Το καλοκαίρι του 1905 εύρεν εμέ και την οικογένειάν μου μεταβαίνοντας εις Τσάρκοε-Σέλο δια να επισκεφθώμεν τα πεθερικά μου. Επειδή αι σχέσεις της Ελλάδος μετά της Βουλγαρίας ήσαν κάθε άλλο ή «άψογοι», ο πατέρας μου υπήρξεν της γνώμης να σταματήσωμεν εις Κωνσταντινούπολιν και να συγχαρώμεν τον Σουλτάνον Αβδούλ-Χαμήτ επί τη εικοσιπενταετηρίδι της βασιλείας του. Ο εν Κωνσταντινουπόλει πρεσβευτής μας, είχεν ειδοποιήσει την Υψηλήν Πύλην περί της αφίξεώς μας και εζήτησε να προσκληθώμεν επισήμως εις το Σελαμλίκ, το οποίον, ως γνωστόν, εγένετο πάντο κάθε Παρασκευήν πρωί.
Την πρωΐαν της επομένης της αφίξεώς μας, εις τας οκτώ, ήλθον αι άμαξαι του Σουλτάνου δια να μας πάρουν και μας μετέφεραν επισήμως εις την ελληνικήν πρεσβείαν. Η μεραρχία ιππικού απετέλει την τιμητικήν φρουράν μας.
Ήμην ο πρώτος και τελευταίος Έλλην Πρίγκηψ, όστις έγινεν επισήμως δεκτός εν Κωνσταντινουπόλει.
Εις την ελληνικήν πρεσβείαν εγένετο μεγάλη δεξίωσις ολοκλήρου της ελληνικής παροικίας. Κατόπιν διεσχίσαμεν εφ΄αμάξης κοσμοβριθείς δρόμους, τυγχάνοτες συγκινητικής και εγκαρδίου υποδοχής εκ μέρους του ελληνικού πληθυσμού, όστις επευφήμει στεντωρείως.
Εφθάσαμεν εις ένα μεγάλο περίπτερον απέναντι του τζαμιού, όπου οι διακεριμένοι ξένοι προσεκαλούντο να παρακολουθήσουν την τελετήν την γνωστήν ως Σελαμλίκ. Εκεί ωδηγήθημεν εις μεγάλην αίθουσαν υποδοχής, εις το πρώτον πάτωμα, πλήρη διπλωματών και ανωτέρων αξιωματούχων του κράτους.
Επί της ευρείας οδού προ του περιπτέρου πολύς στρατός ήτο παρατεταγμένος. Η ωραία εμφάνισις των στρατιωτών ήτο το μόνον άξιον θαυμασμού μέρος του θεάματος.
Εις την ωρισμένην ώραν ο Αβδούλ-Χαμήτ, θανασίμως ωχρός, με τον ευνοούμενόν του Οσμάν πασάν, καθήμενον απέναντί του, και επιβαίνων ανοικτής «βικτώρια» μετέβη εις το τζαμί.
Μετά είκοσι περίπου λεπτά η πομπή επέστρεψεν. Αυτήν την φοράν ο Σουλτάνος, οχούμενος επί φαέθωνος μετά του υιού του, ωδήγει ο ίδιος. Τα άλογα ανέβαιναν τον λόφον με γοργόν τριπόδισμα, εν ω οι ακόλουθοι του Σουλτάνου έτρεχαν πίσω από το αμάξι. Καθώς μερικοί εξ αυτών ήσαν παχύσαρκοι, εφυσούσαν και ήσθμαιναν κ΄εμπέρδευαν τα πόδια των εις τα ξίφη των. Και καθώς η ζέστη ήτο έντονος, εκολύμφων όλοι εις τον ιδρώτα. Δεν ξεύρω να είδα τίποτε το τόσον γελοιοδέστατον.
Εν ω ο Σουλτάνος προσηύχετο ακόμη, ειδοποιήθημεν υπό του πρεσβευτού μας, ότι μας επερίμεν να διέλθωμεν την νύκτα εις το Γιλτίζ Κιόσκ ως ξένοι του. Αν και η πρόσκλησις ανέτρεπε τα σχέδιά μας, και καστέστησεν αναγκαίαν την μετάκλησιν πλησίον μας των δύο παιδιών (βρεφών τότε) και των υπηρετών, ήτο αδύνατον να αρνηθώμεν.
Όταν η προσευχή ετελείωσε, μας ειδοποίησαν ότι ο Σουλτάνος μας επερίμενεν εις κάποιο άλλο περίπτερον. Έναντι της κλίμακος, η οποία έφερεν εις το περίπτερον ίστατο η αλβανική τιμητική φρουρά, μεγαλοπρεπής συλλογή αγριωπών ανδρών με μαύρα γένεια, φορούντων άσπρους χιτώνας και κόκκινα σελάχια. Ο Σουλτάνος μας ανέμενεν εις την κορυφήν της κλίμακος, φορών μαύρην στολήν και τους ελληνικόν και ρωσσικόν αστέρας αδαμαντοποικίλτους. Εφόρει γαλότσες επάνω από τα υποδήματά του, με τους πτερνιστήρας του ξεπεταγμένους πίσω. Δεν τις έβγαλεν ούτε κατά το επίσημον δείπνον. Ο Αβδούλ-Χαμήτ μας εχαιρέτισε με ευγένειαν και, προσφέρων τον βραχίονά του εις την σύζυγόν μου, μας ωδήγησεν εις ένα σαλόνι, όπου μας παρεκάλεσε να καθίσωμεν και μας προσέφερε σιγαρέττα και καφέν.
Ο Μέγας Βεζύρης Φερήτ πασάς, εκτελών χρέη διερμηνέως, μετέφρασε δεόντως τα συγχαρητήρια του πατρός μου, τα οποία ο Σουλτάνος εδέχθη με ευχαρίστησιν, προβαίνων εις φιλοφρονητικάς εκδηλώσεις περί του συναδέλφου του Ηγεμόνος.
Βλέπων εκ του πλησίον τον Σουλτάνον μου έκαμνε πολύ ευνοϊκωτέραν εντύπωσιν παρ΄όταν τον είδα μεταβαίνοντα εις το τζαμί. Το βλέμμα του τρόμου είχε φύγει από τα μάτια του και η έκφρασις της ασπρισμένης μορφής του, πλαισιωμένης από την βαμμένην μαύρην γενειάδα του, ουδόλως ήτο αποκρουστική. Είχεν όψιν Ιουδαίου. Τα χέρια του ήσαν μακρυά και ισχνά, τα νύχια του πολύ περιποιημένα και εφόρει δύο δακτυλίδια με διαμάντια και ρουμπίνια.
Όταν η συνομιλία ετελείωσε, προσέφερε πάλιν τον βραχίονά του εις την σύζυγόν μου και προηγήθη βαίνων προς τον αντιθάλαμον, όπου μας παρουσίασεν αρκετούς εξέχοντας Τούρκους. Μεταξύ αυτών ήτο ο Ετέμ πασάς, όστις ήτο διοικητής τουκρικών δυνάμεων εις τον εναντίον ημών πόλεμον του 1897.
Διαβάστε την συναρπαστική συνέχεια στο: Τα πενήντα χρόνια της ζωής μου. Πρίγκιπας Νικόλαος της Ελλάδος. Εκδόσεις Ελληνική Πρωτοπορία, 2018. Πρώτη Έκδοση: 1926. Διαστάσεις: 17Χ24. Σελ. 480. Αποκλειστικά στο: www.grecobooks.com
Originally posted 2019-06-30 22:07:09.
