Είναι γεγονός πως η Τουρκία είχει καταφέρει τις τελευταίες δύο δεκαετίες να αναπτύξει μια πολύπλευρη και δυναμική εξωτερική πολιτική. Η στρατηγική διείσδυση της στον χώρο τον Βαλκανίων αλλά και της ανατολικής Μεσογείου είναι αδιαμφισβήτητη και πολυμορφική. Τα ερισματα είναι οικονομικά, πολιτισμικά, θρησκευτικά, αμυντικά.
Οι ανακατωσούρες στα δυτικά (προς το παρόν) Βαλκάνια, πατούν κυρίως πάνω στον θρησκευτικό και πολιτισμικό προσανατολισμό των πληθυσμών, ενώ στην Θράκη παρατηρούμε μια συστηματική προσπάθεια απόδοσης εθνικού προσήμου στην καταγεγραμμένη από την συνθήκη των Σεβρών θρησκευτική μειονότητητα.
Οι Τουρκικές διεκδικήσεις στο παιχνίδι της ΑΟΖ στην ανατολική Μεσόγειο παγιώνονται και η Ελληνική εξωτερική πολιτική φαίνεται να κινείται μάλλον αμήχανα με κύριο συμπαίκτη την λιγότερο ισχυρή Κυπριακή δημοκρατία και συγκυριακές συμμαχίες – ισχυρές επί του παρόντος, αλλά αμφίβολης χρονικής διάρκειας – όπως με Αίγυπτο και Ισραήλ.
Διάφοροι (κουραστικοί και άστοχοι) αναλυτές αρέσκονται να μιλούν για το μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας. Αλλά ούτε λόγος για τα Ελληνικά μαλάκα υπογάστρια. Μουσουλμανικό και μάλλον φίλο-τουρκικό τόξο έχει αναπτυχθεί στα βόρεια σύνορα μας, με ισχυρή διείσδυση της Τουρκίας στην Βουλγαρία, τα Σκόπια, και την Αλβανία, με τις δύο τελευταιες δε να αποτελούν δορυφόρους της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Κοσοβο και Βόσνια αποτελούν αδιαμφισβήτητα πεδία Τουρκικης συμπαγούς γεωστρατηγικης επένδυσης.
Στον αντίποδα, η Ελλάδα κινείται σπασμωδικά στον Ορθόδοξο Βαλκανικό άξονα, σε επίπεδο κυρίως ρητορικής, χωρίς χωροχρονικό στρατηγικό σχεδιασμό διάρκειας. Στα νοτιοανατολικα της χώρας μας, η εμπεδωμένη Tουρκική παρουσία στην κατεχομενη Κύπρο αποτελεί γεωστρατηγικό τετελεσμένο.
Γιατί όμως έχουμε βρεθεί σήμερα σε θέση παρατηρητή της Τουρκικής γεωστρατηγικής ανάπτυξης; Γιατί αυτή εκδηλώνεται τις τελευταίες δύο δεκαετίες με ρυθμούς πολύ πιο γοργούς από ότι παλιότερα; Τι αποτρεπτικό χαρτί είχαμε και απεμπολήσαμε;
Σαν βόμβα σκάει στην Αθήνα το απόγευμα της 15ης Φλεβάρη του 1999 η είδηση ότι ο Κούρδος ηγέτης Αμπντουλάχ Οτζαλάν «φιλοξενούνταν» για δεκαπέντε μέρες στην ελληνική πρεσβεία στο Ναϊρόμπι της Κένυας. Το απόγευμα εκείνης της μέρας ο Οτζαλάν υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την πρεσβεία και η επίσημη ανακοίνωση ανέφερε ότι τα ίχνη του χάθηκαν όταν το αυτοκίνητο που τον μετέφερε στο αεροδρόμιο «εξαφανίστηκε» κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Λίγες ώρες αργότερα, τα τουρκικά τηλεοπτικά δίκτυα μετέδιδαν βίντεο με τις αποτρόπαιες εικόνες από τη μεταφορά του Οτσαλάν στην Αγκυρα, μετά από επιχείρηση ανδρών των μυστικών υπηρεσιών στο Ναϊρόμπι.
Την αρχική έκπληξη διαδέχτηκε η οργή για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης και για τους χειρισμούς της, που συνιστούσαν παράδοση του Οτζαλάν στα χέρια των Τούρκων πρακτόρων.
Ναι, είναι αλήθεια. Το κλειδί της γεωστρατηγικής ισορροπίας και επομένως ειρήνης στα Βαλκάνια και στην ευρύτερη περιοχή ενδιαφεροντός μας, ήταν οι Κούρδοι. Η στρατηγική συνενόηση της Ελλάδος με το Κουρδικό κίνημα. Και μέσω αυτής, η ισχυρή αποτρεπτική ρητορική του Κουρδικού κινήματος εκφρασμένου από τον ιστορικὁ του ηγέτη, Απο (Απτουλάχ Οτζαλάν). Αυτή η ρητορική όποτε χρείαστηκε έπαιξε τον καίριο ρόλο της, κυρίως σε διπλωματικό και επίπεδο μυστικών υπηρεσιών, αλλά και δημοσίως οταν χρειάστηκε όπως στην περίπτωση της κρίσης του 1987. Μα θα μου πείτε, ποτέ πολέμησαν οι Κούρδοι στο πλευρό μας;
Η στρατηγική βαρύτητα της σχέσης Ελλάδος και Κουρδικού κινήματος επικεντρώνεται στην στοχευμένη ρητορική των Κούρδων, συντασσόμενη με τα συμφέροντα της Ελλάδος. Κάθε φορά που η Ελλάδα χρειαζόταν επιπλέον βάθος στην αποτρεπτική της ισχύ, οι Κούρδοι συντάσσονταν. Με μια πειστική απειλητική ρητορική, υποστηριζόμενη από πειστικά γεωστρατηγικά μέσα, στα νοτιοανατολικα της Τουρκικής επικράτειας. Την οποια οι Τούρκοι δεν μπορούσαν να αγνοήσουν.
Εάν ο Απο έπρεπε να συλληφθεί από τις Τουρκικές μυστικές υπηρεσίες ως προϊόν συναλλαγής, αυτό – καταδικαστέο βέβαια – θα μπορούσε να γίνει χωρίς καμία συμμετοχή της Ελλάδας. Αλλά το διακύβευμα ήταν άλλο. Και για αυτό, στα πλαίσια του νέο-ταξισμού και επανασχεδιασμού του γεωπολιτικού χαρτη της περιοχής μας, ο δεσμός Κουρδικού κινήματος και Ελλάδος έπρεπε να σπάσει. Για αυτό λοιπόν δεν ήταν αρκετό απλά να συληφθεί ο Απο. Στην Ρουμανία, στην Ρωσία, η στην Ιταλία για παράδειγμα, όπου και πήγε.
Για να διαρραγεί ο δεσμός, ο Απο έπρεπε να παραδοθεί από τους Έλληνες. Ώστε πλέον οι Κούρδοι να θεωρήσουν την Ελλάδα ως αφερέγγυα και ως εχθρό των Κούρδων, ως υπεύθυνη του απόλυτου ιστορικού δράματος και προδοσίας του Κουρδικού λαού και του ηγέτη του. Κάτι που δεν θα μπορει να ξεπλυθεί ποτέ από την μνήμη του λαού αυτού, που η μοίρα τον έφερε να έχει ταυτόσημα συμφέροντα με τους νέο-Έλληνες.
Το σπάσιμο του δεσμού αυτού είχε επίσης ως συνέπεια το ότι και στο εσωτερικο της Τουρκιας, μετριοπαθείς Τούρκοι διπλωμάτες και αξιωματούχοι που τον χρησιμοποιούσαν ανασταλτικά ως επιχείρημα, να μείνουν πλέον με πτωχότερη επιχειρηματολογία.
Για όσους ασχολούνται με την γεωπολιτική και χωροχρονική στρατηγική και διπλωματία, είναι τελείως αντιληπτό πως η εταιρική σχέση της Ελλάδος με το Κουρδικό κίνημα ήταν υψίστης στρατηγικής σημασίας και ότι μόνο δωτοί και προδότες θα μπορούσαν να τον σπάσουν. Βάζοντας έτσι την ειρήνη όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην ευρύτερη περιοχή, σε τροχοπέδι. Και δίνοντας την δυνατότητα στην Τουρκία να προχωρεί στους νέο Ωθωμανικούς σχεδιασμούς της χωρίς τον “φόβο εκ των έσω”.
Δυστυχώς για εμάς αλλά και για τον Κουρδικό λαό, αυτοί βρέθηκαν και διέπραξαν μια ανεπανάληπτη εθνική προδοδοσία. Υπηρετώντας τα νέοταξικά αφεντικά τους.
Η κυβέρνηση Σημίτη κυρίες και κύριοι. Φυσικά πρόσωπα που κυκλοφορούν ελευθερα και δεν έχουν δικαστεί – ακόμα – για τα ζητήματα που προκύπτουν εκ των σχετικών νόμων και του συντάγματος. Φυσικά πρόσωπα που με την υπακοή στα νέοταξικά αφεντικά τους, δεν δίστασαν να καταδικάσουν έναν ολόκληρο λαό, τον Κουρδικό, σε περαιτέρω σκλαβιά.
Χωρίς λοιπόν την στρατηγική σχέση της Ελλάδος με το Κουρδικό κίνημα, η αποτρεπτική ισχύς και ρητορική της Ελλάδος έχει αποδυναμωθεί σημαντικά, με αποτέλεσμα η Τουρκία να προωθεί συστηματικά τις γεωστρατηγικές της επιδιώξεις.
Ολοκληρώνοντας αυτήν την σύντομη ανάλυση να πω ότι στην διεθνή μυστική διπλωματία υπάρχουν οι ειρηνικοί και ουδέτεροι τρόποι απεμπλοκής και αυτό μας το έχει δείξει η πρακτική. Αναφέρω το παρακάτω παράδειγμα.
Ο Ανούπ Τσετία (Anup Chetia), ηγέτης του αυτονομιστικού κινήματος ΟΥΛΦΆ (ULFA) στην βορειοανατολική Ινδία, μετά από 12 χρόνια εγνωσμένης παραμονής στο Μπανγκλαντές, ‘εξέφρασε ο ίδιος την πρωτοβουλειά‘ να επαναπαρτιστεί και να δικαστεί από Iνδικό δικαστήριο (η κατηγορἱα που του αποδίδονταν ήταν αυτή της εσχάτης προδοσίας , iδια δηλαδή με του Απο).
Δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον πρόεδρο την Ινδίας Ναρεντρα Μοντι (Narendra Modi) να του προσφέρει άφεση (pardon) και έτσι ο Ανούπ Τσετία επαναπατρίστηκε και αφέθηκε ελεύθερος με περιοριοριστικους όρους. Με ανταλαγμα βέβαια να αποκυρήξει την δράση του ΟΥΛΦΑ. Τύποις βεβαίως καθώς ο ΟΥΛΦΑ αποδυναμωμένος μεν, εξακολουθεί να υπάρχει. Και να διατηρεί φυσικά τις σχέσεις του με το Μπανγκλαντές.
Αλλά και οι σχεσίες των δύο κρατών επηρεάστηκαν θετικά, καθώς φάνηκε τύποις τουλάχιστον πως συνεργάστηκαν.
Αυτό θα μπορούσε να ήταν και το μοντέλο απεμπλοκής Οτζαλάν, ως ύστατη λύση.
Άντε για… εγώ θα σας τα λέω παικταράδες μου; Δεν τα ξέρετε αυτά αξιότιμοι και περισπούδαστοι κύριοι Έλληνες πολιτικοί και διπλωμάτες;
… η μήπως δεν είστε Έλληνες;
*Ο Πάνος Μαυρομάτης είναι Διδάκτωρ της Διατροφικής Μικροβιολογίας. Έχει διδάξει στο Πανεπιστήμιο του Lincoln και του Abertay Dundee διατροφική πολιτική και νομοθεσία, διατροφική μικροβιολογία και ασφάλεια. Διετέλεσε διευθυντικό στέλεχος πολυεθνικών εταιρειών στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Μέση Ανατολή. Διετέλεσε μέλος του Δικαστικού Συστήματος της Σκωτίας για τους ανήλικους παραβάτες και θέματα πρόνοιας. Είναι υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Θεσσαλονίκης με την παράταξη του Ιωάννη Νασιούλα «Νέα Αρχή για την Θεσσαλονίκη» (www.thessaloniki.plus)
Originally posted 2019-04-17 22:18:40.
