Στο παρών άρθρο δεν θα αναλύσω καθόλου την ιδεολογία της 21ης Απριλίου, τους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών, τις πολιτικές συγκυρίες ή κατά πόσο το έργο της ήταν εθνωφελές και κοινωφελές ή όχι, ή αν η τραγωδία της Κύπρου χρεώνεται εξ’ ολοκλήρου στο στρατιωτικό καθεστώς ή εν μέρει. Όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά να μάθει την πολιτική ιστορία του τόπου του και τον καταλυτικό ρόλο που έπαιξε η 21η Απριλίου εκείνη την χρονική περίοδο, δεν μένει παρά να ασχοληθεί με το θέμα κάνοντας την δική του προσωπική έρευνα και αξιοποιώντας τη βιβλιογραφία που μας παρέχουν έγκυροι και έντιμοι συγγραφείς, πολιτικοί επιστήμονες, ιστορικοί αλλά και οι πρωταγωνιστές της ιστορικής εκείνης στιγμής, μακριά από κομματικές ‘’πηγές’’, ιδεολογικές πλάνες και πολιτικά συμφέροντα που διατηρούν μέχρι σήμερα το μεταπολιτευτικό καθεστώς.
Γιατί δεν ήταν εφικτό μέχρι σήμερα;
Πριν εξηγήσω γιατί είναι, οφείλω να εξηγήσω γιατί δεν ήταν μέχρι σήμερα ώστε να δούμε τι άλλαξε στο πέρασμα των δημοκρατικών χρόνων. Μετά την έλευση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και την ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας, ως κόμμα αλλά και ως καθεστώς, η δεξιά κυβέρνηση του ‘’Παριζιανού’’ αντάρτη, προέβη σε απηνείς διωγμούς αστυνομικών και στρατιωτικών ‘’ακροδεξιών’’ φρονημάτων και φιλοαπριλιανών επαναλαμβάνοντας το ολέθριο λάθος των βασιλικών στη Μικρά Ασία μετά την ανάληψη της εξουσίας και την ευθύνη της εκστρατείας ανεξαρτήτως ικανοτήτων και αίσθησης καθήκοντος.
Η Ν.Δ. κυνήγησε κάθε ‘’ακροδεξιό’’ στοιχείο μαζί με πρώην Απριλιανούς στρατιωτικούς, όπου ‘’μετανόησαν’’ λίγο πριν έλευση του ‘’εθνάρχη’’, δείχνοντας από την αρχή τα δόντια της σαν νέο δημοκρατικό θηρίο και περνώντας το μήνυμα πως η νέα μεταπολίτευση ήρθε, για να μείνει στη χώρα.
Την σκυτάλη σύμφωνα με το σχέδιο της CIA παρέλαβε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. το οποίο δημιούργησε έναν κομματικό στρατό και ‘’εξαγόρασε’’ δημόσιους υπαλλήλους, αστυνομικούς και στρατιωτικούς με αξιώματα, θέσεις, μισθούς και δώρα, εξαργυρώνοντας την σιωπή τους και την απομάκρυνση τους από ‘’επαναστατικές’’ ιδέες και στρατιωτικά κινήματα.
Καθοριστικός παράγοντας υπήρξε σαφώς και η ένταξη μας στην Ε.Ο.Κ., το διεθνές πολιτικό κλίμα όπου δεν ευνοούσε πολιτικές ανατροπές και δικτατορίες, εκτός κι αν ήταν έδαφος της Αφρικής ή της Μέσης Ανατολής, και το δημοσιογραφικό και ιδιωτικό κατεστημένο που εξελίχθηκε σε κράτος εν κράτη.
Υπήρξε ποτέ σοβαρός λόγος για πραξικόπημα;
Και ο πιο ρομαντικός δημοκράτης και ο πιο ακραίος φιλελεύθερος θα απαντούσε θετικά σε αυτή την ερώτηση, ασχέτως αν δεν θα του άρεσε. Οι λόγοι είναι πολλοί και βαρυσήμαντοι. Αν αναλογιστούμε πως κάποτε το ένα πραξικόπημα έφερνε το άλλο επειδή δεν συμφωνούσαν με την προσωπικότητα του πρώτου πραξικοπηματία ή επειδή θέλανε ετσιθελικά να επιβάλουν τον Ελευθέριο Βενιζέλο ως πρωθυπουργό, τότε καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως η Ελλάδα μετά το ’74, δεν είχε απλά λόγους αλλά και βαθύτατη ανάγκη την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Τρία κομβικά σημεία θα αναφέρω τα οποία καθόρισαν την ποιότητα της μεταπολίτευσης, την εθνική και κοινωνική συνοχή της χώρας μας και την θέση της στη διεθνή σκακιέρα:
1. Τα Ίμια: Η Ελλάδα υπέστη εθνική ντροπή τον Ιανουάριο του 1996, χαράχθηκαν στα νερά της γκρίζες ζώνες ανοίγοντας τον δρόμο για την Τουρκία του Ερντογάν και το στράτευμα δεν συνήλθε ποτέ από τότε σε ηθικό επίπεδο. Η πατρίδα μας έχασε τρία αξιόμαχα στελέχη του πολεμικού ναυτικού μετά την κατάρριψη του ελικοπτέρου κάνοντας το γαργάρα, δέχθηκε την αρπαγή της σημαίας από τον αέρα δια στόματος πολιτικού εκπροσώπου του συστήματος και λίγους μήνες μετά έκλαψε άλλα δύο παιδιά της αυτή τη φορά, στη μαρτυρική Μεγαλόνησο.
2. Το μνημόνιο: H έλευση του απεχθές μνημονίου το καλοκαίρι του 2009 ήταν η αρχή του τέλους της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, το ξεμπρόστιασμα των κοινοβουλευτικών κομμάτων στα μάτια του ελληνικού λαού και η οδύσσεια του έθνους, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα χωρίς να έχει φτάσει στην Ιθάκη του.
Οι πολιτικοί της δημοκρατίας κατάφεραν να πουλήσουν την Ελλάδα στους ξένους δανειστές, να κατοχυρώσουν δικαιώματα τους σε περιουσίες Ελλήνων, να υφαρπάξουν τον εθνικό μας πλούτο, να προκαλέσουν διχόνοια μεταξύ του λαού χρεώνοντας του εξ’ ολοκλήρου την χρεωκοπία, να εκδιώξουν στο εξωτερικό χιλιάδες νέους και νέες επιστήμονες και επαγγελματίες, να περικόψουν συντάξεις και μισθούς, να εκτοξεύσουν την ανεργία σε πρωτόγνωρα νούμερα, να παραμελήσουν την Παιδεία και την Υγεία και να αγνοήσουν ηθικά και οικονομικά τον στρατό της Ελλάδος.
3. Το μεταναστευτικό: To καλοκαίρι του 2015 γίναμε θεατές στην μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση άμαχων πληθυσμών εκ Ασίας και εκ Αφρικής παίρνοντας διαστάσεις εισβολής και επιθετικής ενέργειας εκ μέρους της Τουρκίας μέσα στα πλαίσια του υβριδικού πολέμου. Η Ε.Ε. κοιτούσε αμέτοχη και ‘’σωφρόνιζε’’ την γείτονα χώρα, η Τουρκία έκανε τον έμπορο των ψυχών και η ελληνική κυβέρνηση με την αμέριστη συμπαράσταση των υπόλοιπων κομμάτων άνοιγε τις αγκαλιές της σε κάθε ταλαιπωρημένο μετανάστη, κάθε άτυχο πρόσφυγα, κάθε επιτήδειο κατάδικο, κάθε αιμοδιψή τζιχαντιστή στο όνομα της πολιτικής των ανοικτών συνόρων. Η Ελλάδα που ως χώρα ήταν ομοιογενής και διέθετε εθνική και κοινωνική συνοχή, πλέον είναι ένα κράτος το οποίο τρέφει κυριολεκτικά φίδια στον κόρφο της και πρόκειται να το ανακαλύψει πολύ σύντομα.
Θα μπορούσαν να αναφερθούν κι άλλοι λόγοι, όπως η πολιτική διαφθορά, οι οικονομικές ατασθαλίες, ο ξεριζωμός της ελληνικής βιομηχανίας, η κομματικοποίηση των πανεπιστημίων, το συνδικαλιστικό παρακράτος, κ.α.
Θεωρώ όμως πως αυτές οι τρεις ιστορικές στιγμές ήταν αυτές που καθόρισαν σε μέγιστο βαθμό την πορεία της πατρίδος μας και τα σημάδια στο κορμί της ήταν και είναι ορατά γι’ αυτούς που έχουν μάτια στην καρδιά κι όχι απλά στο πρόσωπο.
Γιατί ένα νέο στρατιωτικό καθεστώς σήμερα μπορεί να είναι εφικτό και αναγκαίο;
Βάσει των όσων ειπώθηκαν παραπάνω και δεδομένου της συνεχιζόμενης πτωτικής πορείας της χώρας σε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο και μέσα σ’ ένα νέο ιστορικό πλαίσιο γενικών γεωπολιτικών ανακατατάξεων και αναθεωρήσεων από άλλα κράτη, όπως είναι η Τουρκία, η μελλοντική σύρραξη με την γείτονα χώρα δεν αποτελεί στρατιωτική ονείρωξη ή εθνικιστή φαντασίωση αλλά νομοτελειακό γεγονός!
Η Ελλάδα ως κράτος θα κληθεί λίαν συντόμως να σταθεί αντάξια του κύρους της και της ιστορία της αντιμετωπίζοντας μια εξωτερική απειλή, την Τουρκία και ίσως και την Αλβανία σε μικρότερο βαθμό, και έναν εσωτερικό εχθρό, τους εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες μαζί με τους επίδοξους και φανατισμένους αντιρρησίες εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με την οικονομική κατάρρευση της χώρας μετά από σχεδόν δίμηνο lockdown, την διάσπαση του κοινωνικού ιστού και τις ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό, τρόφιμα και εξοπλισμό.
Το πολιτικό σύστημα και οι μεταπολιτευτικοί εκπρόσωποι του κατέχοντας άριστα την τέχνη του ‘’Δίαιρε και Βασίλευε’’ και γνωρίζοντας μόνο την επιστήμη της διάσπασης των εθνών δεν θα αργήσει να μας δείξει και ένα άλλο της ταλέντο, αυτό της αιφνίδιας εγκατάλειψης.
Θα έχει ομοιότητες με την 21Η Απριλίου;
Κανένα πραξικόπημα και κανένα στρατιωτικό καθεστώς δεν έχει ομοιότητες με το άλλο. Κι αυτό διότι τα στρατιωτικά κινήματα είναι πάντα προσωποπαγές ή μιας ομάς στρατιωτικών ανδρών και ποτέ δεν πηγάζουν από ιδεολογία, πολιτική βούληση ή μεγαλοιδεατισμό αλλά ως επί το πλείστον από αδήριτη ανάγκη ή συσσωρευμένη αγανάκτηση.
Οι συνταγματάρχες της 21ης Απριλίου ήταν άνδρες μιας άλλης γενιάς και στρατιωτικοί μιας άλλης σχολής. Έζησαν σε μία άλλη εποχή, είχαν άλλα βιώματα, πέρασαν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και Ανταρτοπόλεμο, ήταν άλλη η διεθνής πολιτική σκηνή και άλλα τα συμφέροντα των εμπλεκομένων. Ήταν διαφορετικοί ψυχολογικοί χαρακτήρες και διακρίνονταν από αντιπολεμική διάθεση, δυναμικό αντικομμουνισμό, κλίση προς την δημόσια τάξη, πιστοί στα ήθη και έθιμα του τόπου, συμπάθεια προς φιλικά καθεστώτα, φιλοδημοκρατικές πεποιθήσεις κατά βάθος και ουδέτερη στάση προς Ε.Ε. και Τουρκία.
Αν προκύψει νέο πραξικόπημα στην Ελλάδα από αφανείς στρατιωτικούς δεν θα είναι αποτέλεσμα στρατηγικού σχεδίου ή εφαρμογής πολιτικού προγράμματος αλλά λόγω αιφνίδιας επιθέσεως από εξωτερικό εχθρό ή έναρξη νέου ‘’ανταρτοπόλεμου’’ στο εσωτερικό.
Οι νέοι άνδρες δεν θα έχουν ζήσει παγκόσμιο πόλεμο και ‘’εμφύλιο’’ για να κουβαλάνε αναμνήσεις και βιώματα εκείνης της εποχής.
Θα έχουν βιώσει όμως στο πετσί τους την μάστιγα των επαγγελματιών πολιτικών και των ‘’δημοκρατών’’ της μεταπολίτευσης.
Δεν έχουν γαλουχηθεί στο λιτό βίο εκείνων των ανδρών και στον ηθικό κώδικα της εποχής εκείνης.
Θα έχουν μεγαλώσει όμως σε μία ελληνική κοινωνία με ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα, τα οποία καταπατήθηκαν όσο ποτέ και εξανεμίστηκαν μέσα σε λίγους μήνες.
Δεν θα μισούν θανάσιμα τους κομμουνιστές και οποιαδήποτε ιδέα προέρχεται από τον Βορρά και την Ρωσία.
Θα αντιπαθούν σφόδρα όμως την Δύση για την στάση της απέναντι στην Ελλάδα και την Τουρκία για τα τόσα χρόνια τραμπουκισμών, απειλών και προσβολών.
Θα απεχθάνονται την μεταπολίτευση και την δημοκρατία της, όχι από αντίδραση ή κατά επάγγελμα ή επειδή δεν θα διακατέχονται από δημοκρατικά συναισθήματα αλλά επειδή η δημοκρατία του κοινοβουλίου πούλησε την Ελλάδα και τον λαό της για τριάντα αργύρια.
Και το νέο κίνημα, αν και όταν έρθει και πάρει την εξουσία, δεν θα κάνει δύο σημαντικά λάθη που έκαναν οι προηγούμενοι:
Πρώτον, δεν θα κρατήσει για πολύ καιρό την εξουσία παρά θα υπάρξει ως ένα μεταβατικό στάδιο μέχρι να περάσει η μπόρα στην γειτονιά μας.
Και δεύτερον, δεν θα αφήσει τους εκπροσώπους και υπαλλήλους του μεταπολιτευτικού συστήματος να φύγουν στο εξωτερικό αλλά θα στήσει μια γιορτή στο Γουδί εις το όνομα τους.
‘’Το πολίτευμα είναι το μέσο κι όχι ο σκοπός. Ο σκοπός είναι η ευδαιμονία των πολιτών και η ευημερία του τόπου. Όταν το μέσο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και στις ανάγκες του τόπου, τότε αλλάζεις το μέσο, ούτε τον σκοπό, ούτε τον λαό’’.
Originally posted 2020-04-21 17:58:55.
