητας στο επιχειρείν χωρίς να αντιμετωπίζει την έχθρα του κράτους… Πλην, όμως, καμία από αυτές τα σχετικά ανέξοδες τομές δεν εξυπηρετεί το κομματικό κράτος και τις πελατειακές σχέσεις, γι’ αυτό και δεν προωθήθηκε.
Οι πολιτικοί μνηστήρες των κομμάτων κι ο λαός που ψάχνει την Ιθάκη του
Στο σόου που ανεβάζεται τις μέρες αυτές για τον εορτασμό της λήξης της εθνικής «οδύσσειας» των μνημονίων, ας έχει ο καθένας κατά νου ότι το θέαμα είναι στημένο. Η μέγγενη των μνημονίων μπορεί να επιβλήθηκε από ανώτερες εξωγενείς δυνάμεις, αλλά τα κόμματα που συμμετείχαν προσέφεραν την σιωπηρή αποδοχή τους στην ληστρική αυτή πρακτική που διατάχθηκε από μια Ευρωπαϊκή Ένωση που δείχνει ολοένα και μικρότερη στα μάτια του διεθνούς περίγυρου εξαιτίας της απροθυμίας ή αδυναμίας της να χειριστεί τις προκλήσεις της εποχής δίκαια και αποτελεσματικά, προς το συμφέρων όχι μόνο των τραπεζιτών, αλλά και των λαών της. Τα δε ελλαδικά κόμματα εξουσίας βαρύνονται, επίσης, με το κατηγορητήριο ότι δεν αξιοποίησαν την ευκαιρία της κρίσης να προωθήσουν απαραίτητες αλλαγές που θα ίσιωναν τα πολλά στρεβλά που ενυπάρχουν στον κρατικό μηχανισμό.
Αφού λοιπόν παρομοιάζεται η πορεία των τελευταίων εννιά ετών με οδύσσεια, ας θυμηθούμε ότι προτού μπόρεσε ο Οδυσσέας να επανακτήσει την εξουσία στον τόπο του και να διαφύγει του κινδύνου, έπρεπε να εξουδετερώσει όλους του κηφήνες.
Στην Ελλάδα, αυτό θα επιτευχθεί μόνο με την ενεργή συμμετοχή των πολιτών… και μέχρι να συμβεί, η εθνική μας οδύσσεια δεν θα’ χει τελειωμό.
