Πέρασε ένας χρόνος από την μειοδοτική και εθνικά επιζήμια υπερψήφιση της Συμφωνίας Τσίπρα-Ζάεφ, την Πομφόλυγα των Πρεσπών, μέσα από την οποία η προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση εκχώρησε αναφαίρετα κυριαρχικά δικαιώματα και συναίνεσε στις ανιστόρητες φαντασιώσεις της σκοπιανής προπαγάνδας. Ως γνωστόν, η αμφιλεγόμενη διαδικασία, βάσει της οποίας ψηφίστηκε η ως άνω συμφωνία της ντροπής εν μέσω παραφωνίας πολλής, αποτέλεσε βαρύ πλήγμα για την αξιοπιστία των εγχωρίων δημοκρατικών διαδικασιών, αποκαλύπτοντας την αυθαιρεσία του πρωθυπουργικοκεντρικού συστήματος και τον βρόμικό ρόλο που παίζουν οι κατ’ επάγγελμα βουλευτές (και κατ’ επίφαση εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του «κυρίαρχου λαού») στην διαιώνιση του εν λόγω συστήματος.
Έκτοτε, και κόντρα στο βασικό (και σχεδόν μοναδικό) επιχείρημα όσων υποστήριζαν την συμφωνία, οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ελλάδα κλιμακώθηκαν σταθερά, τόσο σε αριθμό, όσο και σε ένταση, ενώ οι επωφελημένες από την ελλαδική οσφυοκαμψία ξένες κυβερνήσεις παραμένουν το ίδιο προκλητικά αδιάφορες, αν όχι και εχθρικές, προς τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Κοντολογίς, την μπούρδα των Πρεσπών θα την θυμηθούμε πολλές φορές ακόμη. Είθε, τουλάχιστον, η ζημιά που θα προκαλέσει να περιοριστεί προς παιδαγώγηση μόνο και να μην αποδειχθεί ανεπανόρθωτη.
Οι βολικές ελληνικές κυβερνήσεις ανοίγουν κι άλλο τις ορέξεις των ξένων
Πέρα από το ιδεολογικό κόλλημα των εθνομηδενιστών, που πετούν την σκούφια τους για οτιδήποτε μειώνει την ιστορική παρουσία της Ελλάδος στην περιοχή, οι αυτοαποκαλούμενοι «ρεαλιστές» και δήθεν επαΐοντες των διεθνών σχέσεων επιχειρηματολογούσαν ασταμάτητα περί της ανάγκης να κλείσει η Ελλάδα το μέτωπο με τους Σκοπιανούς, να καταπιεί την κομιτατζίδικη ιταμότητα και να συνεργαστεί αυτοκτονικά για την αλλοίωση της ιστορίας και της εμπειρικής αλήθειας που μαρτυρεί ο τόπος και οι ήρωες που πέρασαν από αυτόν, για να μην δυσαρεστήσει τους ισχυρούς της γης. Κακάριζαν σαν τις κότες ότι δεν γίνεται να ξοδευτεί άλλο διπλωματικό κεφάλαιο για την υπεράσπιση της ελληνικότητας της Μακεδονίας, αφού όλες οι δυνάμεις της χώρας πρέπει να εξοικονομηθούν για να αντιμετωπιστεί η απειλή εξ Ανατολών. Θεωρητικά, η Ελλάδα, παριστάνοντας την χρήσιμη ηλίθια, θα κέρδιζε περισσότερες συμπάθειες μεταξύ των «συμμάχων» της, οι οποίοι θα την επιβράβευαν για την καλόβολη ενδοτικότητά της, υπερασπίζοντας τα συμφέροντά της, σαν από μηχανής θεοί. Φυσικά, σε μηδενικό χρόνο, οι ίδιες σειρήνες που βούλιαξαν τον άκαπνο καπετάν Αλέξη στις Πρέσπες άρχισαν να προπαγανδίζουν για την αδήριτη ανάγκη της συνεκμετάλλευσης του εθνικού υποθαλάσσιου πλούτου με την Τουρκία και τον μη αποκλεισμό του ταραχοποιού γείτονα από κάθε ελληνική πρωτοβουλία στην Μεσόγειο, διότι με τον τρόπο αυτό θα εξασφαλιστεί η ειρήνη.
Στην πραγματικότητα, με την τόσο αψυχολόγητη εγκατάλειψη μιας σταθερής εθνικής «κόκκινης γραμμής», το μόνο που κατάφεραν οι Έλληνες πολιτικάντηδες ήταν να ανοίξουν τις ορέξεις των γαμψόνυχων αρπακτικών της γειτονιάς και άλλο. Δεν πρόλαβε να στεγνώσει η ερημική υπογραφή του απερχομένου Προέδρου της Δημοκρατίας (παρόλο που ο Σκοπιανός ομόλογός του αρνήθηκε να υπογράψει την συμφωνία, προσφέροντας το τέλειο άλλοθι στον κ. Παυλόπουλο να κλοτσήσει την Συμφωνία στις κερκίδες και να την αμαυρώσει συμβολικά) και άρχισαν οι Σκοπιανοί να καταπατούν την Συμφωνία. Η μονοπώληση του όρου «Μακεδονία» εκ μέρους τους και η χρήση συμβόλων όπως τον Ήλιο της Βεργίνας δίνουν και παίρνουν χωρίς τελειωμό. Τώρα, μάλιστα, που οδηγείται η χώρα σε πρόωρες εκλογές, οι προκλήσεις αναμένεται να αυξηθούν και άλλο, ειδικά εάν επικρατήσει το κομιτατζίδικο κόμμα του VMRO-DPMNE.
Τελικό κριτήριο της όποιας συμμαχίας η αποτροπή της τουρκικής επιθετικότητας
Εν τω μεταξύ, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις οσημέραι επιδεινώνονται, αφού ο συμβιβασμός – και μάλιστα τόσο άνισος – στον οποίο σύρθηκε η ελληνική εξωτερική πολιτική (ή μάλλον προκάλεσε με την αβελτηρία των επικεφαλής της) ορθώς εξελήφθη ως αδυναμία από τον άπληστο σουλτάνο της Άγκυρας, η όρεξη του οποίου άνοιξε ακόμη περισσότερο μετά τις Πρέσπες. Πλέον, η Τουρκία ασκεί κανονική πειρατεία στα χωρικά ύδατα της Κύπρου και οσονούπω της Ελλάδος. Η τελευταία και μεγαλύτερη πρόκληση υπήρξε ο παράνομος καθορισμός ΑΟΖ με την κυβέρνηση αλ-Σαράτζ στην Λιβύη, όπου καταπατήθηκε η δυνητική ΑΟΖ της Ελλάδος. Όλα δείχνουν ότι χωρίς την έμπρακτη απειλή χρήσης στρατιωτικών μέσων αποτροπής ή την επιβολή ισχυρών οικονομικών κυρώσεων, η de facto (ακόμη και de jure) καταπάτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος και Κύπρου και η λαφυραγώγηση του υποθαλασσίου πλούτου τους είναι απλά θέμα χρόνου.
Όσον αφορά στους «συμμάχους» της Ελλάδος – ιδίως αυτούς που ασκούσαν αφόρητες πιέσεις υπέρ της αποδοχής και αναγνώρισης του σκοπιανού αλυτρωτισμού – οι εξελίξεις διαψεύδουν κάθε επιχείρημα εκείνων που τάχθηκαν υπέρ της κοντόφθαλμης πολιτικής του κατευνασμού. Ο ντροπιαστικός αποκλεισμός της Ελλάδος από την «Διάσκεψη του Βερολίνου» για την Λιβύη, την στιγμή που παρέστησαν χώρες εντελώς άσχετες με το θέμα και την περιοχή, αποτελεί την πλέον ξεκάθαρη απάντηση για τις προθέσεις της Γερμανίας και των συμμάχων της.
Ο σημερινός ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου, ο οποίος επαίρεται για την δήθεν ανοδική πορεία της ελληνικής οικονομίας, οφείλει να γνωρίζει ότι η οικονομικοί δείκτες και η οποιαδήποτε θετικότητα γύρω από το οικονομικό κλίμα μιας χώρας είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τις γεωπολιτικές εξελίξεις της ευρύτερης περιοχής. Όσο η Ελλάδα δεν βρει τρόπο να παρουσιαστεί ως αξιόμαχο κράτος και να διεκδικήσει δικαιώματα που απορρέουν από τις συμμαχίες της, η οικονομία της θα βρίσκεται πάντα ένα βήμα πριν από το χείλος του γκρεμού. Ας κάνει τουλάχιστον η Ελλάδα χρήση του δικαιώματός της να ασκεί βέτο στα ευρωπαϊκά όργανα και το ΝΑΤΟ. Εξάλλου, υποχρεώσεις χωρίς ανταλλάγματα καθιστούν την όποια συμμαχία περιττή και ενδεχομένως επιζήμια.
Originally posted 2020-01-27 17:07:12.
