Δεν έχει συμπληρωθεί καν το παραδοσιακό ψυχολογικό ορόσημο των 100 ημερών, αλλά στην δεύτερη θητεία της, η νεωστί εκλεγείσα κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει κάνει μια από τις χειρότερες ενάρξεις στην σύγχρονη ελληνική ιστορία. Η κατάσταση στον τομέα της πολιτικής προστασίας επισφραγίζει τον θλιβερό απολογισμό του καλοκαιριού. Ολόκληρη η Ελλάδα έχει γίνει στάχτη και μπούρμπερη, με καταστροφικές πυρκαγιές να μαίνονται επί ημερών, καταρρίπτοντας συνεχώς αρνητικά ρεκόρ. Κι εκεί που έλεγε κανείς ότι τα πράγματα είχαν φτάσει στο ναδίρ μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Ρόδο και στην Νέα Αγχίαλο, με το μεν δημοφιλές νησί να καίγεται για πάνω από 10 μέρες και οι εκκενώσεις τουριστικών θερέτρων να παραπέμπουν σε ταινία θρίλερ, τις δε βόμβες στο στρατόπεδο στην Νέα Αγχίαλο να εκρήγνυνται από τις φλόγες, σκορπώντας τον τρόμο στους παρακείμενους κατοίκους και στέλνοντας τα πανάκριβα F-16 πανικόβλητα στον αέρα για να γλιτώσουν την καταστροφή, ήρθε η φωτιά στον Έβρο… Τα 935.000 στρέμματα που κάηκαν μέσα στις 16 εφιαλτικά μερόνυχτα όπου μαινόταν ανεξέλεγκτη η πύρινη λαίλαπα σηματοδοτούν την μεγαλύτερη φωτιά στην σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία!
Μέσα στον τραγικό απολογισμό συμπεριλαμβάνονται και θύματα, καθώς βρέθηκαν απανθρακωμένοι 18 μετανάστες που επιχειρούσαν να περάσουν μέσα από το ολοσχερώς πια καταστραμμένο δάσος της Δαδιάς. Στον αριθμό αυτό πρέπει να προστεθούν και τα διάσπαρτα θύματα από τις άλλες πυρκαγιές που έπληξαν την χώρα μέσα στο καλοκαίρι, καθώς και οι δύο πιλότοι του μοιραίου Canadair που έπεσαν ηρωικά εν ώρα καθήκοντος. Η καταστροφή της μοναδικής χλωρίδας και πανίδας αποτελεί και αυτή μια μεγάλη οικολογική καταστροφή που δύσκολα μπορεί να αναπληρωθεί.
Αναπάντητα ερωτήματα, κυβερνητικές σοφιστείες
Οι ζημιές είναι τεράστιες και τα ερωτήματα που γεννώνται είναι πολλά και επίμονα. Ωστόσο, η κυβέρνηση επιμένει να αντιμετωπίζει το θέμα με σοφιστείες που μετατρέπουν την οδύνη για την απώλεια ζωών, τον απολεσθέντα εθνικό πλούτο και τις φρικιαστικές εικόνες της καμένης γης σε οργή. Μπροστά στην αδυναμία να εξηγηθεί γιατί μια φωτιά να καίει τόσες μέρες σε μια σχετικά περιορισμένη γεωγραφική περιοχή που κείται κοντά στην θάλασσα (την Ρόδο, για παράδειγμα), η κυβέρνηση και τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ επιλέγουν να μάς κουνούν το δάκτυλο, μιλώντας για κλιματική κρίση…λες και δεν ξαναβίωσε η Ελλάδα παρατεταμένους καύσωνες και ξηρασίες. Παράλληλα, παραπέμπουν στις πυρκαγιές που κατακαίνε τον αχανή Καναδά ή την πληττόμενη συγχρόνως από τυφώνα Χαβάη, συγκρίνοντας πράγματα και καταστάσεις εντελώς ανόμοιες.
Στο ίδιο μήκος κύματος, όταν αναζητούνται εξηγήσεις για την στρατηγική ανακοπής των κατά τόπους πυρίνων μετώπων ή την έλλειψη πιο αποτελεσματικών εναερίων μέσων, η συζήτηση εκτρέπεται στην λειτουργία του συστήματος 112 και την αποφυγή εγκλωβισμού κατοίκων σε πυρόπληκτες περιοχές, λες και η εγκληματική τραγωδία στο Μάτι πρέπει να θεωρείται ως βάση σύγκρισης. Όμως, παράλληλα με την προστασία των πολιτών, που είναι αυτονόητος σκοπός, κάπου η κυβέρνηση πρέπει να κρίνεται και για την αποτελεσματικότητα πρόληψης και κατάσβεσης των ίδιων των πυρκαγιών. Διαφορετικά, δεν έχει νόημα να μιλάμε για οργανωμένο κράτος. Άλλωστε, οι καμένες εκτάσεις αποτελούν κι αυτές ένα είδος βραδυφλεγούς ωρολογιακής βόμβας η οποία απειλεί τον τοπικό πληθυσμό με φονικές πλημμύρες και κατολισθήσεις που μπορεί να ενσκήψουν μήνες αργότερα ή με την καταστροφή κάθε βιοποριστικής απασχόλησης που οδηγεί μαθηματικά στην εξαθλίωση, τον μαρασμό και προϊόντος του χρόνου απειλεί τους πυρόπληκτους ακόμη και με την φυσική εξόντωση.
Και τώρα στο προκείμενο. Δεν πρέπει κάποιος να αναλάβει την ευθύνη για όλη αυτή την έκρυθμη κατάσταση, έστω και για λόγους συμβολικούς ή ευθιξίας; Στο πλαίσιο μιας πρώτης επικοινωνιακής παράστασης, η κυβέρνηση αρκέστηκε να απομακρύνει έναν υπουργό. Παράλληλα, επωφελήθηκε της ευκαιρίας να ξεφορτωθεί έναν προβεβλημένο υποψήφιο της τοπικής αυτοδιοίκησης που δεν ήταν αρεστός στον πρωθυπουργό. Παραδόξως πως, ο υπουργός Πολιτικής Προστασίας παραμένει στην καρέκλα του, μιας και η κυβέρνηση δεν αποδέχθηκε την αρχική παραίτησή του τον Ιούλιο.
Μετά μεσολάβησε ο Αύγουστος…κι όμως είναι ακόμη εδώ. Μπορεί δυο μήνες να είναι λίγοι για να κριθεί κάποιος στο έργο του, αλλά το μέγεθος της ζημιάς είναι τόσο μεγάλο και οι ελπίδες ότι η παραμονή του συγκεκριμένου πολιτικού προσώπου στο χαρτοφυλάκιο αυτό θα συμβάλλει στην όποια βελτίωση της κατάστασης είναι τόσο ελάχιστες που η παραίτηση μοιάζει μονόδρομος. Τόσο για το καλό της χώρας, όσο για την αξιοπρέπεια του ιδίου. Σε τι ακριβώς μπορεί να ωφελήσει η παραμονή του στο συγκεκριμένο υπουργείο, πέρα από το να λειτουργήσει ως αλεξικέραυνο που θα κατευθύνει την κοινωνική οργή στο ήδη τσαλακωμένο προφίλ του, προστατεύοντας έτσι την υπόλοιπη κυβέρνηση και τον όποιο μελλοντικό διάδοχό του;
Να αναληφθεί άμεσα η πολιτική ευθύνη
Δεν είναι ο πρώτος που έχει αποτύχει στην αντιμετώπιση καταπολέμησης των δασικών πυρκαγιών, ούτε προφανώς ο τελευταίος, αλλά η βόμβα δεν παύει να έσκασε στα χέρια του. Εδώ είναι που αναρωτιέται ο κάθε έντιμος πολίτης γιατί δεν αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη ο εν λόγω υπουργός; Ακόμη κι αν δεν φταίει ο ίδιος, η παραίτηση θα αποτελούσε μια πράξη ενσυναίσθησης, ρεαλιστικής ομολογίας της αποτυχίας όχι μόνο της κυβέρνησης, αλλά ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού (με ευθύνη όλων των κομμάτων) απέναντι στους πολίτες.
Η πλάστιγγα πλέον έχει γείρει υπερβολικά υπέρ της παραίτησης, εκτός εάν υπάρχει κάποιος ανιδιοτελής λόγος παραμονής που δεν γνωρίζει το κοινό. Ας παραιτηθεί λοιπόν…αν μη τι άλλο, για τις κυβερνητικές αστοχίες. Ας παραιτηθεί διότι στο πλαίσιο της παράταξης της χώρας στην «σωστή πλευρά της ιστορίας» (εκεί ντε, όπου το ΝΑΤΟ μοιράζει αφειδώλευτα συγχαρητήρια στους Τούρκους για την Μικρασιατική Καταστροφή) αποφασίστηκε ότι η χώρα έπρεπε να στερηθεί τις υπηρεσίες των γιγαντιαίων ρωσικών πυροσβεστικών αεροσκαφών Beriev, μη τυχόν και μάς κουνήσει το δάκτυλο ο κ. Ζελένσκι. Ας παραιτηθεί διότι ως φαίνεται, οι μόνοι εμπρηστές που συλλαμβάνονται «επ’ αυτοφόρω» είναι κάτι ξεκουτιασμένοι γέροι και ένας δυσανάλογος αριθμός «πυρομανών», παρόλο που είναι φως φανάρι ότι η χώρα υφίσταται επίθεση από οργανωμένα συμφέροντα, συμπεριλαμβανομένων και ξένων πρακτόρων (καθ’ ομολογία άλλωστε του πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας). Ας παραιτηθεί διότι στο ετήσιο εθνικό δράμα των πυρκαγιών, ενώ διαπιστώνεται ότι κάθε πέρυσι και καλύτερα, εν τούτοις κάθε εξαγγελλόμενος σχεδιασμός και πρωτοβουλία για την αντιμετώπιση της κατάστασης μοιάζει να ξεχνιέται μόλις ολοκληρωθούν… τα μπάνια του λαού. Ας παραιτηθεί διότι αντί να πάει στην ΔΕΘ και να ασχοληθεί με την τραγική φετινή αποτυχία της αντιπυρικής προστασίας, ο πρωθυπουργός θα ανηφορήσει στην Θεσσαλονίκη για να λανσάρει τις νέες ταυτότητες και τον «γάμο για όλους με τεκνοθεσία», λες και το μέλλον της χώρας και η ασφάλεια των πολιτών εξαρτάται από αυτά.
Μέσα στα αποκαΐδια του φετινού καλοκαιριού, μια έντιμη παραίτηση για κάποιους από τους παραπάνω λόγους θα διέσωζε έστω και κάποια ψήγματα πολιτικής ειλικρίνειας. Ελλείψει αξιόλογων προτάσεων και τομών, η παραμονή στον θώκο εξυπηρετεί ένα και μόνο πράγμα: να ρίχνει στάχτη στα μάτια των πολιτών – κυριολεκτικά και μεταφορικά.
