Υιοθέτησα έναν κανόνα, για τις επερχόμενες εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019: Άξια πρόσωπα – κόμματα με ελληνική πολιτική.
Ξέρω τί δεν θα ψηφίσω: ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Δημοκρατία, ΚΙΝΑΛ. Δεν θα ψηφίσω αυτά τα κόμματα, που σέβονται το Μνημόνιο, το Κατοχικό Ταμείο, την Συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ και δεν εργάζονται για την επιστροφή των εξαθλιωμένων λαθρομεταναστών, μεταναστών και προσφύγων στις πατρίδες τους.
Επιπλέον, είναι κάτι που με ενοχλεί και με θορυβεί και ως επιστήμονα και ως πολιτικό άνδρα: Τα τρία αυτά κόμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Δημοκρατία και το ΚΙΝΑΛ επιβάλλουν έξωθεν επιβεβλημένες πολιτικές ενάντια στην οικογένεια, στον γάμο, στα δύο φύλα και στο δικαίωμα των παιδιών να έχουν πατέρα και μητέρα.
Η εκχώρηση των κυριαρχικών και περιουσιακών μας δικαιωμάτων σε ξένους, η πολιτική της αιώνιας φτώχειας, η νομιμοποίηση του σκοπιανού Μακεδονισμού, η εγκατάλειψη της ελληνικής μειονότητας στα χώματα της Βορείου Ηπείρου, η συνδιαλλαγή με την τουρκική επεκτατικότητα στο Αιγαίο και η αναγνώριση της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο, η ωραιοποίηση των ναρκωτικών, η υπεξαίρεση του πνευματικού θεσμού του γάμου και η εγκατάλειψη των δικαιωμάτων των παιδιών – όλες τους είναι πολιτικές που επιβάλλονται από ξένα κρατικά και ιδιωτικά συμφέροντα, μέσα από την επιβολή πολιτικών νάνων για να κυβερνούν την πατρίδα μας.
Δανείζομαι τον όρο “ελληνική πολιτική”, ανακαλώντας τα λόγια του Βασιλέως Κωνσταντίνου Α’ προς τον σύμβουλό του Γεώργιο Στρέιτ, πίσω στο ταραγμένο 1915: “Εμείς θα κάμωμεν ελληνική πολιτική“. Η αντιπαραβολή ήταν σαφής: Ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε μόλις παραιτηθεί στις 20 Φεβρουαρίου του 1915, χωρίς ο Βασιλέας να δέχεται την παραίτησή του. Τί είχε συμβεί; Στην παλιοπαρέα που τον είχε επιβάλει στην Ελλάδα, είχε τάξει το καλοκαίρι του 1914 τα πάντα, χωρίς να ζητήσει τίποτα: “Εγώ θα είμαι ο άνθρωπός σας”.
Η παλιοπαρέα, οι Γάλλοι, οι Άγγλοι και οι Ρώσσοι, για αντίδωρο του ζήτησαν να εκχωρήσει την Μακεδονία στους Βούλγαρους, αρνήθηκαν την συμμαχία με την Ελλάδα κατά τις εχθροπραξίες του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, αφού την είχαν “καβάντζα” και απαιτούσαν να αποστείλει στρατεύματα στον Κόλπο της Καλλίπολης, όπου χαράμισαν 250.000 στρατιώτες τους για το τίποτα. Ήθελαν Έλληνες για χαράμισμα και στο Μακεδονικό Μέτωπο και στην Μικρά Ασία, χωρίς δάνειο, και χωρίς υποστήριξη από την απαιτητή δική τους στρατιωτική δύναμη, που ποτέ δεν έστειλαν πουθενά. Ήθελαν την Ελλάδα για σκεύος μιας χρήσης.
Κάθε φορά που οι ξένοι καταφέρνουν να φέρουν ή να επανατοποθετήσουν έναν “δικό τους”, οι μεγάλες τους εφημερίδες τον κάνουν χρυσό, οι κλίκες του δίνουν βραβεία και κανείς δεν τον πειράζει.
Ποια τύχη μπορεί να έχει η “ελληνική πολιτική”; Πόσο και πώς μπορεί να σταθεί ένας πατριώτης πολιτικός στην αεί κατεχόμενη Ελλάδα; Υπήρξαν σποραδικές περιπτώσεις που η εθνική μας ανεξαρτησία ήταν αρκετή, ώστε να μπορούν άγιοι πολιτειακοί και πολιτικοί άνδρες να πουν ΟΧΙ.
Ψηφίζουμε και πολιτευόμαστε με την ελπίδα πως τα ξέφωτα αυτά θα τα ζήσουμε κι εμείς.
Ο Ιωάννης Νασιούλας είναι Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας, Εμπειρογνώμων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και εκλεγμένος Δημοτικός Σύμβουλος του Δήμου Θεσσαλονίκης, Επικεφαλής της Δημοτικής Παράταξης “Νέα Αρχή για την Θεσσαλονίκη”
